ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 678
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 678
เซย์นทรุดตัวลงบนพื้นหญ้าและตบหน้าตัวเองอย่างแรง
เขารู้สึกผิดและโทษตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้นกับโจเซฟิน อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ได้มาถึงจุดที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว แม้ว่าเขาจะต้องการทำมันก็ตาม
สิ่งที่เหลืออยู่คือความเศร้าและความเสียใจไม่รู้จบ
เมื่อแองเจลีนกลับมาที่ห้องของเธอ เธอกลับไม่เจอเจย์
แองเจลีนออกตามหาบริเวณบ้านไปทั่วเป็นเวลานาน ก่อนที่เธอจะพบว่าเขาอยู่ในห้องทำงานกับคุณปู่ของเธอที่มีการพูดคุยเป็นการส่วนตัวกันอยู่
แองเจลีนนั่งที่บันไดใกล้ห้องทำงานและเอาแก้มวางบนฝ่ามือของตัวอย่างเงียบ ๆ เพื่อรอให้เจย์ออกมา
ภายในห้องทำงาน
ท่านปู่เซเวียร์และเจย์พูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะทำงาน มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่บนนั้นและปากกาหมึกซึมอยู่ในมือของท่านปู่เซเวียร์
“ท่านปู่เซเวียร์ คุณคงมีบางอย่างที่อยากจะบอกผมตั้งแต่คุณเรียกผมมาที่เมืองนางแอ่นใช่ไหมครับ?” เจย์ถามขึ้นมา
ท่านปู่เซเวียร์พยักหน้า “ไม่มีอะไรปิดบังนายได้เลยนะ”
สายตาของชายชราเลื่อนไปที่ขาของเจย์และสายตาที่น่าสงสารก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา “นายพอจะเดาได้ไหมว่าใครทำแบบนั้นกับขาของนาย?”
เจย์ส่ายหัว
“ในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นภายในตระกูลอาเรส พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของผมได้ประสบอุบัติเหตุร้ายแรงในขณะที่พ่อแม่บุญธรรมของผมทำตัวเหินห่างจากผม คุณปู่ของผมอยู่อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขาเฝ้าดูเหตุการณ์โศกนาฏกรรมแต่ละครั้งที่เกิดขึ้นโดยไม่ทำอะไรเลย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตระกูลอาเรสถึงกลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไปได้”
เจย์มองขึ้นไปด้วยสายตาลึกราวกับก้นมหาสมุทร “ผมเดาว่าทุกอย่างได้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อนที่ผมได้เกิดมา คุณปู่เซเวียร์ เนื่องจากคุณเป็นเพื่อนสนิทของปู่ของผมและอายุใกล้เคียงกับเขา ผมแน่ใจว่าคุณคงเคยได้ยินข่าวมาบ้าง ช่วยตอบผมหน่อยได้ไหม?”
“ทำไมไม่ถามคุณปู่ของนายเองล่ะ?” ท่านปู่เซเวียร์กำลังถามอย่างอยากรู้อยากเห็นเพราะรู้ถึงความสัมพันธ์ของเจย์กับท่านปู่อาเรสนั้นใกล้ชิดกันมาก ท่านปู่อาเรสควรเป็นคนแรกที่เจย์เข้าหาเมื่อมีคำถามที่จะตอบแบบนี้
เจย์หัวเราะคิกคัก “ผมไม่ใช่เด็กที่โง่เขลาอีกต่อไปแล้วครับ ถ้าคุณปู่ต้องการจะซื่อสัตย์และเข้ามาหาผม เขาคงจะบอกความจริงกับผมไปนานแล้ว”
ท่านปู่เซเวียร์ชี้ไปที่เจย์ด้วยความชื่นชมในสายตาของเขา “นายเป็นคนที่ฉลาดล้ำเลิศจริง ๆ”
“คุณปู่เซเวียร์ คุณจะบอกความจริงกับผมได้ไหม?” เจย์ถามอย่างไม่คาดฝัน
ท่านปู่เซเวียร์ส่ายหัว “ฉันไม่ได้รู้อะไรมากหรอกนะ นอกจากนี้ ฉันได้สาบานที่จะปกปิดความลับด้วยคำสาบานที่จะนำความลับของครอบครัวอาเรสไปสู่หลุมศพของฉันเลยล่ะ”
เจย์รู้สึกผิดหวัง แต่ท่านปู่เซเวียร์ก็ขยับมือที่ถือปากกาหมึกซึม แล้วเขาก็เริ่มจุ่มลงในน้ำหมึกและเขียนด้วยลายมือว่า “ยอร์ก”
เจย์ขมวดคิ้ว
‘ยอร์ก’ มันเป็นนามสกุลของแม่ผู้ให้กำเนิดเขา
จากนั้นท่านปู่เซเวียร์จึงจ้องด้วยสายตาที่ลึกลับไปที่เจย์หลังจากที่เขาเขียนคำนั้นลงไป
เจย์เข้าใจความหมายของเขาและกล่าวอย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณครับ คุณปู่เซเวียร์”
จากนั้น เขาก็เริ่มเข็นรถเข็นเพื่อออกจากห้องทำงาน
“เจย์!” ท่านปู่เซเวียร์ร้องเรียกออกมาทันที
เจย์หยุดรถเข็นและหันหน้าไปหา “คุณปู่เซเวียร์ คุณมีอะไรจะบอกผมอีกไหม?”
ท่านปู่เซเวียร์เงียบเป็นเวลานาน
หัวใจของเจย์รู้สึกแย่อย่างอธิบายไม่ถูก เขาค่อย ๆ หมุนรถเข็นกลับไปและมีความกังวลอยู่ในสายตาของเขา
หลังจากเวลาผ่านไปนาน เสียงที่อ่อนแอของท่านปู่เซเวียร์ก็อ้อนวอนขึ้นมาว่า “ได้โปรดส่ง แองเจลีนกลับคืนสู่ครอบครัวเซเวียร์ด้วยเถอะ”
เจย์รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาหดตัวลง การหายใจของเขาผิดจังหวะ เต้นอย่างไม่สม่ำเสมอในขณะที่เขาพูดด้วยความตกใจ “คุณปู่เซเวียร์ คุณพูดล้อเล่นกับผมใช่ไหม? เธอเป็นภรรยาของผมนะ!”
“ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของนายหรอกนะ ทุกคนในเมืองอิมพีเรียล รู้เพียงว่าท่านอารเสแต่งงานกับลูกสาวนอกสมรสของตระกูลลอยล์ไปแล้ว”
ดวงตาของเจย์เบิกกว้าง “ถ้าผมไม่เต็มใจล่ะ?”
ท่านปู่เซเวียร์ถามอย่างจริงจังว่า “ลองคิดถึงพ่อแม่ที่เสียชีวิตของนายไปสิและคิดถึงขาของนายด้วย เจย์ นายแน่ใจหรือว่าจะปกป้องเธอได้ นายแน่ใจหรือว่ากล้าที่จะสูญเสียเธออีกครั้ง?”
หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง เสียงขอท่านปู่เซเวียร์ก็เบาลง จนแทบไม่ได้ยิน…
