ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 687

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 687

สตอร์มหยุดรถอยู่ข้างนอกคฤหาสน์ชาโตว์ เดอ เซลีน

ในขณะที่ดึงเก้าอี้รถเข็นแบบพับออกจากหลังรถ เขาก็มาเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารและช่วยเจย์ขึ้นเก้าอี้รถเข็นทันที

คฤหาสน์ชาโตว์ เดอ เซลีนเป็นอาคารที่ใหญ่ที่สุดในอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน ซึ่งได้รับการออกแบบให้ดูเหมือนอาคารฝรั่งเศสที่หรูหรา ภายในนั้นมีบอร์ดี้การ์ดหลายพันคน มีพี่เลี้ยงและคนรับใช้ห้าถึงหกร้อยคน สถานที่แห่งนี้เป็นศูนย์รวมของความมั่งคั่ง

ทุกการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีที่สตอร์มได้เข็นเจย์ผ่านทางเข้าสวนของชาโตว์ เดอ เซลีนได้ถูกจับตามองโดยระบบเฝ้าระวังของคฤหาสน์นี้เลย

ซาเวียร์ ผู้ดูแลส่วนตัวของท่านปู่ เดินเข้าไปหาทั้งคู่และต้อนรับเจย์อย่างสุภาพ “คุณท่านกำลังรอคุณอยู่ที่สวนเอเทรียมครับ นายน้อยเจย์”

เจย์ตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “นำทางไปสิ”

ผู้ดูแลได้พาทั้งเจย์และสตอร์มไปที่สวนเอเทรียม ซึ่งตอนนี้ท่านปู่กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้หวาย อาบแดดท่ามกลางไออุ่นอยู่

พุ่มไม้ที่ตัดแต่งอย่างดีล้อมรอบไปทั้งสวน หญ้าตกแต่งให้เป็นรูปสัตว์ซึ่งแสดงถึงอิทธิพลของเจ้าของ แม้ในสวนจะเงียบสงบ แต่ก็ทำให้ดูมีชีวิตชีวาและมีพลังราวกับตั้งอยู่ท่ามกลางบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล

จากนั้นเขาได้เข็นเจย์ไปหาท่านปู่ แล้วสตอร์มก็ขอตัวออกไปนอกสนามอย่างรู้เป็นนัย

หากเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ เจย์คงจะมองดูท่านปู่แค่ในฐานะลูกหลานรุ่นที่เหลือของเขา เขาคงจะรู้สึกขอบคุณสำหรับชายชราคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาและขอบคุณสำหรับความพยายามของชายชราคนนี้ในการสอนและเลี้ยงดูเขามา

ทว่าในตอนนี้ เมื่อรู้ว่าท่านปู่ได้ฉวยผลประโยชน์จากแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาและรู้ว่าท่านปู่เป็นผู้กระทำผิดที่แท้จริงกับอยู่เบื้องหลังความทุกข์ยากที่เป็นอันตรายต่อพ่อและแม่ผู้ให้กำเนิดของเขา ความเคารพที่เจย์เคยให้ไว้กับเขากลายเป็นการดูถูกเหยียดหยาม

เขานั่งอยู่บนรถเข็น เขาเงยหน้าขึ้นสูงแล้วยืดหลังให้ตรง แสดงท่าทีเหมือนคนต่อต้านไหลเวียนเป็นคลื่นอยู่ในตัวเขา

“ฉันรอนายมานานแล้ว เจย์ แต่นายไม่เคยมาหาเลย สำหรับสิ่งนั้น มันทำให้ฉันผิดหวังในตัวนายจริง ๆ ถึงอย่างนั้น ฉันเชื่อว่านายเองก็ผิดหวังในตัวฉันเหมือนกัน” ท่านปู่อาเรส บีบลูกบอลคลายเครียดสองลูกหมุนอยู่ในมือของเขา ขณะที่เสียงของเขาค่อย ๆ ซึมซาบ

เขาพูดในลักษณะที่คล้ายกับชายชราสูงอายุที่มีวันเวลาของเขาเหลือน้อยลงแล้วและเพลิดเพลินกับปีสุดท้ายของชีวิตอย่างสงบสุข

