ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 645
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 645
แองเจลีนเดินกลับลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าที่เศร้าใจ เธอจับแขนเจย์ไว้และบ่นว่า “ทำไมพวกเขาถึงไม่สนใจฉันเลย?”
“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะดูแลเธอเอง” เจย์ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
แองเจลีนฝังใบหน้าของเธอไว้ตรงระหว่างเข่าของเขาในขณะที่เธอพูดอย่างไม่พอใจ “เจย์บี้ นายยังคงเป็นคนที่ปฏิบัติต่อฉันอย่างดีที่สุด”
เจย์ขยี้ผมของเธอเบา ๆ “เธอเพิ่งรู้ตัวเหรอ?”
“ใช่น่ะสิ” แองเจลีนวางแก้มของเธอลงบนฝ่ามือของเขา
เจย์มองไปที่ประตูห้องของเด็ก ๆ ที่ปิดสนิททั้งหมด เขาอยากจะพูดกับเธอไปว่า ‘เธอลืมบอกพวกเขาว่าเธอคือ โรส ลอยล์ แม่ของพวกเขาไงล่ะ เด็ก ๆ คิดว่าเธอเป็นแม่คนใหม่ของพวกเขา แน่นอนว่าพวกเขาจะเพิกเฉยต่อเธออย่างแน่นอน’
ถึงอย่างนั้น เมื่อเขาเห็นว่าเธอดูน่ารักเพียงใดขณะที่เธอซบอยู่บนตักเขา เขาก็ระงับสิ่งที่อยากจะบอกความจริงกับเธอ
“แองเจลีน เราออกไปเดินเล่นกันเถอะ” เขาพูดแนะนำเธอทันที
แองเจลีนเข็นเขาออกไปที่ประตู
วันนี้ดวงอาทิตย์ส่องแสงบนท้องฟ้าและอุณหภูมิก็กำลังพอดี
สิ่งที่แตกต่างจากเดิมก็เกิดขึ้นเมื่อ เจย์ อาเรสคนที่สงวนตัวและเยือกเย็นเมื่ออยู่ด้วยกันกับแองเจลีน เซเวียร์ มันช่างน่าทึ่งจริง ๆ
ความเยือกเย็นที่เล็ดลอดออกมาจากเจย์ละลายหายไปและใบหน้าของเขาซึ่งมักจะแสดงสีหน้าเคร่งขรึม ก็ค่อย ๆ หลีกทางให้กับความรักอันอ่อนโยนเข้ามาแทน รอยยิ้มบางเบาที่แสดงท่วมใบหน้าของเขาทำให้เขาดูเด็กและน่าดึงดูดยิ่งขึ้น
แองเจลีนรับผิดชอบในการเข็นดูแลเขา บางครั้งเธอก็บีบไหล่ของเขาอย่างขี้เล่นหรือเอามือคล้องคอเขาเพื่อลูบไล้แก้มของเขา
เจย์ไม่รู้สึกอะไรนอกจากความชื่นชอบในการกระทำกับมือที่สัมผัสไปมาของเธอ
เจย์และแองเจลีนหยุดตรงข้างหน้า เมื่อไปถึงม้านั่งที่แกะสลักไว้ใต้ต้นศรีตรังสีฟ้า
เธอนวดขาเขาเบา ๆ ทำตัวเหมือนยุ่งมีอะไรให้ทำตลอดเวลา
“ด้วยการนวดของฉัน นายจะสามารถกลับมายืนด้วยเท้าของนายเองได้” แองเจลีนจ้องมองเจย์ ดวงตาไร้เดียงสาของเธอเต็มไปด้วยความรัก
เจย์ตอบว่า “ทำไมฉันต้องยืนได้เอง? เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
แองเจลีน “…”
เธอรู้สึกยากที่จะเข้าใจได้เลย การอยู่นิ่งเฉยไม่ขยับขาแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร?”
เขาบีบจมูกเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทางสับสนของเธอ “เพราะด้วยวิธีนี้ไง ฉันสามารถเพลิดเพลินกับการบริการพิเศษของเธอได้”
เขากล่าวเสริมว่า “เหมือนเมื่อเช้านี้ด้วย”
ใบหน้าของแองเจลีนเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศ เมื่อเหตุการณ์ในยามเช้าผุดขึ้นในใจของเธอ
จากนั้น เธอก็เข้าไปซบใบหน้าของเธอตรงอกของเขา
เจย์อดหัวเราะไม่ได้
บางครั้งเขาไม่รู้เลยว่าทำไมแองเจลีนถึงมีลักษณะที่ขัดแย้งกันมากมายจนไม่สามารถหยุดเขาจากการนึกถึงเธอได้
อย่างเช่น เธอเป็นคนขี้อาย แต่บางครั้ง เธอก็กล้าหาญและเปิดเผยจนน่ากลัว
เธอขี้อายเหมือนหนู แต่เธอก็กล้าที่จะดุเขาได้เช่นกัน
แองเจลีนลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ “ฉันจะทำให้สุขภาพของนายกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมให้ได้”
เจย์เห็นแววของความมุ่งมั่นในดวงตาของเธอ รอยยิ้มที่แสดงออกมา เขาพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เราจะทำมันไปด้วยกัน”
“แบบนั้นใช่เลย”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงผู้ชายตื่นกลัวดังขึ้น
“คุณเซเวียร์?”
แองเจลีนมองไปยังทิศทางจากที่เสียงนั้นดังออกมา มันคือ ฮิโรชิ ไททัส หนึ่งในแขกรับเชิญของบ้านซีคามอร์ แอนเน็กซ์
“นายน้อยไททัส?” แองเจลีนกล่าวด้วยความงุนงง
เธอลืมไปว่าก่อนหน้านี้เธอทำตัวจีบเขา
ในขณะเดียวกัน ดวงตาของเจย์ก็เย็นชาราวกับสิงโตที่ได้ค้นพบผู้บุกรุกในดินแดนของเขา
