ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 604
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 604
เจย์กล่าวว่า “ถ้าเธอตอบคำถามถูกต้องได้หนึ่งข้อ ฉันจะช่วยข้อที่เหลือเธอเอง”
แองเจลีนมองคำถามสิบข้ออย่างจริงจัง ยกเว้นคำถามข้อสุดท้ายที่ทำได้ เพราะคำถามอื่น ๆ นั้นยากเกินไป
แองเจลีนบ่น “ใครก็ตามที่ตั้งคำถามเหล่านี้ต้องเป็นคนบ้าไปแล้ว มันยากแค่ไหนสำหรับอัจฉริยะอย่างฉันรู้ไหม? ตามคำกล่าวที่ว่า มีเส้นบาง ๆ ระหว่างอัจฉริยะกับคนบ้า อัจฉริยะและคนบ้าคือคนของสองโลกสองความคิดนั่นแหละ”
เจย์พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเองที่เป็นคนคิดคำถามเหล่านี้ขึ้นมา”
แองเจลีนกลืนน้ำลาย การสนทนาเปลี่ยนจากการดูถูกเป็นการเยินยอทันที “ท่านอาเรส ไอคิวของคุณสูงเสียจนคนธรรมดาอย่างฉันด้อยกว่าไปเลยเมื่อเปรียบเทียบแล้ว! ไม่น่าแปลกใจที่ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาเหล่านี้ได้ ท่านอาเรส ทำไมไม่สอนฉันหน่อยล่ะ?”
เจย์พูดว่า “หืม? เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกเหรอว่าฉันเป็นคนบ้า?”
“ท่านอาเรส คนบ้ามีความหมายเหมือนกันกับคนอัจฉริยะนะ”
เจย์เข็นรถเข็นออกไปด้วยสีหน้ามืดมน
แองเจลีนถอนหายใจยาว!
ในคืนนั้น แองเจลีนอยู่ดึกโดยเฉพาะเพื่อทำโจทย์นี้ ในขณะที่เจย์นั่งอ่านหนังสือบนรถเข็นและเขาสังเกตมองเธอไปด้วย
เมื่อนาฬิกาผ่านไปถึงเวลเที่ยงคืน เจย์ทนไม่ไหวแล้วจึงตะโกนใส่เธอว่า “ฉันอยากนอนแล้ว”
จู่ ๆ แองเจลีนก็ตระหนักว่างานหลักของเธอคือการรับใช้นายท่านคนนี้
เธอเดินออกจากห้องข้าง ๆ และเธอกล่าวขอโทษ “ท่านอาเรส ดิฉันขอโทษ ดิฉันละเลยหน้าที่ไปหน่อย”
เมื่อเธอกำลังจะอุ้มเขาขึ้นเตียง เจย์เปลี่ยนใจในนาทีสุดท้าย “ฉันอยากอาบน้ำก่อน”
แองเจลีน “…”
เจย์มองดูเธอที่กำลังทำอะไรไม่ถูก ดวงตาที่มีเสน่ห์และชุ่มฉ่ำของเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจ “ก็ฉันไม่ได้อาบน้ำมานานแล้ว”
อย่างสุภาพบุรุษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสุภาพบุรุษที่ปกติแล้วยากเกินกว่าจะขอความช่วยเหลือใด ๆ จากผู้อื่น จู่ ๆ ก็มองเธอด้วยดวงตาเหมือนลูกสุนัข แองเจลีนรู้สึกได้ว่าแม้เกราะเหล็กของเธอก็สามารถละลายได้ในทันที
“ได้เลยค่ะ ฉันจะอาบน้ำให้คุณ” เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากก๊อก
แองเจลีนจึงวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า เมื่อเลือกชุดนอนให้เขาได้แล้ว จู่ ๆ เจย์ก็พูดว่า “เอาชุดสีดำมาให้ฉันนะ”
แองเจลีนมองเสื้อผ้าชุดสีดำที่เขาสวมอยู่ จากนั้นจึงมองหาชุดนอนสีดำ เธอรู้สึกว่ามันเป็นสีสันของเสื้อผ้าที่ไว้ทุกข์เสียมากกว่า
แต่แล้วเธอก็เข้าใจทันทีว่าเขาต้องแอบไปไหว้พ่อแม่ที่ล่วงลับไปแล้วแน่ ๆ
แองเจลีนเหลือบมองเสื้อผ้าทำงานของเธอและทันใดนั้นก็พูดว่า “ท่านอาเรส พรุ่งนี้ฉันจะไม่ใส่ชุดทำงานของฉันได้ไหม?”
เจย์มองเธอด้วยความรู้สึกลังเล “ทำไมล่ะ?”
แองเจลีนยิ้ม “ท่านอาเรสชอบใส่สีดำ ถ้าฉันอยากใส่สีดำด้วย อารมณ์ของท่านอาเรสจะสดใสขึ้นอย่างแน่นอน นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับการฟื้นตัวของท่านอาเรสเลยนะ”
เจย์รู้สึกตกใจ
สัมผัสแห่งความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
ยัยโง่คนนี้ ถ้าเธอรู้ว่าคนที่เขาต้องการจะกราบไหว้เป็นฆาตกรที่ฆ่าเธอล่ะก็ เธอจะยังทำตามเขาง่าย ๆ แบบนี้ไหม?
“ช่วยออกไปเถอะ” สีหน้าของเจย์ก็มืดลงทันใด
เขาไม่ต้องการให้แองเจลีนปฏิบัติต่อเขาอย่างดีโดยปราศจากความจริง
ถึงกระนั้น แองเจลีนส่ายหัวและปฏิเสธ “ท่านอาเรส ฉันจะไม่ออกไปข้างนอกก่อนเด็ดขาด คุณมีความคล่องตัวไม่มากนักและห้องน้ำก็ลื่นด้วย ถ้าคุณลื่นล้มจะเกิดอะไรขึ้น?”
เจย์หรี่ตามองเธอ “สิ่งเหล่านี้ในร่างกายมันมีความแตกต่างกันระหว่างผู้ชายและผู้หญิงนะ”
แองเจลีนบดขยี้ความซื่อสัตย์ของเธอ เธอที่เหมือนกำลังป้อนอาหารให้สุนัขและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไรเลย ถ้าฉันเสียเปรียบเล็กน้อย”
เจย์มองเธออย่างไม่พูดอะไรและพูดว่า “คนที่เสียเปรียบคือฉัน ไม่ใช่เธอ”
แองเจลีน “…”
ผู้หญิงไม่ได้เสียเปรียบอะไรกับเรื่องแบบนี้มากกว่าหรอกเหรอ?