เจย์ไม่รู้จะตอบอย่างไร

มันทำให้ต้องถอนหายใจออกมาเพราะว่าปู่และเด็กชายคู่นี้ที่เคยสนิทสนมกันอย่างไม่ต้องสงสัยกลับกลายมาเป็นศัตรูกันและมาระแวดระวังกัน

ท่านปู่หลับตาลง ไม่ว่าจะเป็นเพราะเขาไม่กล้ามองอีกฝ่ายหรือว่าเขาไม่พบอีกคนหนึ่งที่ทำให้เวลาของเขาคุ้มค่าก็ไม่รู้

“นายอยากมาเยี่ยมฉัน แต่นายกลับไม่พูดอะไรเลย บางทีนายอาจไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนสินะ? กลับไปซะ ถ้าเป็นเพราะเหตุนี้ แล้วค่อยมาใหม่อีกครั้งเมื่อนายรู้” ท่านปู่กล่าว

ในที่สุด เจย์ก็เปิดปากพูด “ผมแค่มาดูคุณ คุณเป็นยังไงบ้างช่วงนี้?”

ท่านปู่ถอนหายใจ “ตอนนี้นายกำลังพูดโกหกอยู่เพราะนายเริ่มระวังฉันสินะ”

ความโกรธจุดประกายในดวงตาของเจย์เมื่ออีกฝ่ายพูดชักชวน “แล้วคุณปู่ล่ะ? คุณเคยจริงใจกับผมบ้างไหม? ทุกคนที่คุณทำคือมีแต่แอบซ่อนเรื่องสกปรก ๆ ที่มีอยู่ภายในอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนจากผมทั้งนั้น หากผมขาดความสามารถในการค้นหาความจริง คุณคงกำลังวางแผนที่จะซ่อนมันจากผมไปตลอดชีวิตหรือเปล่าครับ คุณปู่?”

ท่านปู่ลืมตาขึ้น ในแววตาที่แห้งฉายแววตกใจ “ฉันเชื่อว่านายจะสงบสติอารมณ์แทนที่จะแสดงอารมณ์หุนหันพลันแล่นจนถึงขั้นมาหาฉันเพื่อสารภาพบาปอะไรพวกนี้ เพียงเพราะนายสูญเสียผู้หญิงที่นายรักหลังจากเดินทางไปเมืองนางแอ่นสินะ แต่มันไม่ได้หมายความว่านายจะสามารถมาหาปู่ของนายเพื่อระบายอารมณ์ได้ นี่แทบจะไม่เป็นพฤติกรรมของคนที่ฉลาดได้เลยนะ เจย์”

เจย์รู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อ “คุณคอยดูทุกการเคลื่อนไหวของผมใช่ไหม?”

ท่านปู่ไม่ได้แสดงท่าทางเคลื่อนไหวเพื่อที่จะปฏิเสธคำพูดใด ๆ

เจย์รู้สึกตัวสั่นเมื่อยิ่งเจาะลึกถึงความไม่แยแสและความโหดเหี้ยมของท่านปู่มากขึ้น

“ทำไมคุณถึงเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลยตอนที่แองเจลีนถูกทำร้ายในอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนล่ะ คุณปู่?” มีเส้นเลือดโผล่ขึ้นที่หน้าผากของเจย์ น้ำเสียงของเขาเบา ๆ แต่ก็สั่นไหวด้วยการคุกคามของอารมณ์ที่รุนแรง

“คนที่คิดทำร้ายเธอคือพ่อแท้ ๆ ของนายต่างหาก แต่นายยังจะมาถามฉันว่าทำไมฉันไม่ทำอะไรเพื่อช่วยแองเจลีนเลยเหรอ? ทำไมนายไม่ไปถามพ่อของนายเองล่ะว่าทำไมเขาถึงทำร้ายเธอ?” ท่านปู่ตอบปฏิเสธอย่างใจเย็น

“ผมเชื่อว่าคุณคงรู้ดีในคืนที่ผมถูกซุ่มโจมตีใช่ไหมล่ะ? เป็นอีกครั้งที่คุณไม่ได้ช่วยอะไรเลย คุณปู่ แม้แต่ตอนที่มันเกิดขึ้นกับผม” เจย์ยิ้มออกมาอย่างผิดหวัง