ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 640
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 640
แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันจะไม่ยอมแพ้เว้นแต่ว่านายจะทำร้ายฉันให้ถึงตาย”
เจย์มีสีหน้าซีดเผือด เขาก้มลงหยิบก้อนหินจากพื้นแล้วโยนไปที่เข่าของแองเจลีน
แองเจลีนทรุดเข่าลงทันทีและเธอคุกเข่าลงกับพื้นด้วยเข่าข้างหนึ่ง จากนั้นสตอร์มเข้าไปมัดมือเธอไว้เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
แองเจลีนยกข้อมือขึ้นและกระทืบเท้า “หมายความว่ายังไง ท่านอาเรส? นายเกลียดฉัน ใช่ไหม ? ทำไมนายไม่ปล่อยให้ฉันไปจากนายให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ล่ะ?”
สตอร์มเอามือดึงปลายกุญแจมืออีกข้างหนึ่ง “เราไปกันเถอะ นายหญิง”
โจเซฟินพยายามอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจไม่เข้าไปยุ่งในครั้งนี้ เธอบอกแองเจลีนว่า “เธอต้องดูแลตัวเองนะ แองเจลีน ฉันจะรอเธอนะ”
แอนเจลีนถูกสตอร์มนำตัวกลับไปที่หอท่าเรือหอมหวน
ตอนนี้เด็ก ๆ กำลังรวมตัวกันที่โต๊ะเพื่อทานผลไม้กันอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นสตอร์มและแองเจลีน เดินเข้ามา ดวงตาของพวกเจ้าตัวน้อยก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“เธอมาที่นี่อีกทำไม?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างโกรธจัด แก้มของเธอพองขึ้น
“เธอไม่ยอมปล่อยเราไปสินะ” เซ็ตตี้น้อยกล่าวอย่างไม่พอใจ
สีหน้าของเจนสันยังคงเหมือนเดิมในขณะที่เขาทานผลไม้อย่างเงียบ ๆ
แองเจลีนหยุดสร้างฉากการแสดงเหล่านี้ทันทีที่เธอเห็นเด็ก ๆ
เธอไม่ต้องการทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้กับลูก ๆ
“สวัสดี ที่รักตัวน้อยของฉัน” เธอยกมือทักทายเด็ก ๆ
“กลับมาทำไมคะ คุณน้าอะไรก็ได้?” เซ็ตตี้น้อยถามอย่างไม่พอใจ
แองเจลีน “…”
เธอสงสัยอย่างยิ่งว่านี่ยังเป็นสำลีก้อนน้อย ๆ ของเธออยู่หรือเปล่า?
แองเจลีนยกมือที่ใส่กุญแจมือของเธอขึ้นและยิ้มอย่างมีชัย “ฟังนะ พ่อของหนูพาฉันกลับมา ฉันไม่ใช่คนที่ขอร้องจะอยู่ในครั้งนี้หรอกนะ”
เด็ก ๆ จ้องมองไปที่ข้อมือของเธออย่างตกตะลึง
เซ็ตตี้น้อยดูโล่งใจ “ดูเหมือนว่าคุณพ่อของหนูจะไม่ชอบคุณตั้งแต่เริ่มเลย คุณน้าอะไรก็ได้ ในที่สุดฉันก็สบายใจขึ้นแล้ว”
แองเจลีนพูดอย่างไร้ยางอาย “คุณคิดผิดแล้ว พ่อของคุณยังชอบฉันอยู่ ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงจับฉันแล้วพาฉันกลับมาอีกล่ะ? คุณว่าไหมล่ะ?”
“เขาต้องการเจอฉันทุกวัน นั่นเป็นสาเหตุที่เขาอยากขังฉันไว้และให้ฉันอยู่เคียงข้างเขายังไงล่ะ อย่างไรก็ตาม การกระทำนั้นผิดกฎหมายสำหรับเขา คุณต้องเกลี้ยกล่อมเขาและขอให้เขาใจดีกว่านี้นะ…”
เจย์เข็นรถเข็นของเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นและรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งเมื่อได้ยินคำพูดที่ไร้ยางอายของผู้หญิงคนหนึ่ง
“ไปขังเธอไว้ในห้องมืด สตอร์ม”
“ได้ครับ” สตอร์มผลักแองเจลีนเข้าไปในห้องมืดและล็อคประตู
แองเจลีนถูกใส่กุญแจมือ แต่ขาของเธอถูกปล่อยอย่างอิสระ เธอเดินไปมาในห้อง ตะโกนอย่างต่อเนื่องว่า “ไอ้สารเลว เจย์ อาเรส ฉันขอสาปแช่งนายให้ไม่มีเครื่องปรุงในห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของนายไปตลอดชีวิต!”
เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยสบสายตากัน เซ็ตตี้น้อยกล่าวว่า “ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะด่าคุณพ่องั้นเหรอ ฮะ?”
ร็อบบี้น้อยขมวดคิ้ว “ทำไมเธอถึงด่าเหมือนคุณแม่เลยนะ?”
หลังจากตะโกนไปครู่หนึ่ง ปากและลิ้นของเธอก็เริ่มแหบแห้งและเธอก็เริ่มไอออกมา
เจย์สั่งสตอร์ม “เอาน้ำไปให้เธอด้วย”
เซ็ตตี้น้อยพูดว่า “คุณพ่อคะ เธอจะดุคุณต่อหลังจากที่ได้ดื่มน้ำแล้วไม่ใช่หรือ?”
เจย์เริ่มครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
ปล่อยเธอไป เธอเก็บความรู้สึกขมขื่นมาหลายปีแล้วและไม่เคยระบายมันออกมา ทำไมไม่ปล่อยให้เธอระบายความในใจออกมาในวันนี้
สตอร์มเปิดประตูบานเล็ก ๆ ที่แผงประตูแล้วยื่นแก้วน้ำให้แองเจลีน “ดื่มน้ำหน่อยนะครับ นายหญิง”
แองเจลีนพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ฉันไม่ดื่ม บอกเขาด้วยว่าฉันจะอดอาหารหากเขาไม่ยอมปล่อยฉัน หลังจากที่ฉันตาย ฉันจะหลอกหลอนเขาทุกวัน ดังนั้นเขาจะไม่มีวันสงบสุข!”
สตอร์ม “…”
