ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 641

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 641

สตอร์มมองเจย์ด้วยสายตาแห่งความอ้อนวอน “นายท่านครับ นายหญิงเซเวียร์บอกว่าจะอดอาหารเพื่อประท้วง…”

เจย์เลิกคิ้วขึ้นในท่าทางที่ยังดูหล่อเหลาของเขา ผู้หญิงคนนี้กำลังข่มขู่เขาอยู่หรือเปล่า?

“งั้นก็ปล่อยให้เธออดอาหารไปก่อน”

เจย์คิดว่าเป็นเพราะเขาตามใจเธอมากเกินไปในเมื่อก่อนนี้ที่เขาคอยให้กำลังใจและเขาดูแลเอาใจใส่เมื่อเธออารมณ์ร้อน เป็นผลทำให้เธอหนีจากไปโดยไม่บอกลาและถึงกับแอบไปทำศัลยกรรมโดยไม่มีการปรึกษาเรื่องสำคัญเช่นนี้กับเขาก่อน

ดูเหมือนว่าเขาจะทำผิดพลาด จากนี้ไปเขาจะเปลี่ยนไปใช้ระเบียบวินัยแบบอื่นแทน เขาจะเปลี่ยนจากการตามใจเป็นการเข้มงวดแทน บางทีอาจช่วยแก้ไขอารมณ์ร้อนของเธอได้

เมื่อพูดอย่างนั้น เจย์ก็เข็นรถเข็นเข้าไปในห้องนอนของเขา

แองเจลีนตะโกนอยู่นานแต่ไม่มีใครสนใจเธอ

ด้วยความเหนื่อย เธอนอนบนเตียงเล็ก ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ เธอ ผมที่ยุ่งเหยิงของเธอปล่อยกระเซอะกระเซิง ทำให้เธอดูเหมือนผีบ้า

เธอทำตามในสิ่งที่เธอพูดไว้ ไม่ยอมกินหรือดื่มอะไรเลยทั้งวัน…

เมื่อเจย์ได้เข้าไปหาเธอในวันรุ่งขึ้น เธอนอนอยู่บนเตียง ผมของเธอยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงราวกับผีบ้า เธอพูดอย่างอ่อนแรง “นายมาที่นี่เพื่อมารับร่างฉันเหรอ? มันยังเเร็วไป รออีกสักสองสามวันนะ”

เธอไม่คิดที่จะกลับใจเลยด้วยซ้ำ

เจย์เข็นรถเข็นเข้าไปหาเธอและรวบผมสีดำของเธอที่บดบังใบหน้าขึ้น

แองเจลีนเยาะเย้ยเขา “เป็นอะไรไป ทนเห็นคนสวยอย่างฉันตายไม่ได้หรือไง? ไม่ต้องห่วง คนสวยอย่างฉันจะไม่ดูแย่ถึงแม้ฉันจะตายก็ตาม”

เจย์สังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธออ่อนโยนและเป็นสีดอกกุหลาบ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยพลัง ไม่เหมือนคนที่อดอาหารมาทั้งวันทั้งคืนเลย

เขารู้สึกโล่งใจมากจริง ๆ

“ใบหน้าของเธอนี้ผ่านกี่ขั้นตอนมาแล้ว?” เขาถาม

หากเป็นเช่นตอนนั้น แองเจลีนจะไม่มีทางบอกเขาเพราะกลัวว่าเขาจะผิดหวังเมื่อรู้เรื่องนี้ แต่ทว่า แองเจลีนเข้าใจผิดคิดว่าเจย์ไม่รักเธอแล้ว ดังนั้น เธอจึงไม่ลังเลเลยและโพล่งออกมาว่า “นับไม่ถ้วน”

ความเย็นชาผลึกอยู่ในดวงตาของเจย์ “มันคุ้มไหมที่ต้องทนทรมานกับใบหน้าแบบนี้?”

