ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 700
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 700
เด็ก ๆ ร้องไห้ออกมา
เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ สตอร์มทำได้เพียงบังคับตัวเองให้ดึงเด็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนของเขาและจับพวกเขาไว้ให้แน่น
โจเซฟินรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นร่างของแองเจลีนที่ได้เดินจากไป เธอหันกลับมาและเข้าไปในห้องโถงใหญ่
“ทำไมนายต้องบังคับให้เธอไปเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนคืนด้วยล่ะ เจย์?” โจเซฟินยืนอยู่ตรงหน้าเจย์ น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างที่เธอมีความปรารถนาอยู่ตอนนี้คือเธอเห็นใจแองเจลีน
เจย์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา โจเซฟินก็ตกตะลึง
“ฉันทำร้ายเธอมากเกินไป โจเซฟิน ดูแลเธอแทนฉันหน่อยนะ” เจย์พูดเบา ๆ
“ฉันคิดว่านายรักพี่แองเจลีนมาตลอด เจย์ ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อได้ว่านายไม่รักเธออีกแล้ว บอกฉันหน่อยได้ไหมว่ามีอะไรเกิดขึ้นนายถึงกับพูดออกมาไม่ได้?”
“ไม่มี”
เจย์รู้ดีว่าหากโจเซฟินรู้ว่ามีอะไรผิดปกติกับเขา เขาจะไม่มีวันกำจัดปัญหานี้ออกไปได้เพราะเธอและแองเจลีนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่เล่าทุกเรื่องให้กันและกันฟังอยู่เสมอ
โจเซฟินผิดหวังกับเจย์มาก “พวกผู้ชายล้วนแต่เป็นคนไร้หัวใจ” จากนั้น เธอก็รีบออกไปด้วยความโกรธ
สตอร์มพาเด็ก ๆ ทั้งสามคนเข้ามาในห้อง ขณะที่พวกเขาคร่ำครวญและสะอื้นไห้
เซ็ตตี้ยกกำปั้นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเล็งไปที่เจย์ “คุณผู้ดูแลคือคุณแม่มาตลอดเลย คุณพ่อ ทำไมคุณถึงไม่ต้องการเธออีกแล้วล่ะ?”
แม้ว่าหมัดของเด็กน้อยจะขู่ให้กลัวแต่ไม่คิดจะทำร้ายก็ตาม แต่หมัดนั้นกลับทำให้เจย์บาดเจ็บและเจ็บปวดอยู่ดี มันเจ็บไปทุกทาง
“แม่ทำผิด พ่อจะลงโทษเธอชั่วคราวนะ พ่อสัญญา พ่อจะพาเธอกลับมาเมื่อเวลานั้นจบลง”
เด็ก ๆ หยุดร้องไห้ “จริง ๆ ใช่ไหม?”
เจย์ตอบว่า “ตราบใดที่พวกหนูสัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ”
“ตกลง”
ในที่สุดเสียงคร่ำครวญของเด็ก ๆ ก็หยุดลงในที่สุด
—
แองเจลีนออกจากสวนคฤหาสน์เดินไปอย่างงุนงงบนถนนยางมะตอย
ความเจ็บปวดจากรอยกรีดบนใบหน้าของเธอนั้นดูน้อยมากเมื่อเทียบกับการเลิกรา
ความเจ็บปวดนั้นรู้สึกทนไม่ได้และจิตใจของเธอก็วนเวียนกับการแก้ปัญหาในเรื่องนี้เพื่อกำจัดมันออกไปให้ได้อย่างรวดเร็ว
ในขณะนั้น ความตายก็เข้ามาในความคิดของเธอ
รถหรูคันหนึ่งพุ่งตรงมาที่เธอ
รถขับเร็วเป็นแนวคลื่น ๆ ทิ้งลอยไว้ด้านหลังขณะล้อหมุนอยู่บนถนนยางมะตอย
“หลบไป” ชายที่ขับรถอยู่รู้สึกมีเหงื่อแตกออกมามากทันทีเมื่อพบว่าผู้หญิงที่เดินโซเซมาขวางทาง
แม้จะไม่ได้คิดถึงชีวิตของคนอื่นมากนัก แต่ความหลงใหลในความสะอาดสะอ้านของเขาที่ได้รับมาจากบรรพบุรุษ ทำให้เขาปฏิเสธอย่างมากที่จะให้รถที่เขารักเปื้อนเลือดของคนแปลกหน้า
ทว่า เขาได้ขับเร็วมากและแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะลดความเร็วด้วยระยะทางใกล้ ๆ นี้ได้ทัน
แองเจลีนหยุดและหันกลับมา เมื่อเห็นรถกำลังเล็งมาที่ตัวเอง มุมปากของเธอก็ดึงยิ้มอย่าโล่งใจ
“ชนฉันเลย!”
ชายผู้นั้นเหยียบเบรกทันที แต่ยังคงทำให้แองเจลีนชนเข้ากับฝากระโปรงรถข้างหน้าอยู่ดี
“อย่าดึงผมเข้าไปในแผนของคุณเพียงเพราะคุณต้องการตายสิ” ชายคนขับคนนั้นนั่งตะลึง เขากำลังคิดเกี่ยวกับลักษณะที่สวยงามของหญิงสาวบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอซึ่งเต็มไปด้วยเสน่ห์
เมื่อเปิดประตู รองเท้ากีฬารุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นสีขาวคู่หนึ่งก็ก้าวลงมาแตะพื้น
เขาเดินไปหาแองเจลีนแล้ววางนิ้วหนึ่งไว้ใต้จมูกของเธอขณะที่ตาจับร่างกายที่ม้วนตัวเหมือนกุ้งปรุงสุก “คุณตายแล้วเหรอเนี่ย?”
แองเจลีนกระพริบตาที่มืดมนเพื่อมองไปยังชายหนุ่ม รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขาทับซ้อนกับรูปลักษณ์ของเจย์
“ที่รัก…” เธอเรียกเบา ๆ
“ฉันจะไปแล้วล่ะ ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” ด้วยเหตุนี้ ดวงตาของเธอก็ปิดลงไปอีกครั้ง
