ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 62

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 62

ในอีกด้านหนึ่ง เจย์แอบรู้สึกพอใจอย่างมากที่เขาสามารถดัดนิสัยของโรส แต่ในอีกด้านหนึ่งนั้น เขาได้รับสายจากครูของเจนสันที่ทำให้เขารู้สึกวุ่นวายใจ

ในสาย ครูของเจนสันกล่าว “ในสองวันมานี้ การปฏิบัติตัวของเจนสันนั้นแปลกมาก เขามีความย้อนแย้งทางอารมณ์อย่างรุนแรง วันก่อน เขายังดูสดใสและเป็นเด็กร่าเริงน่ารัก แต่มาวันนี้ เขากลายเป็นเด็กน้อยผู้เงียบขรึม”

เจย์เงียบลงหลังจากวางสาย ความย้อนแย้งในอารมณ์ของเจนสันนั้นชัดเจนมาก หากใครที่สนิทกับเขามาก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่ชัดเจนมาก นี่มันเป็นผลสะท้อนจากความรุนแรงของโรคจิตเภชที่เจนสันเป็นรึเปล่า?

ความสุขแบบเด็ก ๆ ของเจย์นั้นหายไปทันที

ในคืนนั้น เป็นคืนนี้เงียบสงบ

แสงนีออนของเมืองสว่างหลากสีสัน แต่มันก็ไม่สามารถทำให้หัวใจที่ดำมืดทะมึนของเจย์สว่างได้เลย เขาขับ Rolls-Royce อย่างโดดเดี่ยวไปบนถนนหลากสี คิดถึงความรู้สึกในครั้งแรกที่เขาได้รับรู้ความเปลี่ยวเหงาและหมดหนทาง

ในตอนนั้น เขาต้องการคนรักอยู่นิดหน่อย

เขามาถึง แกรนด์ เอเซีย และรับยาของเจนสันตามใบสั่งยาที่ได้รับมาจากหมอก่อนจะกลับไปที่คฤหาสน์

เจนสันนั่งอยู่ที่บันไดรอเขาอยู่ เมื่อเจย์เข้าบ้านมาพร้อมถุงยา เขาก็เห็นร่างจิ๋วของเจนสันที่ขดอยู่บนขั้นบนสุดของบันได เจย์รีบเข้าไปนำเจนสันมาไว้ในอ้อมแขน แล้วถามเขาอย่างเอ็นดู “ทำไมลูกยังไม่นอนล่ะ?”

เจนสันตกใจเมื่อเห็นใบหน้ามืดมนของคุณพ่อ ตั้งแต่ที่เขาป่วย คุณพ่อของเขาก็ดูแห้งเหี่ยวลงไป

ในใจของเขา เจนสันรู้สึกผิดมาก เขาโกหกพ่อตัวเอง เขาไม่ได้ป่วยจริง บุคลิกทั้งสองจากโรคจิตเภทของเขานั้นจริง ๆ แล้วมาจากการที่ร็อบบี้น้อยได้เข้ามาในชีวิต

อย่างไรก็ตาม เจนสันบอกคุณพ่อเรื่องนี้ไม่ได้ในสภานการณ์นี้ อย่างน้อย ก็ตอนนี้ ร็อบบี้น้อยบอกว่าจนกว่าคุณพ่อจะตกลงปลงใจกับคุณแม่ เขาถึงจะสามารถปรากฏตัวต่อหน้าคุณพ่อได้

“คุณพ่อ คุณพ่อกับคุณแม่ควรแต่งงานกัน!” เจนสันกล่าวคำพวกนั้นออกมาโดยไม่คิด ทำให้เจย์ถึงกับเหวอ

เจย์จ้องเจนสัน ด้วยความตะลึง “ทำไมอยู่ ๆ ลูกก็พูดอะไรแบบนั้นขึ้นมา?”

เจนสันขยับขนตาที่ยาวเป็นแพให้ปิดลง เขากล่าวเสียงอ่อน “ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่ลงเอยกัน อาการป่วยของผมก็จะดีขึ้น”

หัวใจของเจย์ที่เย็นเฉียบพลันเต้นแรง ดวงตาที่งดงามของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา “เจนสัน บอกคุณพ่อมา อาการอารมณ์แปรปรวนของลูกก่อนหน้านี้ เป็นเพราะโรสเหรอ?”

เจนสันไม่รู้ว่าต้องตอบยังไง สำหรับเด็กแบบเขาที่ไม่ค่อยพูดนัก สิง่ที่เขาจะตอบได้มีเพียงความเงียบ

ความโกรธในดวงตาของเจย์เริ่มปะทุ “บอกคุณพ่อ ลูกรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าแม่ของลูกคือ โรส ลอยล์?”

เจนสันพยักหน้า

กับปัญหานี้ เจย์ไม่มีคำถามใดเลย

ก่อนหน้านี้ ตอนที่โรสถูกเขาจับในห้องทำงานที่แกรนด์เอเซีย เธอยังสามารถหนีออกมาได้โดยไร้อุปสรรค ต้องเป็นเจนสันแน่ที่ช่วยเปิดล็อคสแกนลายนิ้วมือ ไม่อย่างนั้นเธอจะหนีพ้นจากคุกของเขาไปได้ยังไง

นิ้วเรียวยาวของเจย์กำแน่น ด้วยแรงกำที่มากเกินไป ข้อนิ้วของเขาพลันซีดลงและเลือดไม่เดิน

ความขุ่นเคืองใจของเขาต่อโรสนั้นใกล้จะระเบิดเต็มที

ห้าปีก่อน เธอหลับนอนกับเขาแล้วหนีไป

สิบเดือนต่อมา เธอทิ้งเจนสันแล้วหนีออกนอกประเทศแกล้งทำเป็นว่าตายไปแล้ว

เขาอยากจะรัดคอเธอ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคิดว่าเธอควรตายไปมากกว่ามีชีวิตอยู่

แต่ในท้ายที่สุด เพื่อประโยชน์ของเจนสัน เขาต้องเก็บความเกลียดชังไปด้วยความพยายามและความมุ่งมั่น