ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 57
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 57
ร็อบบี้ยิ้มอย่างมีลับลมคมใน “ถ้าน้าอยากตีผมก็ต้องดูว่าน้าจะจับผมได้ไหม?”
หลังจากที่พูดจบร็อบบี้น้อย ก็รีบวิ่งหนี โจเซฟินกางแขนออกมา สีหน้าของเธอช่างหน้ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ “ฉันไม่เชื่อว่าจะจับเธอไม่ได้”
ตามปกติแล้วเจนสันไม่ชอบที่จะออกกำลังกาย เมื่อเข้าหน้าหนาวร่างกายของเขาจะเป็นโรคติดต่อทางเดินหายใจได้ง่าย นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่โจเซฟินดูถูกความสามารถทางด้านกีฬาของเขา และตั้งชื่อเล่นที่น่าเกลียดให้กับเขาว่า ลูกเจี๊ยบขี้โรค
เธอไม่รู้ว่าคนที่เธอเจอในวันนี้นั้นไม่ใช่เจนสัน แต่เป็นร็อบบี้น้อย เขาฝึกเรียนเทควันโด้ตั้งแต่ยังเล็ก ความสามารถทางร่างกายของเขาแตกต่างจากเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ความเร็วของเขานั้นเหนือกว่าคนปกติทั่วไป
เมื่อโจเซฟินยื่นมือไปออกไปขวางร็อบบี้น้อย เขาก็เตะแขนของเธออกไปด้วยการหมุนเตะตีลังกาในอากาศ เพื่อที่เขาจะได้ไปลงตรงด้านหลังของโจเซฟิน ซึ่งมันทำให้ไถลไปเหมือนปลา
เมื่อเธอเห็นร็อบบี้น้อย ทำท่าทางนี่สวยงามเหล่านี้ และดูปราดเปรียวเธอตกใจมาก ลูกตาของเธอถลนออกมาจนแทบจะตกลงบนพื้น “แม่เจ้า! เจนสันของฉันเจ๋งมาก เขาเจ๋งขนาดนี้เลยเหรอ?”
ภายในสมองของโจเซฟินกลับเสียงย้อนแย้งขึ้นมา เหตุผลมันดูช่างแตกต่าง “เจนสันไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาก่อน ปกติเวลาเขาต่อสู้หรือป้องกันตัวเขาจะใช้ปากกัด สุขภาพร่างกายของเขาก็อ่อนแอเหมือนกับปู่และย่าของเขา พวกเขาจึงทนดูไม่ได้ที่จะต้องให้เจนสันไปทุกข์ทรมานกับการเรียนศิลปะการต่อสู้ ไม่มีทางที่เด็กคนนี้จะสามารถแสดงได้อย่างคล่องแคล่วขนาดนี้”
เมื่อโจเซฟินหันกลับมาอีกครั้งเงาของร็อบบี้น้อย ได้ว่างเปล่าหายไปจากสายตาของเธอได้อย่างไร?
“เจนสัน” โจเซฟินรีบวิ่งไล่ตามเขาอย่างเร่งรีบ
หลังจากที่เธอเดินวนหาไปครึ่งรอบ เธอก็จับร็อบบี้น้อยไม่ได้ แต่เธอกลับได้พบเจย์ และแนนซี่ แต่ภายในมือของเขาได้กำมือของเจนสันเอาไว้แน่น
เมื่อโจเซฟินเห็นเจนสัน เธอก็เข้าใจผิดคิดว่านั่นเป็นร็อบบี้น้อย เธอเอาแขนที่เจ็บปวดของเธอยื่นไปข้างหน้าให้เจนสันดู แล้วถามเขาว่า “เจนสัน ฉันเป็นน้าแท้ ๆ ของเธอ ทำไมเธอถึงเตะน้าด้วยแรงขนาดนี้ได้”
เจนสันกลอกตาไปมา การแสดงออกของเขาบ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่อยากจะยุ่งกับเธอ
ทันทีที่พูดจบโจเซฟินก็ถกแขนเสื้อของเธอขึ้น และยื่นให้เจย์ดู “นายดูเจ้าเด็กนี่โหดเหี้ยมแค่ไหน? เขาทำกับน้าของเขา เหมือนฉันเป็นศัตรูที่ไปฆ่าพ่อของเขาตาย?”
เจย์มองรอยฟกช้ำที่แขนของโจเซฟินแล้วขมวดคิ้ว “เธอสะดุดล้มเอง แล้วเธอกำลังใส่ร้ายเจนสันอยู่ใช่ไหม?”
โจเซฟินอยากจะร้องไห้ แต่เธอสามารถบีบน้ำตาออกมาได้
“เจย์ อาเรส ฉันสาบานได้เลย อาการบาดเจ็บนี้เกิดจากกเจ้าชายตัวน้อยของพี่ เขาเตะฉันจริง ๆ เขาไม่ได้ข่วนหรือกัดฉัน แต่เกิดจากที่เขาเตะฉัน”
ใบหน้าของเจย์เย็นเยือกราวกับแกะสลักจากน้ำแข็ง เขาแสดงอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อ
แนนซี่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เจนสัน ครั้งนี้เธอเตือนสติโจเซฟิน “โจเซฟิน คุณบอกว่าเจนสันเตะคุณอย่างนั้นเหรอ? มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ถ้าเจนสันจะเตะคุณ คุณจะต้องยกมือขึ้น เขาเตะสูงขนาดนั้นไม่ได้หรอก”
โจเซฟินเลียนแบบร็อบบี้น้อย ถึงแม้ว่าการเลียนแบบนี้จะดูไม่เหมือนสักทีเดียว เธอเดินเซไปเซมาหลังจากที่ทำท่าจบ แต่นั่นก็ทำให้คนจำได้ว่าเป็นการเตะที่ยากมากในเทควันโด้
“เขาเตะฉันแบบนี้” โจเซฟินโชว์ให้ดูเสร็จทเธอก็จ้องมองไปที่เจย์อย่างไม่พอใจ
เธอคิดว่าเธอใช้ความพยายามอย่างมากที่จะทำให้เจย์ยอมรับ ใครจะไปรู้ว่าเจย์จะไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดขึ้นไปอีก เขาพูดอย่างหมดความอดทน “โจเซฟิน อาเรส เธอหยุดหลอกเด็กสักที เจนสันเป็นแค่เด็กอายุ 5 ขวบ หากเธอต้องการที่จะล้อเล่นกับเขาก็ต้องให้มันมีขอบเขตที่พอดี การใส่ความและต่อว่าเหมือนเขาโกหกมาก ๆ มันทำให้ประวัติของเจนสันดูไม่ดี”
โจเซฟินไม่รู้จะทำยังไง เธอทำอะไรไม่ถูกจากนั้นเธอก็ตะโกนว่า “ทำไมพี่ถึงไม่เชื่อฉัน ฉันพูดความจริงนะ”
“เจนสันไม่เคยเรียนเทควันโด้” เจย์พาเจยสันจากไปพร้อมกัน
โจเซฟินเอ้อระเหย ไม่รู้เธอจะไปที่ไหนดี
