ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 589

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 589

หลังจากจัดการเอกสารรับรองขอออกจากโรงพยาบาลแล้ว เกรย์สันพบว่าตัวเองทำอะไรต่อไม่ถูกเลย

ร่างกายของท่านประธานเพิ่งจะทรงตัวและหมอได้พูดถึงความเป็นไปกับสถานะที่อาจดูไม่แน่ใจนักว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านประธานมีอาการทรุดลงอีกหลังจากกลับไปที่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน? แล้วเขาจะทำยังไง?

เกรย์สันไปเจรจาแผนการที่ยากจะทำให้เสียหายได้กับเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารโรงพยาบาล ซึ่งในที่สุด พวกเขาก็ตัดสินใจว่าจะให้หมอเฉพาะทางคนสำคัญที่เกี่ยวข้องไปดูแลที่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน

ในท้ายที่สุดคนกว่า 20 คนยืนรอที่ประตูห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล ตั้งแต่วิศวกรทางการแพทย์ แพทย์ไปจนถึงเจ้าหน้าที่ดูแล

ขณะที่เกรย์สันหันไปถามความเห็นของท่านประธาน เขาก็พบว่าคน ๆ นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขาเหมือนหมีแพนด้า “ผมอาจจะย้ายโรงพยาบาลครบวงจรไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน”

เกรย์สันน่าจะรู้ว่าท่านประธานไม่มีวันเห็นด้วยกับเรื่องนี้

ถึงอย่างนั้น เกรย์สันปฏิเสธที่จะถอยกลับ เมื่อเขาได้ดึงความมุ่งมั่นยืนหยัดอย่างทหารออกมา เขาเริ่มเกลี้ยกล่อมท่านประธานด้วยทุกสิ่งที่เขามี “ผมเข้าใจว่าคุณไม่ชอบการถูกกั้นรอบ ๆ สำหรับตัวคุณเอง ท่านประธานครับ แต่อาการของคุณยังไม่คงที่ ถ้าคุณไม่ต้องการให้มีคนมามุงดูแลคุณมาก เราสามารถตัดคนบางส่วนให้เหลือเพียงทีมผู้เชี่ยวชาญได้นะ?”

เจย์ยังคงเงียบ

งั้นแบบนี้ถือว่าเป็นอันตกลง เกรย์สันเริ่มพูดแสดงข้อเสนอแนะที่สร้างสรรค์

“เฉพาะหมองั้นเหรอ?”

เกรย์สันเชื่อว่าหมอจะเป็นคนที่ท่านประธานต้องการมากที่สุด เพราะพวกเขาสามารถตรวจสอบความเจ็บป่วยของเขาและตอบสนองตามการเปลี่ยนแปลงต่าง ๆ

เจย์จ้องเขม็งไปที่เกรย์สัน ด้วยหน้าตาหล่อเหลาของเขาที่เย็นชา

เกรย์สันรู้สึกเครียด การแสดงออกของท่านประธานดูเหมือนไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดกับข้อเสนอแนะของเขา “ก็ได้ครับ อย่างนั้น ถ้าเราไม่นำหมอไปด้วย แล้วหากเป็นนักกายภาพบำบัดล่ะ?”

ดีเลย เพราะอาการของท่านประธานน่าจะคงที่เพียงพอที่เขาจะกินยาตามใบสั่งหมอได้โดยไม่ต้องมีผู้ดูแล ต่อไปจากนี้น่าจะเป็นนักกายภาพบำบัดเสียมากกว่าที่ต้องดูแล

ท่าทีที่น่าดึงดูดของเจย์เริ่มหยุดนิ่ง

เมื่อรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องลดลงสองสามองศา เกรย์สันกอดอกด้วยอาการสั่น ๆ “ถ้ายังไม่ใช่นักกายภาพบำบัด แล้วถ้าหากเป็นนักโภชนาการล่ะครับ?”

สายตาของเจย์เริ่มดูเป็นอันตรายพอที่จะฆ่าคนได้เพิ่มขึ้นมาอีก

เกรย์สันจ้องมองไปที่กลุ่มคนที่อยู่ข้างนอก หากท่านประธานไม่ต้องการหมอ ไม่ต้องการนักกายภาพบำบัดหรืแไม่ต้องการนักโภชนาการ เขาต้องการอะไรกัน?

ทันทีที่จ้องมองไปที่ร่างที่งดงามท่ามกลางกลุ่มคน เกรย์สันก็เข้าใจในทันที “งั้นเราจะพาคนดูแลไปดีไหมครับ ท่านประธาน?”

น้ำแข็งบนร่างของเจย์ค่อย ๆ ละลายหายไปและเกรย์สันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในที่สุด การเอาใจเขานั้นก็ได้ถูกต้องตรงตามต้องการแล้ว

เกรย์สันปาดเหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผากของเขาและออกจากห้องเพื่อประกาศการตัดสินใจของท่านประธานให้ทีมแพทย์ทุกคนทราบ

“ท่านประธานได้ตัดสินใจที่จะนำผู้ดูแลไปเพียงคนเดียว พวกคุณที่เหลือออกไปได้แล้ว”

ดวงตาของคนข้างนอกเบิกกว้าง “ผู้ดูแล?”

ในชุดเครื่องแบบพนักงานดูแลสีฟ้าของเธอ แองเจลีนกลายเป็นตัวตนที่เข้ามาบุกรุกหน้าที่มากที่สุดในกลุ่มทันที

ทุกคนต่างอิจฉาเธอ เพราะเธอมีโอกาสได้เข้าสู่ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนอย่างแน่นอน ในคฤหาสน์หรูหราตำนานที่สร้างด้วยอัญมณีและความร่ำรวย

แองเจลีนดึงเกรย์สันออกไปด้านข้างแล้วถามด้วยความงุนงง “เจ้านายของนายไม่ได้ใช้สมองของเขาคิดก่อนที่จะตัดสินใจอย่างนั้นเหรอ? ร่างกายของเขายังคงอ่อนแอ เขายังต้องการหมออยู่นะ นักกายภาพบำบัดและนักโภชนาการด้วย ผู้ดูแลคือสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการในตอนนี้ อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมีคนใช้เพียงพอตามที่เป็นอยู่แล้ว”

เกรย์สันตอบว่า “เพราะความฉลาดของเขา เขาจึงตัดสินใจแบบนั้น”

แองเจลีนเสนอความคิดบางอย่าง “ไม่มีทาง นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพของเขา ฉันไม่ยอมให้เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ฉันจะตัดสินใจแทน พาทีมหมอไปทั้งหมดนะ เกรย์สัน”

เกรย์สันอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “ท่านประธานเพิ่งโกรธใส่คุณนะ นายหญิง คุณลืมมันไปแล้วเหรอ?”

เกรย์สันไม่มีอะไรที่จะคิดมากไปกว่าความเคารพในความกล้าหาญของนายหญิง เพราะมีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถต่อต้านท่านประธานครั้งแล้วครั้งเล่าได้แบบนี้

เกรย์สันประเมินความกล้าหาญของแองเจลีนสูงเกินไปขณะที่เธอยังคงตัวสั่นจากความทรงจำเมื่อนึกถึงความโกรธของเจย์

หากมีสิ่งใดก็ตาม แองเจลีนก็ยังคงดำเนินการได้ดีเป็นพิเศษภายใต้แรงกดดัน

“นายน่าจะคุ้นชินกับมันนะ”