ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 60

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 60

หลังจากที่ ดร.แซคารี จากไปเจนสันก็วิ่งเข้าไปในห้องทำงาน เขาผลักประตูเปิดเข้าไปหาเจย์พร้อมกับเอามือกุมศีรษะเหมือนคนที่มีอาการเจ็บปวดอย่างร้ายแรง เจนสันนั้นมีคำตอบอยู่ในใจของเขา

“เขาบอกว่าผมป่วยอย่างนั้นเหรอ?” เจนสันพูดขึ้นมาด้วยความโมโห

เจย์เงยหน้ามองไปที่ใบหน้าลูกชายมี่หน้าตาดีของเขา ความกังวลปรากฎทั่วใบหน้าไม่สามารถปกปิดได้

บางทีเขาคิดว่าเจนสันนั้นอาจจะสมบูรณ์แบบจนเกินไป จนสวรรค์ต้องการที่จะเล่นตลกกับเขา

“เจนสัน… ดร.แซคารี บอกพ่อว่า อาการผิดปกติของลูกนั้นยังอยู่ในช่วงแรกเริ่ม ถ้าเรายินยอมที่จะรักษามันจะหายได้” เจย์ไม่ต้องการให้เจนสันรับรู้เรื่องที่โหดร้ายเช่นนี้ แต่เขาอยากให้เจนสันร่วมมือที่จะรักษามันไปกับเขา ดังนั้นเขาจึงต้องทำให้เจนสันยอมรับความจริง

“รักษาชีวิตของผม ให้เหมือนต้นหญ้าที่กำลังถูกเหยียบย่ำ” เจนสันพูดด้วยความโกรธของมาจากปากของเขา

เจย์จ้องมองใบหน้าที่แสดงอาการไม่พอใจของเจนสัน ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกไม่ดี เรื่องที่เขาแบกรับไว้ในมือครั้งนี้เป็นเรื่องร้ายแรง เขาไม่สามารถโอนอ่อนตามความต้องการของเจนสันได้

“คุณพ่อตัดสินใจแล้ว ลูกปฏิเสธหรือแสดงอาการต่อต้านมาก็ไร้ประโยชน์” หลังจากที่เจย์ป่าวประกาศแบบที่เขาต้องการ และเขาก็เดินจากไป

ในทางกลับกันเจนสัน นั้นยังตกอยู่ในความเศร้าเสียใจ

สำหรับเจนสัน อาทิตย์นี้ผ่านไปอย่างน่าเศร้าใจ เมื่อวันจันทร์มาถึง เจนสันจริงตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ไปโรงเรียนอย่างที่ไปเคยเป็นมาก่อน

มันเป็นสิ่งที่ดีอย่างเห็นได้ชัด แต่เจย์ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี เจนสันนั้นเกิดรู้สึกชอบที่จะไปโรงเรียน นั่นมันทำให้เขานึกถึงบุคลิกภาพของเจนสันที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทำให้เขากลายเป็นคนผิดปกติทางจิต ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลมาตอบได้

หลังจากส่งเจนสันไปโรงเรียนอนุบาลเรียบร้อยแล้ว เจย์ก็มาถึงที่ทำงาน หลังจากวันหยุดที่ผ่านมา เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเขาได้จ้างผู้ช่วยคนใหม่มา

ดังนั้นเมื่อเขาเจอโรสในห้องทำงาน เขาลืมตัวไปสักครู่หนึ่ง เขาจ้องมองเธอด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ

“ท่านอาเรส อรุณสวัสดิ์!” โรสสวมเสื้อเชิ้ตติดกระดุมสีขาวแขนสั้น เธอดูเป็นมืออาชีพ และสวมรองเท้าส้นสูงสีแดง เธอเกล้าผมสูงเป็นมวยมันทำให้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ บุคลิกของเธอดูมั่นคงปราดเปรียว มันทำให้เธอดูเป็นมืออาชีพในขณะที่เธอทักทายเขา

เจย์เดินเข้าไปข้างในด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า เมื่อถึงเวลาโรสจึงได้ส่งตารางการทำงานในวันนี้ให้เขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สายตาของเขากวาดมองไปที่ตารางงานในแต่ละวัน มันเป็นระบบระเบียบในการทำงาน รวมถึงเวลาที่เขาจะได้พักผ่อน ได้ดูแลครอบครัว และดูแลบริษัทของเขา มันมีศักยภาพที่ดีและดูสมเหตุสมผล

“ทำได้ดี” เขาชมเธอด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

เขาไม่รู้ว่าทำไม เขาเอาแต่นึกถึงเจนสันลูกขายของเขา เขาเกิดอาการทางจิตหลังจากที่เขาได้เจอกับโรส เจนสันแสดงอาการบางอย่างได้ไม่มีที่ติ เขาพยายามจับผิดเพื่อหาบางสิ่งบางอย่างจากเธอ เขาตั้งใจจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากกับเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“ไปชงกาแฟให้ผมหน่อย ขมสามสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วก็รสชาติหวานเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์” เขาสั่งอย่างมีเจตนาร้ายแอบแฝง

โรสรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของเขาจาง ๆ ที่ซ่อนอยู่ในแววตาของเขา เธอต้องทำงานระมัดระวังอย่างเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าเธอจะพิถีพิถันอย่างมากและใช้สูตรทางฟิสิกส์ในการคำนวณอัตราส่วน 3:7 ในการชงกาแฟและน้ำตาล หลังจากที่เธอวางแก้วกาแฟให้เจย์ เขาก็ตอบสนองเธออย่างร้ายกาจด้วยการจิบเพียงเล็กน้อย

“ขมเกินไป!” เจย์ขมวดคิ้วแล้วจ้องมองเธออย่างไม่สบอารมณ์

“โรสหยิบแก้วกาแฟขึ้นมา” เดี๋ยวฉันไปเติมน้ำตาลให้ค่ะ

เมื่อเจย์ดื่มกาแฟเป็นครั้งที่สอง เขายังคงขมวดคิ้วแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์ในขณะที่เขายกแขน “หวานไป”

โรสมองเขาด้วยความโกรธที่เหมือนไฟกำลังลุกโชนอยู่ภายในดวงตาของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะดูต้อยต่ำก็ตาม “ท่านอาเรส ดิฉันยังไม่ได้เติมน้ำตาลค่ะ”

เขาทำสีหน้าไม่ถูกและไม่สามารถอธิบายได้

“คุณกำลังล้อเล่นกับงานที่ผมให้ทำอยู่เหรอ?” ใบหน้าหล่อของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาเริ่มรู้สึกโกรธ