ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 602
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 602
“เจนสัน ฉันเกลียดนาย” นี่คือเสียงที่ขุ่นเคืองของร็อบบี้น้อย
“เจนสัน ฉันก็เกลียดนายเหมือนกัน” นี่คือเสียงโกรธของเซ็ตตี้น้อย
เจนสันตอบอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่อยากคุยกับพวกคนโง่”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์เปลี่ยนเป็นมืดมนทันที
แองเจลีนวิ่งออกไปด้วยความกลัวและพบเด็กน้อยสามคนในสวน
“พวกหนูกำลังทำอะไรกันอยู่?”
“ไม่เห็นเหรอไง? เรากำลังทะเลาะกันอยู่” เซ็ตตี้น้อยพูดกับแองเจลีนอย่างฉุนเฉียว
“ทะเลาะกันทำไม?” แองเจลีนถาม
“เพราะคุณ” ดวงตาของเซ็ตตี้น้อยเป็นสีแดงและความรู้สึกผิดของแองเจลีนก็ปรากฏขึ้นในทันที “เราหวังว่าคุณจะออกไปจากที่นี่ แต่เจนสันไม่เห็นด้วยกับเรา”
แองเจลีนอ้าปากเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“ฉันเป็นผู้ดูแลพ่อของพวกหนูนะ และยังเป็นครูติวเตอร์ส่วนตัวของพวกหนูด้วย ฉันออกไปไม่ได้หรอก” แองเจลีนป่าวประกาศเสียงดังพร้อมกับท่าทางวางมือไว้ที่เอวของเธอเอง
“บอกมาสิว่า อะไรที่เธอเต็มใจอยากให้ฉันออกไปนัก?” เซ็ตตี้น้อยเดินไปหาแองเจลีน เธอเอามือจับเอวของเธอไว้ขณะที่เธอจ้องไปที่แองเจลีนด้วยความโกรธ
แองเจลีนกล่าวว่า “เอาล่ะใจเย็น ๆ นะ ถ้าหากเธอสามารถทำการบ้านทั้งหมดได้และเมื่อวันหนึ่งฉันไม่มีอะไรจะสอนเธออีกแล้ว ฉันจะไม่เป็นครูติวเตอร์ของเธออีกต่อไป”
ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “คุณไม่สามารถเป็นผู้ดูแลพ่อของผมได้หรอกนะ”
แองเจลีนยิ้ม “สำหรับเรื่องนี้ พวกหนูไม่สามารถเรียกร้องได้ มันต้องเป็นพ่อของพวกหนูที่เรียกร้องกับเรื่องนี้เท่านั้น ถึงอย่างนั้น สำหรับการตัดสินใจของพ่อของพวกหนู ฉันทำเพื่อเขา เขาจะไม่มีวันพรากจากฉันไปตลอดชีวิตนี้”
เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยโกรธมากกับความมั่นใจในตัวเองอย่างลึกลับซับซ้อนของเธอ “คุณน้าอะไรก็ได้ รอดูเถอะ อีกไม่นานคุณพ่อของเราจะไล่คุณออกไป”
จากนั้นเซ็ตตี้น้อยก็วิ่งหนีออกไปอย่างโกรธเคือง
ร็อบบี้น้อยจ้องไปที่เจนสันและถามเป็นครั้งสุดท้ายว่า “เจนสัน ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย นายอยากเข้าร่วมทีมกับเราไหม”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เจนสันก็ได้ปฏิเสธอย่างไม่ลังเลใจ “ไม่”
“ฉันไม่อยากเล่นกับนายแล้ว” ร็อบบี้น้อยก็วิ่งหนีออกไปอย่างโกรธเคือง
แองเจลีนมองไปที่เจนสันผู้โดดเดี่ยวและทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่าเธอดูเหมือนสิ่งนี้เป็นการทำร้ายตัวเธอเองอยู่
เธอควรจะเป็นคนไกล่เกลี่ยการทะเลาะกันของเด็ก แต่ทว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาตอนนี้ถูกแบ่งแยกกันออกไปแล้ว
“ฉันขอโทษ เจนส์ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้อง ๆ สองคนของนายระคายเคือง ทำไมนายไม่เรียกพวกเขากลับมาแล้วก็คุยกับพวกเขาดี ๆ ล่ะ?”
เจนสันปิดหนังสือ แล้วยืนขึ้นจากเปลญวน เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “ก่อนจะห่วงผม ห่วงตัวเองก่อน น้อง ๆ ของผมไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ”
หลังจากพูดจบ เจนสันก็เดินจากไป แองเจลีนรู้สึกสับสน
หลังจากทำงานที่ ‘แย่มาก’ ในการแก้ปัญหาการทะเลาะของเด็ก ๆ แองเจลีนก็กลับมาหาเจย์อย่างหดหู่และเศร้าใจ
“ท่านอาเรส ฉันขอโทษ ฉันเหมือนทำร้ายตัวเอง”
เจย์ได้มองเธออยู่เงียบ ๆ ในตอนนั้นที่เธอได้บอกกับเด็ก ๆ ไปว่าเธอจะทำตามคำเรียกร้องของเขาและเขาจะไม่มีวันทิ้งเธอไปตลอดชีวิตนี้ เขาไม่รู้ว่าคำพูดของเธอจริงหรือเท็จแค่ไหน
“เธอพูดตัดสินใจแทนฉันเหรอ?” เขาถามทันที
แองเจลีนยิ้มอย่างเขินอาย “ก็แค่พูดแกล้งเด็ก ๆ ไปงั้นเองงค่ะ ไม่ได้เหรอคะ?”
“มันคือการพูดเล่น ๆ งั้นเหรอ?” ใบหน้าของเจย์เย็นชา
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” แองเจลีนทุบศีรษะของเธออย่างรู้สึกผิด
ในที่สุดเธอก็เปลี่ยนหัวข้ออย่างชาญฉลาด “ยังไงก็ตาม คราวนี้คุณต้องยืนหยัดต่อหน้าฉันอย่างเด็ดขาด ว่าจะปล่อยให้เด็ก ๆ ยอมฟังคำสอนของฉัน โดยไม่ได้รับการช่วยเหลือใด ๆ จากคุณ”
เจย์พยักหน้า
