ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 66
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 66
เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านเพราะเธอไม่แน่ใจว่าร็อบบี้น้อยอยู่ที่บ้านรึเปล่า
นั่นเป็นเพราะบางครั้งร็อบบี้น้อยก็ออกไปเล่นนอกบ้านด้วยตัวเขาเอง เธอคิดว่ามันเป็นเพราะเธอคิดถึงเจนสันมากเกินไป เธอจึงจำร็อบบี้น้อยสลับกับเจนสัน
เมื่อเจนสันเห็นแม่ของเขาวิ่งไปหลังจากเห็นเขา น้ำตาที่หางตาของเขาก็ไหลออกมา
อย่างไรก็ตาม โรสวิ่งออกมาอีกครั้ง และเธอก็กอดเขาแน่นในอ้อมแขนแทบจะในทันที
“เจนส์ เป็นเธอจริง ๆ” เธอดีใจมากและตื่นเต้นด้วยเช่นกัน เธออุ้มเจนสันด้วยแขนข้างเดียวแล้วล็อคประตูด้วยมืออีกข้างพร้อมตะโกนบอกเด็กขี้เซาสองคนในห้อง”ร็อบบี้น้อย เซ็ตตี้ ออกมาเร็ว มาดูสิมาใครมา”
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้รีบวิ่งออกมาพร้อมชุดนอน เมื่อเซ็ตตี้เห็นเจนสัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง “เขาดูเหมือนร็อบบี้น้อยเปี๊ยบเลย!”
ร็อบบี้น้อยมองที่เจนสันแล้วยิ้มออกมา
โรสนั้นตื่นเต้นยิ่งกว่าเด็ก ๆ ด้วยซ้ำ เธอกล่าวอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ “เดี๋ยว ขอแม่ตั้งสติก่อน! แม่กำลังคิดว่าจะแนะนำเขากับพวกลูกยังไงดี!”
ร็อบบี้น้อยยิ้ม “คุณแม่ เขาคือเจนสัน แต่พวกเราไม่รู้ว่าเขาเป็นพี่หรือเป็นน้อง”
โรสตกใจ “ลูกรู้ได้อย่างไร?”
ร็อบบี้น้อยเดินไปหาเจนสันแล้วจับมือเจนสันอย่างน่ารัก “คุณแม่ เจนสันกับผมเคยพบกันแล้ว”
โรสตกใจกับเรื่องนี้ในตอนนั้น สมองของเธอติดขัดไปเลย
เจนสันเข้าหาโรสกะทันหัน ขอร้องเสียงอ่อน “คุณแม่ อย่าไปเลยนะ”
โรสร้องไห้ทันที เธอกอดเจนสันแน่น น้ำตาของเธอหยดลงบนหน้าของเจนสัน เธอไม่รู้ว่านี่คือความเศร้าหรือความแปลกใจ แต่เธอมั่นใจว่าคำของเจนสันนั้นจับใจเธอมาก
“แม่ขอโทษ เจนส์” คำนี้ซ่อนอยู่ในหัวใจของโรสมาแสนนาน เธอเพ้อฝันถึงมันมาตลอดว่าวันหนึ่ง หากเธอมีโอกาส เธออยากจะพูดสามคำนี้กับเจนสัน
“แม่ไม่ควรปล่อยลูกไว้ข้างหลัง” โรสร้องไห้และสารภาพออกมา “แม่เคยทอดทิ้งลูกไป และแม่จะไม่ทำมันอีกแล้ว”
ดวงตาของเจนสันแดง เขาเอื้อมมือไปปาดน้ำตาของคุณแม่ “อย่าร้องนะ ผมให้อภัยคุณแม่”
เซ็ตตี้มองร็อบบี้น้อยด้วยสายตาไร้เดียงสาครู่หนึ่ง ก่อนจะมองกลับไปที่เจนสัน ทันใดนั้น เธอก็ปลอบใจพวกเขา “นี่มันยอดไปเลย! หนูมีพี่สายสองคน นี่มันเจ๋งมาก”
ในที่สุดโรสก็ตั้งตัวจากอาการตกใจในการมาถึงของเจนสันได้ เธอพาเจนสันมาที่โต๊ะแล้วเสิร์ฟพายให้เขา
เซ็ตตี้กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อ้า แปลว่าที่คุณแม่มักจะจัดอาหารมากกว่าปกติหนึ่งที่เวลาที่ทำมื้ออาหารดี ๆ ก็เพราะพี่ชายเจนสันนี่เอง!”
ร็อบบี้น้อยกล่าวแก้ไขให้เซ็ตตี้ “คุณแม่ยังไม่ได้บอกเลยว่าเจนสันเป็นพี่ชายหรือน้องชาย เขาอาจจะเป็นน้องเล็กก็ได้”
เด็กทั้งสามมองหน้าโรสด้วยความคาดหวัง โรสยิ้มออกมาแล้วบอกความจริง “เจนสันเป็นพี่ชายคนโตน่ะ”
ร็อบบี้น้อยโอดครวญ เขาผิดหวังเล็กน้อยกับคำตอบ
โรสบอกเด็กน้อยทั้งสามอีกเรื่อง “ตอนที่แม่ตัดสินใจจะทิ้งเด็กไว้ให้คุณพ่อ เป็นเจนส์ที่ถูกเลือก”
โรสมองเจนสันด้วยความรู้สึกผิด “เจนส์ แม่ไม่ได้จงใจทิ้งลูก”
เจนสันได้รู้ว่าคุณแม่ของเขาไม่ได้ตั้งใจทิ้งเขาอย่างไร้เยื่อใย มันเป็นชะตาของเขาที่ต้องอยู่กับคุณพ่อ และนั่นยิ่งทำให้เขาดีใจมาก
เขารู้แล้วว่าเขาไม่ใช่เด็กที่ถูกคุณแม่ทิ้ง
