ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 599
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 599
เจย์เข็นรถเข็นออกมาจากห้องกระจก
แองเจลีนรีบสวมหน้ากากกลับทันที เจนสันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของแองเจลีน
“คุณพ่อ” ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาเห็นว่าพ่อของพวกเขามีปัญหาในการเคลื่อนไหว ดวงตาของพวกเขาก็แดงและเริ่มมีน้ำตาไหล
แองเจลีนปลอบเด็ก ๆ ว่า “อย่าเศร้าไปเลยนะ เดี๋ยวขาของคุณพ่อก็จะหายดี”
เจย์จ้องไปที่แองเจลีน โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนั้น เขาจึงเปิดเผยความจริงราวกับว่าเขาสามารถข่มอารมณ์ตัวเองได้ “มันไม่หายหรอก หมอบอกขาของพ่อจะเป็นแบบนี้ตลอดไป”
แองเจลีนกล่าวว่า “จะมีปาฏิหาริย์”
“จะไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นทั้งนั้น” เจย์พูดอย่างไม่ยอมแพ้
แองเจลีนตกใจเล็กน้อย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดต่อต้านเธอ? ทำไมเขาถึงต้องการทำให้เด็ก ๆร้องไห้?
“มันไม่สำคัญว่าขาของเขาจะดีขึ้นหรือไม่ พ่อของพวกคุณรังแกคนอื่นด้วยการใช้สมองของเขา ไม่ใช่ใช้ขา” แองเจลีนยิ้มด้วยรอยยิ้มที่โค้งขึ้น
สีหน้าของเจย์เริ่มมืดลง
การแสดงออกของเด็กยิ่งแย่มากขึ้น
“เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่สำคัญหรอกว่าคุณจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต ฉันสามารถดูแลคุณได้ตลอดชีวิต” เธอกล่าวพร้อมให้คำมั่นสัญญากับเขา
ท่าทางเคร่งขรึมของเจย์ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
เซ็ตตี้น้อยจ้องไปที่เธออย่างขุ่นเคืองใจ
“สิ่งอัศจรรย์เหมือนคุณมาจากไหน?” ร็อบบี้น้อยตบริมฝีปากของเขา
แองเจลีน “…”
เจย์มองแองเจลีนอย่างไร้ความรู้สึก “ฉันลืมถามเธอเลย เธอนามสกุลอะไร?”
แองเจลีน “…”
เจย์บี้จำเธอไม่ได้เลยเหรอ?
“เด็ก ๆ จะได้เรียกเธอได้ถูก” เจย์กล่าว
แองเจลีนเสียความรู้สึกอย่างอธิบายไม่ได้ “เรียกอะไรก็ได้” เธอพูดอย่างอารมณ์เสีย
“คุณป้าอะไรก็ได้ ผมจะไปทำการบ้านล่ะ!” ร็อบบี้น้อยรีบขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว
ขณะที่เซ็ตตี้น้อยก็โบกมือให้แองเจลีน “คุณป้าอะไรก็ได้ ลาก่อน”
แองเจลีนถูกเยาะเย้ยโดยเด็กสองคนที่ซุกซน
เธอมองที่เจนสันด้วยความตื่นตระหนก แม้แต่เด็กเทวดาตัวน้อยก็ใจร้ายกับเธอ เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเจนสัน ชายหนุ่มรูปงามที่มีคำพูดเจ็บแสบจะใจดีต่อเธอ
“ดูแลตัวเองดี ๆ นะ คุณป้าอะไรก็ได้ จะไม่ไปส่งคุณนะ” เจนสันที่ไม่ได้พูดอะไรมากแต่แองเจลีนเริ่มหัวเราะอย่างช้า ๆ
เจนสันยิ้มแล้วหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน
แองเจลีนตกตะลึง เจนสันยิ้มให้เธอจริง ๆ
“เด็กคนนี้ดูดีมากเมื่อเขายิ้ม” แองเจลีนกล่าว
แองเจลีนจ้องมองตามเด็ก ๆ ไปจนกระทั่งพวกเขาเข้าไปในห้องเรียนที่ชั้นบน แม้ว่าพวกเขาจะปิดประตูห้องแล้ว เธอก็ยังลังเลที่จะเดินจากไป
เจย์มองแล้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้งในดวงตาของแองเจลีน และจู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า “เธอช่วยไปสอนการบ้านพวกเขาได้ไหม?”
แองเจลีนพยักหน้า “ได้สิ ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันเป็นนักเรียนยอดเยี่ยมเลยนะ”
เจย์มองเธอ “แล้วตอนนี้ล่ะ?”
แองเจลีนตกใจเล็กน้อย “หมายความว่าไง?”
เมื่อเห็นแสงที่น่ารังเกียจในดวงตานกอินทรีของเจย์ เธอก็รู้สึกละอายใจ
“ท่านอาเรส ถ้าเด็ก ๆ ฉลาดตั้งแต่พวกเขายังเด็ก แน่นอนว่าพวกเขาจะฉลาดเมื่อโตขึ้น”
“ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นน่ะสิ” เจย์พูดอย่างเย็นชา
“เรื่อง ‘เสียงคร่ำครวญของทหารกล้า’ คุณเคยอ่านแล้วหรือยัง?”
แองเจลีนส่ายหัวเหมือนเสียงกลองที่สั่นสะเทือน
รอยยิ้มที่แทบจะมองไม่ค่อยเห็นแสดงออกมาจากดวงตาของเจย์
แองเจลีนถอนหายใจออกมา เธอรู้ว่าไม่ควรคาดหวังคำพูดดี ๆ จากวายร้ายอย่างเขา เธอมองการณ์ไกลไปจริง ๆ
“เอาล่ะ ในเมื่อเธอเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยมที่ประกาศตัวเอง ฉันจะปล่อยให้การสอนปีศาจน้อยสามตัวที่อยู่ชั้นบนมอบให้เธอดูแล” เจย์หมุนรถเข็นแล้วมุ่งไปที่ห้องนอน
