ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 622
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 622
ใบหน้าของแจ็คดำมืดเป็นขี้เถ้า “เจย์ อย่าบอกนะว่าตอนนี้นายกำลังจะกลับคำพูด นายไม่เต็มใจที่จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปเหรอ?”
เจย์ตอบว่า “เธอดูหมิ่นคุณ ดังนั้นหากคุณต้องการจะถลกหนังเธอหรือฆ่าเธอ ผมจะไม่หยุดห้ามคุณหรอก แต่ทว่า ผมมีเรื่องจะขอร้อง”
สายตาของแจ็คหยุดนิ่ง “พูดมาสิ”
“ผมอยากให้พา เซร่า เซเวียร์ ออกไปด้วย”
แจ็คโพล่งออกมาด้วยความโกรธ “อย่ากล้าแม้แต่จะคิด”
เจย์เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขามีรอยยิ้ม “ในเมื่อเธอดูหมิ่นผม ดังนั้นผมจึงไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้เธอ เช่นเดียวกับที่คุณไม่มีเหตุผลที่จะยกโทษให้ผู้ดูแลของผม”
อารมณ์ผสมปนเปอยู่บนใบหน้าของแจ็ค
ในที่สุด เขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่า ๆ ๆ เจย์ โอ้ เจย์ ถ้านายต้องการช่วยเธอ ทำไมต้องพูดอ้อมไปอ้อมมาด้วยล่ะ? นายเป็นลูกชายของฉัน แค่พูดออกมา ฉันก็ยอมปล่อยเธอแล้ว”
“คุณพ่อ คุณเข้าใจผมผิดแล้วล่ะ” เจย์มองแองเจลีนด้วยความเกลียดชัง “ผู้ดูแลอย่างเธอไม่คุ้มที่ผมจะต้องใช้สมองมาช่วย”
แองเจลีนหันกลับมามองเจย์ด้วยความขุ่นเคือง
เห็นได้ชัดว่าไอ้เลวนั่นไม่ต้องการให้เธอตาย แต่ทำไมเขาถึงทำหน้าตาไร้ความปราณีเช่นนี้?
แจ็ครู้สึกว่าเจย์กำลังต้องการจัดการเขาให้ได้อย่างง่ายดายเพื่อผลประโยชน์ของตนเองสำหรับวันนี้ เขาโกรธและทำให้เจย์เห็นได้ชัด โดยพูดว่า “พาผู้หญิงของนายไปซะ”
จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ด้วยสีหน้าเย็นชา
เซร่ามองแองเจลีนด้วยความเกลียดชังทั้งหมดที่มีในโลก แววตาของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่ห่อหุ้มด้วยความอิจฉาริษยา
การที่เจย์เอาอกเอาใจแองเจลีนทำให้เธอหึงจนแทบจะบ้า
แองเจลีนยืนนิ่ง รู้สึกถึงอารมณ์ที่เซร่าจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ
“ไปกันเถอะ เว้นแต่เธอยังอยากจะอยู่ที่นี่เพื่อถูกทำให้ขายหน้าไปมากกว่านี้?” เจย์พูดอย่างเย็นชา
มือของโจเซฟินกำลังเอื้อมไปที่รถเข็น แต่แองเจลีนรีบเข้ามาเข็นรถเข็นแทนเสียก่อน
แองเจลีนเข็นเจย์ไปพร้อมพูดคุยกันตลอดทาง “ท่านประธาน ขอบคุณที่ช่วยดิฉันในวันนี้ค่ะ ถ้าคุณมาช้ากว่านี้ ดิฉันคงถูกผู้ชายกล้ามโต ๆ พวกนั้นฉีกเป็นชิ้น ๆ และโยนไปเป็นอาหารสุนัขแน่”
“เธอกำลังจะบอกว่าพวกเขาตะกละ ไร้ประโยชน์อย่างนั้นเหรอ?” เจย์พูดอย่างไม่ใส่ใจ
แองเจลีนกลืนน้ำลาย ทำไมเธอถูกจับได้ทุกครั้งที่เธอพูดโกหก?
“ท่านประธาน แต่คุณก็มาถึงที่นั่นทันเวลานะคะ” แองเจลีนหัวเราะคิกคักเบา ๆ
“ก็ไม่เชิง ฉันเพิ่งได้ยินเธอแสดงคำพูดแบบนั้น”
เจย์กังวลว่าเธอจะจินตนาการว่าเขายึดติดกับคำพูดเธอมากเกินไป
ในที่สุด แองเจลีนก็แสดงคำพูดที่ไม่ทำให้ผิดหวังจนได้ “ท่านประธาน เป็นห่วงดิฉันหรือเปล่าที่คุณตามดิฉันมาแบบนี้? ดิฉันประทับใจมากเลยค่ะ”
โจเซฟินกลอกตาไปที่แองเจลีน “เธอกำลังคิดมากไปเอง พี่ชายของฉันกลัวว่าเธอจะสร้างปัญหาบางอย่างและทำให้เขามีส่วนเข้าไปเกี่ยวด้วยก็เท่านั้น”
เจย์กล่าวว่า “เธอเป็นคนที่ภักดีต่อฉัน อันที่จริง คนที่ดูแลบ้านให้สะอาดและทำให้เตียงอบอุ่นกับฉันเป็นคุณสมบัติที่ดี แน่นอนว่าฉันต้องเฝ้ามองดูเธอ”
โจเซฟินทำหน้าไม่เข้าใจแล้วโพล่งออกมา “ปัดโธ่… พี่ชาย เธอแค่พูดโกหก แล้วนายเชื่อเธองั้นเหรอ?”
แองเจลีนอุทานอย่างจริงจัง “ดิฉันพูดจริงค่ะ!”
โจเซฟินจ้องไปที่เธอ “แล้วถ้าพี่ชายของฉันต้องการให้เธอนอนบนเตียงอุ่น ๆ ของเขา เธอจะทำไหม?”
แองเจลีนพยักหน้า “แน่นอนค่ะ”
เป็นอีกหนึ่งอย่างที่สามารถได้ตามปรารถนา!
โจเซฟินกำลังสูญเสียคำพูด
“ไร้ยางอาย” นั่นคือข้อสรุป
แองเจลีน “…”
ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าดอกไม้ที่มีเสน่ห์บานสะพรั่งในดวงตาของเจย์
ในตอนกลางคืน
จู่ ๆ ก็มีฝนตกฟ้าคะนอง ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง!
มีความโรแมนติกเล็กน้อยอยู่ในห้องด้วยเช่นกัน
