ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 598

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 598

ในขณะนั้นเองเด็ก ๆ ก็หยุดเดินแล้วถามเธอว่า “คุณพยาบาล คุณพ่อของเราอยู่ไหน?”

เจย์ที่กำลังนั่งอยู่ในสวนแก้วที่ชั้นหนึ่ง เมื่อเขามองผ่านกระจกใส เขาเห็นเด็ก ๆ มองหาเขาทุกหนทุกแห่ง แต่เขาไม่สามารถวิ่งออกไปพบเด็ก ๆ ได้ในทันที

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่แองเจลีนซึ่งยืนอยู่กลางห้องอย่างพูดไม่ออก เขาสัมผัสได้ถึงความสุขและความตึงเครียดของเธอแม้มองดูจากระยะไกลก็ตาม

เด็กทั้งสามรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนและจากนั้นก็ลงบันไดมา แต่พวกเขาไม่เห็นพ่อของพวกเขาเลย ในเวลานี้ พวกเขาทั้งหมดล้อมรอบแองเจลีน “คุณน้าครับ คุณพ่อของเราอยู่ไหน?”

แองเจลีนมองดูเด็ก ๆ และเห็นว่าพวกเขาดูสูงขึ้นมาก ร่างกายของพวกเขาบางลง ใบหน้าของพวกเขาผอมลง และพวกเขาก็ทิ้งความน่ารักแบบเด็ก ๆ ไว้เบื้องหลังไปหมดแล้ว เธอไม่สามารถหยุดน้ำตาในดวงตาของเธอได้

น่าเสียดายที่เธอพลาดการเติบโตของลูก ๆ ในช่วงสองปีที่ผ่านมา

“คุณน้าครับ คุณร้องไห้ทำไม? เกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อ?” เซ็ตตี้น้อยก็เริ่มร้องไห้

ดวงตาของร็อบบี้น้อยและเจนส์เปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งคู่

แองเจลีนรีบปาดน้ำตาและปลอบพวกเขาโดยพูดว่า “อย่าร้องนะ อย่าร้อง คุณพ่อสบายดี เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว”

เซ็ตตี้น้อยตำหนิแองเจลีนและพูดว่า “แล้วคุณร้องไห้ทำไม? คุณทำให้หนูกลัวแทบแย่”

แองเจลีนพูดว่า “ฉัน… ทรายเข้าตาฉันน่ะ มันเลยเจ็บนิดหน่อย”

ร็อบบี้น้อยกลอกตาของเขา “ในห้องนี้จะมีทรายได้ยังไง? ไอคิวของผมเกือบถึง 205 เลยนะ คุณควรหาข้อแก้ตัวที่ดีกว่านี้สำหรับการโกหก”

จากนั้น เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยก็วิ่งออกไป

เหลือเพียงเจนส์เท่านั้น เขาจ้องมองดวงตาที่สวยงามของแองเจลีนอย่างจดจ่อไม่ขยับเขยื้อน

“คุณน้าครับ ถอดหน้ากากออกหน่อยได้ไหมครับ?” เจนส์ผู้ไม่แยแสอ่อนโยนต่อแองเจลีนอย่างไม่น่าเชื่อ สิ่งนี้กลับมาดึงดูดความสนใจของร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยในทันที

“เจนส์ นายกำลังทำอะไร?” ร็อบบี้น้อยหันกลับไปถาม

เซ็ตตี้น้อยก็หันไปมองแองเจลีนด้วยเช่นกัน

แองเจลีนยิ้มอย่างนุ่มนวลและดึงหน้ากากออกอย่างอ่อนโยน เผยให้เห็นใบหน้าที่สมบูรณ์ของเธอ

เป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบและไม่มีรอยตำหนิใด ๆ ไม่เพียงแต่ลักษณะเด่นของเธอเท่านั้นที่ช่างงดงาม แต่ยังดูมีเกียรติและความน่าทึ่งเกินกว่าจะเปรียบเทียบได้

“ว้าว สวยจังเลย” ร็อบบี้น้อยอุทาน

เซ็ตตี้น้อยทำหน้าบูดบึ้งทันทีและหันหนีอย่างโกรธเคือง

“คุณน้าคนสวย ทำไมคุณพ่อถึงเลือกคุณเป็นพยาบาลของเขา?”

แองเจลีนกล่าวว่า “เพราะคุณน้าสวย ใจดีและเกลี้ยกล่อมเขาได้ง่าย…”

เมื่อเห็นว่าดวงตาของเซ็ตตี้น้อยเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ แองเจลีนก็รีบเปลี่ยนการสนทนา “อ่า… น้าเป็นผู้เชี่ยวชาญที่คุ้นเคยกับงานนี้มากที่สุดในกลุ่มพยาบาลของแกรนด์ เอเซียน่ะจ้า”

ความขุ่นเคืองในดวงตาของเซ็ตตี้น้อยก็ค่อย ๆ หายไป แต่เธอเตือนแองเจลีนอย่างหยาบคายและพูดว่า “ให้หนูบอกคุณไว้ก่อนเลยนะ คุณน้าคนสวย คุณพ่อของหนูเป็นของแม่ของหนูคนเดียวเท่านั้น”

แองเจลีนยิ้มและพยักหน้า “เป็นไปไม่ได้ที่พ่อของหนูจะดึงดูดใจฉันตอนนี้ มันเหมือนกับว่าฉันที่เป็นดึงดูดใจเขามากกว่า…”

เจย์มองรอยยิ้มอันแสนหวานของแองเจลีน รูปลักษณ์ที่คุ้นเคยซึ่งฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเขาได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

มันคงเป็นเรื่องโกหกที่จะบอกว่าเขาไม่แปลกใจเลย

มากไปกว่านั้น ในความรู้สึกประหลาดใจ เขายังโกรธที่คิดว่าเธอจากไปโดยไม่บอกลาเป็นครั้งที่สอง

สำหรับนิสัยแย่ ๆ แบบนี้ เขาจะต้องลงโทษเธออย่างรุนแรง เธอต้องจำให้ได้ขึ้นใจจนถึงจุดที่เธอกลัวเมื่อคิดย้อนกลับไปในช่วงชีวิตนี้อีก

ด้วยวิธีนี้ เธอจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป

เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยรู้สึกเป็นศัตรูกับแองเจลีน

ทั้งสองพูดพร้อมกันว่า “ถ้าคุณกล้าที่จะยั่วยวนคุณพ่อ เราจะทำให้ชีวิตคุณอยู่ยากขึ้นทันที”

เจนสันกลับไปดุน้องชายและน้องสาวของเขาอย่างรุนแรง “ร็อบบี้น้อย เซ็ตตี้น้อย อย่าหยาบคายกับคุณน้า”

ร็อบบี้น้อยรู้สึกหดหู่มาก “เจนส์ จุดประสงค์ของผู้หญิงคนนี้ในการเข้าหาคุณพ่อไม่ใช่เรื่องปกติเลยนะ ทำไมนายถึงใจดีกับเธอจัง?”

เจนสันยิ้มและพูดว่า “ฉันอยากจะรอดูว่าคุณพ่อจะชอบคุณน้าด้วยไหมน่ะสิ”