ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 706
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 706
รอยยิ้มบนใบหน้าของแจ็คหยุดนิ่งทันที
“นอกเหนือจากแกรนด์ เอเซียแล้ว บริษัท อาเรส สามารถขายชิ้นส่วนให้กับบริษัท เบล และบริษัท ไททัส ได้อยู่แล้ว ในทางกลับกัน นายจะไม่สามารถผลิตสิ่งใดได้หากไม่มีชิ้นส่วนของเรา นายคิดว่าใครควรก้มหัวให้กันแน่?”
ฟินน์ตอบว่า “คุณท่านแจ็ค คุณคิดผิดแล้วล่ะ มีบริษัทอื่นนอกเหนือจากบริษัท อาเรส ที่ยินดีจัดหาชิ้นส่วนเหล่านี้ให้กับแกรนด์ เอเซียอยู่นะครับ”
“นายกำลังพูดถึงบริษัท เบล ใช่ไหม? นายไม่ผิดที่จะคิด เพราะบริษัท เบล สามารถมอบชิปมากมายให้นายได้ ถึงอย่างนั้น ครอบครัวอาเรสยังมีสิทธิบัตรบางส่วน มีเพียงเราเท่านั้นที่จัดให้ได้”
ฟินน์ยิ้ม “ขออภัยด้วยครับ เรามีชิ้นส่วนเหล่านั้นในสต็อก และน่าจะมีเพียงพอที่จะพาเราก้าวไปในหนึ่งหรือสองปีข้างหน้านี้ได้ ท่านอาเรสมองการณ์ไกลในการวางแผนขณะที่ทำธุรกิจอยู่เสมอ คุณไม่เคยคิดอย่างนั้นบ้างเหรอ?”
การแสดงออกบนใบหน้าของแจ็คเริ่มน่าเกลียด
“ถ้าอย่างนั้น ก็ขอตัวก่อน” แจ็คเดินออกไปทันที
เลขาเข้ามาอย่างงง ๆ “คุณกัลลาเกอร์ เรามีชิ้นส่วนมากมายในคลังของเราซะที่ไหนกัน?”
ฟินน์ยิ้มออกมา “นั่นเป็นเรื่องโกหก ฉันต้องการดับความเย่อหยิ่งของเขา”
เลขา “…”
“แล้วเราควรทำอย่างไรกับชิ้นส่วนที่เราต้องการกันดีล่ะ?”
“เธอไม่เห็นหรือว่าฉันกำลังค้นคว้าเรื่องนั้นอยู่?” ฟินน์ถาม
เลขายกนิ้วให้ “ขอถามคำถามสุดท้าย คุณเรียนเอกอะไรมากันแน่?”
“ฉันมีปริญญาตรีด้านการเงิน ปริญญาโทด้านการจัดการธุรกิจและปริญญาเอกด้านไมโครอิเล็กทรอนิกส์”
เลขาพูดไม่ออก
“ฉันคิดว่าคุณเป็นบัณฑิตกฎหมาย?”
“ฉันเป็นแชมป์การแข่งขันพูดระดับโลก ท่านอาเรสให้ฉันเรียนวิชาเอกสองวิชา”
“คุณเป็นคนอัจฉริยะมากสินะ?”
“ต่ำว่าที่คาดไว้ แต่ยังดีกว่าแย่ที่สุด”
“ใครจะดีที่สุด? และใครกันที่แย่ที่สุด?” เลขาถามด้วยความสงสัย
“สิ่งที่ดีที่สุดคือท่านอาเรส สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือเกรย์สันและสตอร์ม คนธรรมดา ๆ พวกนั้น”
เลขามีสีหน้าตกใจ ฟินน์เพิ่งเรียกเกรย์สันว่าคนธรรมดาหรือเปล่า? เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสตอร์มและเทมเพส แต่เธอรู้จักเกรย์สันในฐานะอัจฉริยะในอุตสาหกรรมนี้ดี”
“คุณไม่กลัวว่าเกรย์สันจะทำร้ายคุณบ้างเหรอ?” เลขากลืนน้ำลาย
ฟินน์ลุกขึ้นยืน “สิ่งนั้นคือคำเตือนของฉัน ฉันต้องไปหาพวกเขาที่แผนกการแพทย์ล่ะ”
เมื่อเขามาถึงแผนกการแพทย์ พยาบาลกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เกรย์สัน, สตอร์มและเทมเพส
ฟินน์เอนหลังพิงประตูอย่างเกียจคร้าน มือของเขาล้วงกระเป๋า เขาดูเศร้าเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
“ทำไมนายไม่พาฉันไปด้วยตลอดทั้งวันนั้น?”
“นี่ นายฟังนะ นายเป็นภาพพจน์ของแกรนด์ เอเซีย เราจะทำยังไงถ้าเกิดว่าใบหน้าของนายได้รับบาดเจ็บ?” เทมเพสพูดอย่างเย้ยหยัน
