ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 674
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 674
แองเจลีนมองไปที่เซย์น โดยหวังว่าเขาจะพูดปลอบใจโจเซฟิน แต่เขาแค่มองก้มลงไปที่จานอาหารของเขา และไม่มีใครเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขา
แองเจลีนกล่าวต่อ “โจเซฟิน ถ้าเธอไม่กลับไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เธอจะไปอยู่ที่ไหนได้อีก?”
“ฉันจะไปเช่าห้องและหางานทำ” โจเซฟินตอบ
ครั้งหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวผู้ไร้ความกังวลใด ๆ ของตระกูลอาเรส แต่ตอนนี้เธอกลับต้องใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป เป็นเรื่องที่น่าเศร้าอะไรขนาดนี้?
“เฮ้อ ถ้าเธอมองหางาน เธอจะต้องเริ่มจากระดับตำแหน่งล่างสุดของขั้นบันไดในองค์กรเลยนะ ผู้บริหารระดับสูง ๆ เหล่านั้นเพียงพยายามที่จะควบคุมอำนาจคนของพวกเขาและชอบที่จะสั่งให้มือใหม่เป็นเหมือนทาส เธอต้องยอมเสิร์ฟกาแฟและชาให้พวกเขาและสั่งอาหารโดยไม่ได้รับคำขอบคุณด้วย” แองเจลีนคร่ำครวญ
เจย์หันมามองแองเจลีนด้วยความสงสาร
“แองเจลีน เธอเคยทำแบบนั้นมาก่อนใช่ไหม?”
แน่นอนว่าแองเจลีนเคยทำงานแบบนั้นมาก่อน เมื่อย้อนกลับไปตอนนั้น เธอยังเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมีลูกสองคน หาเลี้ยงชีพในต่างประเทศ
ราวกับว่าโจเซฟินเริ่มมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ภายในหนึ่งคืนและพูดว่า “พี่ชาย ไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ ฉันจะผ่านมันไปให้ได้แม้ว่ามันจะยากลำบาก”
จู่ ๆ เซย์นก็พูดว่า “ทำไมเธอถึงต้องหางานทำด้วยล่ะ? แค่ขอความช่วยเหลือจากพี่ชายของเธอให้รับเธอเข้าไปทำงานในแกรนด์ เอเซียก็ได้นี่”
เจย์ยังคงนั่งกินอาหารอย่างสุขุมราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเซย์น
แองเจลีนจงใจทำให้สถานการณ์ของโจเซฟินดูน่าสงสารอย่างที่ควรจะเป็นได้ เพียงเพื่อให้ได้ความเห็นอกเห็นใจจากเซย์นโดยที่เขาไม่สามารถทำลายแผนของแองเจลีนได้
โจเซฟินมองเจย์ที่ไม่มีเจตนาใด ๆ ที่จะสนใจเข้ามามีส่วนร่วมและพูดอย่างเศร้าใจว่า “พี่ชายไม่ได้อยากจะรับผิดชอบในการดูแลฉันหรอก แล้วฉันก็จะไปทำให้เขาลำบากใจมากขึ้นด้วย ฉันทำไม่ได้เช่นกัน”
เจย์กล่าวว่า “เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอที่จะได้รับประสบการณ์”
เซย์น “…”
โจเซฟินอารมณ์ไม่ดีนักและไม่อยากทานอาหารต่อแล้ว เธอวางช้อนส้อมลงและพูดกับคนอื่น ๆ บนโต๊ะว่า “ทุกคน โปรดรับประทานอาหารกลางวันของพวกคุณให้อร่อยนะคะ ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ ดังนั้นฉันจะขอตัวไปก่อน”
ทุกคนเห็นว่าเธอรู้สึกอึดอัดที่จะอยู่ต่อ
แองเจลีนผิดหวังกับทัศนคติที่ไม่กระตือรือร้นของเซย์นและพูดกับเขาว่า “เซย์น เซเวียร์ ไปส่งโจเซฟินหน่อยสิ”
เซย์นรู้สึกว่าตัวเขาลำบากใจและมองไปที่โทมัสซึ่งอยู่ข้าง ๆ เขาเพื่อขออนุมัติ
เมื่อโจเซฟินเห็นเช่นนั้น เธอก็ปฏิเสธทันที “ไม่จำเป็น” จากนั้นเธอก็รีบคว้ากระเป๋าและรีบเดินออกจากบ้านไป
เซย์นสังเกตเห็นและรีบวิ่งตามเธอไป
“โจเซฟิน”
ณ ลานบ้านของครอบครัวเซเวียร์ มีต้นมะเดื่อแต่ละต้นเรียงเป็นแถวอยู่ข้างขนาบทางเดินที่มุ่งหน้าไปยังทางออก เมื่อมองดูร่างของโจเซฟินที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้เหล่านั้นเธอดูตัวเล็กลงไปเลย
เมื่อเธอได้ยินเสียงของเซย์น เธอหันกลับมา
“ทำไมนายต้องบังคับตัวเองออกมาด้วยล่ะ ถ้านายไม่อยากเจอฉันแล้ว” มีการตำหนิเล็กน้อยในน้ำเสียงของเธอ
เซย์นบังคับตัวเองฝืนยิ้มออกมา “ถ้าฉันไม่ออกมา แองเจิลคงจะไม่ปล่อยฉันไปง่าย ๆ แน่”
โจเซฟินยิ้มอย่างขมขื่น “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้สินะ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่แองเจลีน นายคงไม่อยากมาเจออย่างเต็มใจขนาดนั้นได้หรอก”
โจเซฟินสังเกตเห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าของเขาและกำลังเอื้อมมือไปจับ แต่เซย์นพยายามเลี่ยงการสัมผัสของเธอ
มือของโจเซฟินชะงักกลางอากาศและเธอก็แสร้งทำเป็นว่าหยุดนิ่ง “ฉันลืมไปว่านายมีเจ้าของแล้ว”
“เซย์น ฉันมีอะไรจะถามนายหน่อย สิบปีแล้วนะ นายเคยรู้สึกอะไรกับฉันบ้างไหม?” มีการวิงวอนในสายตาของโจเซฟินในขณะที่เธอมองเขาด้วยความคาดหวัง
เซย์นอึ้งไป…
เขาไม่ต้องการตอบคำถามนั้น
น่าเสียดายที่ โจเซฟินยังคงไม่ยอมแพ้ “แองเจลีนประสบปัญหามากมายเพียงเพราะเธอต้องการให้นายหาข้อสรุปกับฉัน สำหรับฉัน ฉันเพียงต้องการอยากรู้คำตอบสำหรับคำถามนี้
“นายเคยรักฉันบ้างไหม?”
