ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 701

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 701

ชายผู้นี้ตกตะลึงกับความงามอันบริสุทธิ์ที่แผ่กระจายไปทั่ว ทั้ง ๆ ที่ผู้หญิงคนนี้มีอาการบาดเจ็บ

ครอบครัวของเขาไม่มีผู้ชายที่หล่อเหลาและผู้หญิงที่น่าดึงดูดใจ มีเสน่ห์ ความสง่างามและความน่าทึ่งที่ล้วนรวมอยู่ในคนคนเดียวกันอย่างคนตรงหน้านี้มาก่อน

เขาเชื่อเสมอว่าเขาจะใช้ชีวิตอย่างไม่หวั่นไหวด้วยรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจของเขา เพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบใบหน้าอย่างแองเจลีน เซเวียร์มาก่อน คนที่ดูอ่อนแอแต่มีความดื้อรั้นมาก ไร้เดียงสาแต่มีเสน่ห์ อ่อนโยนแต่มุ่งมั่นและแข็งแกร่ง เป็นลักษณะเฉพาะของผู้หญิงตรงหน้าเขาพร้อมดวงตาที่ส่องเป็นประกายของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหัวใจของเขาพลันเต้นแรงเพราะเธอ

“โชคดีของคุณเลยนะ คนที่คุณพบคือผม” เขาแตะคางของเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะจ้องมองไปที่แขนของเธอที่มีเลือดออก

เขาเป็นโรคกลัวเลือด แต่ตอนนี้เขากลับไม่พบว่าตัวเองมีปฏิกิริยารุนแรงเหมือนทุกครั้งเมื่อเห็นเลือดของเธอ

ไม่ต้องพูดถึงความหลงใหลในความสะอาด มันไม่ได้ทำให้เกิดอาการคลื่นไส้เมื่อเห็นเลือดสกปรก ๆ ตรงหน้าเลย

เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน เขาพาเธอไปที่รถของเขาและหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมา เมื่อหยิบหายาลับที่ครอบครัวของเขาเป็นคนปรุงและบรรจุไว้เข้าไปในปากของเธอ เขาบิดเปิดขวดน้ำแร่และป้อนให้เธอดื่ม

จากนั้น เขาก็ฉีกแขนเสื้อของเธอเพื่อปิดบาดแผลอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้น เขาก็กลับไปที่ที่นั่งคนขับและขับรถไปในอีกเส้นทางหนึ่งออกจากเมืองอิมพีเรียล

รถของเขาขับผ่านโจเซฟินและผ่านสวนคฤหาสน์ในขณะที่มันวิ่งบนท้องถนนออกไป

เมื่อผ่านจุดที่เกิดการชนปะทะกัน โจเซฟินรู้สึกว่าผมของเธอตั้งขึ้นเมื่ออยู่ที่กองเลือดจำนวนมากที่น่าตกใจ

เธอกดหมายเลขเบอร์โทรของแองเจลีนทันที แต่ไม่มีใครรับสาย

เมื่อเธอโทรไปอีกครั้ง โทรศัพท์ก็ถูกปิดเครื่องไปแล้ว

เมื่อมองไปที่กองเลือด โจเซฟินเริ่มตะโกนร้องเรียกและวิ่งตามหาอย่างบ้าคลั่ง “พี่แองเจลีน! พี่แองเจลีน!”

หลังจากวิ่งไปเป็นระยะทางไกล ก็ยังไม่พบแองเจลีนว่าหล่อนอยู่ที่ไหนเลย ความตื่นตระหนกของเธอทวีความรุนแรงขึ้นในแต่ละช่วงเวลาที่ผ่านพ้นไปและเมื่อเธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้อีกต่อไปแล้ว เธอก็ดึงโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาเจย์ทันที

เจย์รู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเสียงเรียกเข้าของโจเซฟินเริ่มดังขึ้น โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด จิตใจของเขาว่างเปล่า ในขณะที่เขาจ้องไปที่โทรศัพท์ของเขาเอง มีอาการมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง

สตอร์มยื่นโทรศัพท์ไปวางไว้ในมือ “ท่านประธาน”

ความรู้สึกสั่นไหว เจย์รับสายด้วยเสียงสั่นเครือของโจเซฟินดังขึ้นทันทีที่รับ “ฉันตามพี่แองเจลีนไปไม่ทัน เจย์ ฉันวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว แต่ก็ยังหาเธอไม่เจอ”

ด้วยความกังวล คำพูดของโจเซฟินดูไม่เข้าใจมากนัก

แม้จะจับประเด็นหลัก ๆ ไม่ได้ เจย์ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าคำพูดต่อไปของโจเซฟินจะทำให้เขาถูกโยนลงไปในหลุมบ่อแห่งความสิ้นหวังที่ไร้ก้นบึ้ง

“พูดช้า ๆ โจซี่”

“เจย์…” โจเซฟินพลันร้องคร่ำครวญ “ฉันเห็นกองเลือดอยู่บนถนน ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าเป็นของพี่แองเจลีนหรือเปล่า ฉันกลัวมาก”

โทรศัพท์ของเจย์หลุดออกจากมือ ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ตกลงบนพื้น จิตใจของเขาสั่นและตกใจมาก

“เตรียมรถเดี๋ยวนี้ สตอร์ม”

“ครับ ท่านประธาน” สตอร์มไม่รอช้า รีบเข็นเจย์ไปที่ลานจอดรถทันที

รถโรลส์-รอยซ์ วิ่งผ่านหวือไปอย่างเร็วบนทางหลวง เจย์รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อเห็นกองเลือด รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหลุดออกจากอก

สตอร์มปลอบโยนเขาว่า “อย่ากังวลไปเลยครับ ท่านประธาน นายหญิงเซเวียร์จะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

รถโรลส์-รอยซ์มารับโจเซฟินและมาถึงอพาร์ตเมนต์ห้องเช่าในเมืองอิมพีเรียล แม้แต่ที่นั่น ก็ไม่มีร่องรอยของแองเจลีน เซเวียร์ อยู่เลย

เจย์มีความรู้สึกเหมือนใกล้จะพังทลายแล้ว “ไปหาเธอ ฉันไม่สนหรอกว่านายจะทำด้วยวิธีไหน ฉันต้องการหาเธอให้เจอ แม้ว่านายจะต้องขุดลงไปใต้ดินหกฟุตก็ตาม”

หากการตามหาเป็นไปจนถึงอีกวันข้างหน้ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพียงแค่หนึ่งชั่วโมงก็รู้สึกได้ว่าเหมือนหนึ่งวันและหนึ่งวันเหมือนเป็นปี