ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 584
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 584
“ฉันอยากเจอเกรย์สัน” เจย์ไม่ใช่คนที่จะยอมเสียพลังงานไปกับสิ่งที่ไร้ประโยชน์ ถ้าหากขาของเขาไม่กลับมาเป็นปกติ เขาก็คงจะยอมรับตามที่มันเป็น
มีสิ่งที่สำคัญกว่าที่เขาต้องทำในขณะนั้น
หมอได้ส่งข้อความของท่านประธานไปถึงเกรย์สัน ซึ่งทำให้เขารีบเข้ามาในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเมื่อได้ถูกกล่าวถึง
“ฉันต้องการออกจากโรงพยาบาล”
ดวงตาของเกรย์สันเบิกกว้างตามคำขอของท่านประธาน “ตอนนี้เลยเหรอครับ ท่านประธาน? หมอบอกว่าขาของคุณยังต้องรับการรักษา แล้วคุณยังต้องเข้ารับการบำบัดทางกายภาพบำบัดเป็นเวลานานอีกด้วย”
เจย์อาจจะดูร่างกายอ่อนแอในขณะนั้น แต่แววตาอันแหลมคมในดวงตาของเขาไม่ได้ลดเลือนลงเลยในขณะที่เขาส่งประกายแสงแห่งความตายไปที่เกรย์สัน “ทำไมนายถึงต้องเสียเวลาที่ไม่มีค่ากับบางสิ่งที่อาจไม่ได้ผลลัพธ์อะไรเลย?”
เกรย์สันตอบว่า “อย่างน้อยเราก็ต้องลองครับ ท่านประธาน”
“เกรย์สัน!” เจย์ตะโกนอย่างดุเดือด “ตอนนี้นายกำลังขัดขืนคำสั่งของฉันอยู่งั้นเหรอ?”
เกรย์สันถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด “ไม่ครับท่าน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึง”
“งั้นก็ออกไปจัดการซะ”
“แน่นอนครับ ท่านประธาน”
เกรย์สันหันหลังเดินจากไป
ทว่า จู่ ๆ เจย์ก็หยุดเขาไว้ “เกรย์สัน”
เกรย์สันหยุดกลางคันในระหว่างที่ก้าวอยู่แล้วหันกลับมา “มีอะไรอีกไหมครับ ท่านประธาน?”
เสียงร้องไห้ที่คุ้นเคยที่เขาได้ยินเมื่อวานนี้ก้องอยู่ในใจของเขา มันฟังดูเหมือนแองเจลีน แต่ก็เหมือน โรส ลอยล์ ด้วย เสียงสะอื้นของเธอเต็มไปด้วยความไร้ยางอายที่เขาไม่รู้ว่าจะรักหรือเกลียดดี
เขาเปิดปากด้วยความคิดที่จะถามเกรย์สันว่าเธอกลับมาหรือเปล่าแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่ยอมถามโดยไม่มีสาเหตุ
“ไม่มีอะไรแล้ว”
นี่เป็นครั้งแรกที่เกรย์สันเห็นท่านประธานทำตัวเหมือนไม่แน่ใจกับอะไรบางอย่าง เขาเลยเดินจากไปด้วยท่าทางเคร่งขรึม
ดวงตาสีพีชที่มีเสน่ห์ของเขาส่องประกายด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอขณะที่เจย์จ้องมองไปที่ขาของเขาเอง
เขาคาดหวังกับอะไรอยู่?
หรือหวังเพื่อให้เธอทำให้ชีวิตของเขาสว่างไสวขึ้นอีกครั้งจากที่อยู่ในจุดต่ำสุด เหมือนแสงแรกของรุ่งอรุณอีกครั้งเหรอ?
เขาเป็นคนเห็นแก่ตัวอะไรอย่างนี้
เขาเป็นใครที่จะคาดหวังอะไรก็ได้ ในเมื่อเขาไม่เคยอยู่กับเธอในเวลาที่มืดมนที่สุดและไม่เคยอยู่เคียงข้างเธอเมื่อเธอถูกบังคับให้สิ้นหวัง?
ภาพหลอนที่สวยงามเมื่อวานนี้ไม่สามารถเป็นได้มากไปกว่าจินตนาการที่เขาคิดขึ้นเอง
เมื่อออกจากห้องพยาบาล เกรย์สันไม่ได้มองหาเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารโรงพยาบาลเพื่อทำการแจ้งขอออกจากโรงพยาบาลตามที่ท่านประธานเรียกร้องไว้
เขาตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากแองเจลีนแทน โดยที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังรออยู่นอกห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล
“ท่านประธานต้องการให้ทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลโดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่ผมพูดเลย นายหญิงครับ ผมจะทำยังไงต่อดี? เขาแทบจะไม่หายดีพอที่จะออกจากที่นี่ได้เลยด้วยซ้ำ”
ข่าวการเคลื่อนย้ายท่านประธานออกจากห้องไอซียูไปยังหอพักฟื้นผู้ป่วยห้องปกติทำให้แองเจลีนดีใจจนตัวลอย ถึงอย่างนั้น ความรู้สึกได้หายไปอย่างสิ้นเชิงจากการตัดสินใจที่ไม่ดีนักของเจย์
หัวใจของเธอเริ่มสั่นด้วยความกังวลสำหรับเขาอีกครั้ง
“อยากออกจากโรงพยาบาลงั้นเหรอ? หลังจากได้ทำการรักษาและกายภาพบำบัดดีกว่าไหม? เขาไม่ใช่เด็กสามขวบอีกต่อไปแล้วนะ ผู้ชายต้องดูแลร่างกายของตัวเอง เขาจะทำการตัดสินใจเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะแบบง่าย ๆ อย่างนั้นได้ยังไง?” แองเจลีนรู้สึกหงุดหงิดจนอารมณ์เริ่มปะทุขึ้น
‘ออร่าที่แข็งแกร่งของ ‘นายหญิง’ น่าจะเพียงพอที่จะโน้มน้าวให้ท่านประธานไม่ให้ดื้อรั้นมากไปกว่านี้ได้’ เกรย์สันคิดกับตัวเอง
ทว่าทัศนคติที่มั่นคงของแองเจลีนที่พูดออกมานั้นได้ดำเนินไปเพียงสามนาที ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนอารมณ์ลงทันที “คุณต้องเกลี้ยกล่อมเขานะ เกรย์สัน!”
เกรย์สันกลืนน้ำลาย ความกลัวถูกฉาบบนใบหน้าของเขาอย่างเห็นได้ชัด
ทำไมเขาต้องให้มาทำงานที่ยากเช่นนี้?
“ท่านประธานคงไม่ฟังผมหรอก นายหญิง” เกรย์สันตอบด้วยสีหน้าขมขื่น
