ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 697
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 697
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยิ่งฉันคิดถึงวิธีที่เขาไม่ต้องการฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น ฉันแค่อยากให้เขารู้ว่าฉันยังคงสบายดี แม้จะไม่มีเขา ฉันก็ยังอยู่ได้สบาย ๆ” โจเซฟินพึมพำ
การตอบสนองของทั้งคู่ต่อการเลิกราก็ไม่ต่างกันมาก โจเซฟินเป็นคนประเภทที่จะแบกรับความเจ็บปวดไว้ด้วยตัวเอง โดยซ่อนมันไว้เบื้องหลังการใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
เธอจะต้องทนทุกข์กับการรักษาศักดิ์ศรีของเธอเพื่ออยู่ให้ได้
แม้ว่าแองเจลีนอาจเป็นคนที่เธอดูมีความเชื่อมั่นในความสัมพันธ์นี้มากจนไม่เชื่อว่าเจย์ไม่รักเธออีกต่อไปแล้ว และเธอก็จะตั้งใจทำอะไรก็ตามถ้ามันหมายถึงกับต้องทำลายต่อหน้าเจย์ก็ตาม
ทว่า หากแองเจลีนวางใจอย่างสุดซึ้งในการยุติความสัมพันธ์ เธอก็จะได้รับความเสียหายที่เลวร้ายยิ่งกว่าโจเซฟินอีก
แองเจลีนเป็นคนประเภทที่รักโดยไม่มีข้อแม้
“ฉันจะไม่ยอมแพ้พี่ชายของเธอแน่นอน โจเซฟิน จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายของฉันก็ตาม” เธอกล่าวด้วยความมุ่งมั่นขณะที่เธอนอนอยู่บนโซฟา ดวงตาของเธอจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า
ในตอนนี้ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของแองเจลีนได้ โจเซฟินทำได้เพียงเดินตามกระแสความคิดของเธอ “ไม่อดอาหารแล้วใช่ไหม พี่แองเจลีน เธอมีแผนอะไรซ่อนอยู่อีกบ้าง?
แองเจลีนเด้งตัวขึ้นจากโซฟา ประกายไฟเจ้าเล่ห์แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ “ฉันต้องหาจ่าฝูงเป็นผู้ช่วยระดับเทพสักสองสามคน”
มันทำให้โจเซฟินฉุกคิด “เธอหมายถึงร็อบบี้น้อยและอีกสองคนเหรอ?”
แองเจลีนพยักหน้า
ในสวนคฤหาสน์
โจเซฟินและแองเจลีนได้นั่งรถแท๊กซี่ไปสวนคฤหาสน์ เมื่อดูราคาค่าโดยสาร โจซี่ถึงกับถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ
แองเจลีนรู้ว่าเงินเป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับโจซี่ เพราะตอนนี้เธอต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดเพราะไม่มีเงินสำรองของครอบครัวอาเรสหรือแหล่งรายได้ใหม่อยู่เลย
แองเจลีนถอนหายใจต่อในขณะที่เธอจ้องไปที่ทางหลวงสายยาวระหว่างสวนคฤหาสน์และเมืองอิมพีเรียล
“ทำไมครอบครัวที่ร่ำรวยถึงชอบสร้างบ้านพักตากอากาศในชนบทด้วยนะ? เคยคิดบ้างไหมว่าการนั่งรถมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่คงไม่เคยมีอยู่ในความคิดของพวกเขาเลยสินะ?”
โจเซฟินหัวเราะอย่างมีอารมณ์ขัน “พวกเราแค่เคยเป็นเพียงลูกสาวที่ร่ำรวยแล้วสูญเสียทรัพย์สมบัติไปหมดในตอนนี้ เป็นเพราะเราไม่มีเงินเลย แม้แต่สิ่งที่เรากังวลในเรื่องค่าโดยสาร ในแบบชนชั้นธุรกิจของพวกเขา ฉันรับรองได้เลยว่าความคิดเรื่องเงินจะไม่กวนใจพวกเขาเมื่อพวกเขาใช้จ่ายเงินด้วยซ้ำ”
แองเจลีนถอนหายใจอีกครั้ง “ช่างเป็นเรื่องราวความรักที่น่าเศร้าระหว่างชนชั้นธุรกิจกับชนชั้นกรรมกรเสียจริง ๆ อย่ารอช้าเลย เรื่องราวความรักที่น่าเศร้าที่แท้จริงคือพวกเรา ชนชั้นกรรมกรที่พยายามจะจีบพวกเขา อย่างชนชั้นนักธุรกิจ”
แองเจลีนดึงบัตรระดับไดมอนด์ออกจากกระเป๋าของเธอแล้วยื่นให้โจเซฟิน “นี่คือบัตรที่พี่ชายของเธอมอบให้ฉันไว้ ถ้าเธอไม่ใช้เงินนี้ ฉันก็จะใช้ อยู่นิ่ง ๆ ไว้และจะใช้จ่ายทุกอย่างออกไปให้หมดในวันพรุ่งนี้ ฉันจะไล่ตามเขาด้วยเงินของเขา ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขาไม่รักเงินของตัวเองได้หรอกนะ”
โจเซฟินรับบัตรและบ่นว่า “เธอคิดไหมว่าเขาจะยกเลิกการใช้บัตรด้วยวิธีการที่พี่ชายของฉันปฏิบัติต่อเธออย่างโหดเหี้ยมในครั้งนี้ได้นะ”
การแสดงออกของแองเจลีนหยุดนิ่ง “ถ้าเขาทำถึงขนาดนั้น… ฉันจะ…” เธอกัดริมฝีปากของเธอ มันเป็นไปได้หมดหรืออาจจะไม่ “ฉันจะพาลูก ๆ ของฉันหนีไป เขาต้องตายอยู่คนเดียว”
“คุณน้า!” เซ็ตตี้น้อยเรียกอย่างอ่อนหวานขณะที่เธอโผล่หัวออกมาจากระเบียงบนชั้นสอง
เมื่อเห็นเซ็ตตี้น้อย ทั้งโจเซฟินและแองเจลีนก็มีความสุข
“เซ็ตตี้!”
ทั้งสองคนเดินไปที่ประตูแกะสลักด้านหน้าของสวนคฤหาสน์ เมื่อเข้าไปใกล้ ๆ พวกเธอก็รู้ว่าประตูถูกล็อค พวกเธอไม่สามารถเข้าไปได้
เซ็ตตี้และเจนสันรีบไปที่ประตู
“เปิดประตูสิ” โจเซฟินร้องขอ
เมื่อเห็นแองเจลีน เจนสันก็ตึงเครียด สีหน้าของเขามืดลงเล็กน้อย ในขณะที่เขาถามซักไซ้ “คุณไปไหนมาในช่วงสองสามวันนี้? ทำไมคุณไม่กลับมา?”
ดวงตาของแองเจลีนเต็มไปด้วยน้ำตา “ฉันกลับมาไม่ได้แล้ว เจนส์ พ่อของคุณไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว”
ร็อบบี้และเซ็ตตี้จ้องมองแองเจลีนอย่างเห็นใจ ร็อบบี้ตอบว่า “ถ้าคุณพ่อไม่ต้องการคุณแล้ว คุณผู้ดูแล คุณควรจะกลับไปที่ที่คุณจากมานะ”
เซ็ตตี้พยักหน้า “หนูอยากขอบคุณคุณ”