น้ำตาของแองเจลีนไหลออกมาทันที

อย่างแรก เป็นเพราะเธอคิดว่าการทรมานและความยากลำบากทั้งหมดที่เธอได้รับจะคุ้มค่าตราบเท่าที่เขารักเธอ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอรู้สึกเสียใจอย่างมากเมื่อเห็นว่าเขาทิ้งเธออย่างไร้ค่า

“นี่มันเรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง!” เธออุทานเสียงดังด้วยความโมโห

เจย์เริ่มโกรธ “แล้วใครจะบังคับเธอได้?”

แองเจลีนปิดปากของเธอไม่พูดอะไรออกมาทันที

ผู้ชายที่เธอไปเดทด้วยเมื่อคืนนี้ผุดขึ้นมาในใจของเขาและเขาก็เริ่มอารมณ์เสียในทันใด “พูด!”

ตอนนี้แองเจลีนเป็นคนที่ดูอ่อนแอทั้งที่ภายนอกดูเข้มแข็ง แล้วจะแสดงกลับกันถึงความอ่อนแอเมื่อเจย์เข้มแข็งและกลับกันตอนเธอเข้มแข็งเมื่อเจย์อ่อนแอ

เมื่อเจย์อารมณ์เสีย เธอจะหดหัวเข้าไปในกระดองของเธอทันที

“ตอนที่เธอกลับมาที่นี่เป็นเวลานานแล้ว เธอไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเธอให้ฉันหรือลูก ๆ รู้เลยและเธอเลือกที่จะปล่อยให้เด็ก ๆ เข้าใจผิด เธอคิดอะไรอยู่กันแน่?” เจย์นึกถึงเรื่องโง่ ๆ ที่เธอทำเมื่อไม่นานมานี้แล้วเขายิ่งโกรธจัด

“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำ!” แองเจลีนให้ข้อแก้ตัวกับตัวเอง

เจย์หมุนรถเข็นของเขาไปหาเธอและเผชิญหน้ากับเธอ เขามองใบหน้าที่รู้สึกผิดได้อย่างชัดเจน “มีใครเอามีดจ่อคอเธอเหรอ?”

แองเจลีนพึมพำ “ไม่มี”

“แล้วทำไมต้องปิดบังตัวตนของเธอด้วย?”

ดวงตาของแองเจลีนเป็นสีแดงชัด เธอตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันกลัวนายจะ”

“สิ่งที่เธอกลัวคืออะไร?” ความอดทนของเจย์หมดลงเมื่อเขาฟังว่าเธอดูลังเลแค่ไหนกับการที่เธอตอบคำถามของเขา

“ฉันจากไปโดยไม่บอกลาและไปทำศัลยกรรมเพราะฉันกลัวว่านายจะโกรธและกลัวว่านายจะไม่ต้องการฉันอีกต่อไป” ในที่สุดเธอก็เปิดเผยความในใจออกมาและพูดทุกความรู้สึกที่เธอเก็บไว้ไว้ข้างในตลอดเวลา

ทันใดนั้น ความโล่งใจก็พัดผ่านเธอเข้ามาทันที

จากนั้น เธอก็มองเจย์อย่างไม่เกรงกลัว ทำหน้าเหมือนว่าชีวิตดูไม่มีความสุขและความตายก็ไม่ทำให้เธอขมขื่น

“ทำไมเธอถึงทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นถ้าเธอกลัว? เธอมันบ้าไปแล้วหรือว่าเธอโง่อยู่แล้วกันแน่?” เจย์โกรธ

ความเสียใจ น้ำตาของแองเจลีนรินไหลออกมาราวกับก๊อกน้ำที่แตก ทันใดนั้น เธอก็สูญเสียการควบคุมอารมณ์และเริ่มดุเขาในความผิดที่เขาทำ “มันชัดเจนอยู่แล้วว่าแองเจลีนเป็นคนเดียวที่มีอยู่ในใจนาย นั่นคือเหตุผลที่นายไม่สามารถบังคับให้ตัวเองยอมรับโรสได้

แล้วนั่นคือเหตุผลที่นายใช้ข้อมูลประจำตัวของแองเจลีนอยู่ในทะเบียนสมรสทั้งสองคน ฉันแค่อยากเป็นคนที่นายยอมรับด้วยความเต็มใจก็เท่านั้น”