ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 624

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 624

“แล้วกางเกงในตัวเล็ก ๆ ล่ะ?” แองเจลีนกล่าว

“เธออยากสวมชุดของฉันไหม?” เจย์ขมวดคิ้ว เขาพูดอย่างหมดความอดทน “เธอจะต้องทนใส่มันไปก่อน”

แองเจลีนอยากจะร้องไห้แต่ร้องแบบไม่มีน้ำตา

เธอเดินออกมาโดยสวมเสื้อยืดตัวใหญ่ตัวนั้น เสื้อตัวหลวม ๆ อย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังเน้นย้ำได้ถึงความเซ็กซี่ในร่างกายของเธอ

โดยเฉพาะขาทั้งสองข้างของเธอที่เรียวยาวและรูปร่างที่ดูเหมือนแกะสลักราวกับงานศิลปะ

ผมเปียกยาวของเธอพาดอยู่บนผิวที่เรียบเนียนของเธอ มันเพิ่มออร่าของความบริสุทธิ์ให้กับเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงสวมหน้ากากนั้นอยู่

เสียงเปล่งจากลำคอของเจย์ดังก้อง ความสง่าของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาและสูงส่งของเขาแสดงให้เห็นสัญญาณเพียงเล็กน้อยของการถูกสะกดจิต

แองเจลีนมีเสน่ห์มากเพียงพอแล้ว เธอเอนตัวนั่งลงบนโต๊ะขณะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์

“ท่านประธาน อยากให้ฉันนอนบนเตียงของคุณให้รู้สึกอุ่น ๆ ไหม?”

เจย์หายใจไม่ออกเล็กน้อย แม้ว่าเธอไม่เคยรู้จักความคิดเรื่องละอายมาก่อนเลยเพราะทั้งคู่ยังเป็นเด็ก แต่เธอก็ระมัดระวังและเปราะบางมากหลังจากที่เธอเข้าสิงอยู่ในร่างของโรส

นิสัยบางอย่างของเธอปรากฏขึ้นในทันใดและทำให้เจย์มีความสุขมาก ๆ อยู่ภายในใจ

“เท่าไหร่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงของสุภาพบุรุษ

แม้ว่าในใจเขาอาจจะมีเจตนาร้ายและชั่วร้ายมากมาย อย่างที่รู้สึกว่าอยากขึ้นเตียงกับเธอ จูบเธอ รู้สึกถึงเธอ… แต่เจย์เป็นคนที่มีเหตุมีผลและสงบอยู่มาก

ก่อนที่เขาจะกระจ่างกับสิ่งที่เขามีอยู่ในหัว เขาก็จะไม่ทำอะไรที่จะทำให้เธอรู้สึกเสียใจ

อย่างเช่น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอรู้ว่าพ่อของเขาคือคนที่ฆ่าเธอ เธอจะรักลูกชายของฆาตกรที่ฆ่าเธอได้อย่างไร?

อย่างเช่น ทำไมเธอถึงสวมหน้ากากเพื่อปกปิดตัวตนของเธออยู่เสมอ แต่เธอไม่ต้องการสารภาพกับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้? เธอคิดอะไรอยู่?

รอยยิ้มของแองเจลีนแตกสลาย หัวข้อเรื่องเงินผุดขึ้นมาและเป็นเรื่องที่เจ็บปวด

“ท่านประธาน คุณสามารถตัดสินใจจ่ายตามการบริการของดิฉันได้เลยค่ะ” เธอยิ้มอย่างขมขื่นยอมรับข้อเสนอของเขา

เจย์มองหน้าตาที่ยิ้มสดใสของเธอพร้อมกับการจ้องเขม็งด้วยดวงตาสีดำและวาววับของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังและความปรารถนา เขาพยักหน้าเบา ๆ เขาแก้ตัวและพูดว่า “เธอไปนอนรอบนเตียงเถอะ ฉันจะกลับมาทันทีที่อ่านเอกสารเสร็จ”

แองเจลีนกระโดดขึ้นไปบนเตียงเหมือนเด็กน้อย เธอดึงผ้าห่มคลุมตัวเองและสูดกลิ่นของเขา ใบหน้าของเธอกลายเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย

เจย์ปิดตาลง ด้วยความไร้อำนาจของเขาได้ถูกขังอยู่ในดวงตาของเขาเอง

แองเจลีนเฝ้ารอเป็นเวลานาน แต่เขาก็ไม่กลับมา จากนั้นเธอได้ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาได้ยินจังหวะการหายใจของเธอ เขาจึงเหวี่ยงตัวเองไปบนเตียงนอน

เขาค่อย ๆ ถอดหน้ากากของเธอออก เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหลงใหลกับใบหน้าอันสลับซับซ้อนของเธอมากจนไม่สามารถดึงออกจากมันได้

นิ้วที่หยาบกร้านของเขาเคลื่อนไปสัมผัสผ่านใบหน้าของเธอ เหมือนเขาลูบไล้สมบัติอันล้ำค่าของเขาอย่างระมัดระวัง

ในท้ายที่สุด เขาไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจของเธอได้และเขากดริมฝีปากของเขาไปสัมผัสกับเธอ

เขาต้องการสัมผัสเพียงผิวเผินกับเธอ แต่ตอนนี้เขารู้สึกต้องการเธอมากกว่านี้ ดังนั้นเขาจึงทำให้จูบนั้นมันดูดดื่มอย่างรุนแรงขึ้น

บางทีเขาอาจจะกระทำรุนแรงเกินไป จนทำให้แองเจลีนขยับตัว ขนตาของเธอเริ่มสั่นและตัวสั่นระรัว

เจย์จึงปล่อยเธอไปทันที

ทั้งหมดที่เธอทำคือพลิกตัวของเธอไปข้าง ๆ และทำให้ตัวเองกลับไปหลับลึก ๆ

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังก้องไปทั่วห้อง

เจย์คิดว่าถ้าหากไม่รับสาย มันก็จะหยุดดังเอง

ถึงอย่างนั้นมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มันดังขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง

แองเจลีนตื่นขึ้นและเห็นเจย์นั่งอยู่ที่ข้างเตียง เธอตกใจเล็กน้อย

“ท่านประธาน คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?”

ใบหน้าของเจย์ซีดเผือด… อารมณ์ของเขาพังทลายเพราะเสียงเรียกเข้าที่ดังลั่น

แองเจลีนจำได้ว่าเขาเป็นคนสะอาดสะอ้าน นอกจากนี้ เขาไม่ชอบให้เธอนอนบนเตียง

เธอจึงรีบลุกขึ้นนั่งและปีนป่ายไปที่ห้องข้าง ๆ เพื่อรับโทรศัพท์