ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 709
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 709
“ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย?” แองเจลีนถาม
ชายคนนั้นจ้องไปที่เธอ “ถ้าผมบอกคุณว่า จริง ๆ แล้วผมมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก ผมสามารถเป็นคนควบคุมได้ว่าคุณสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้หรือตายก็ได้และกระทั่งสามารถบดขยี้คุณให้ตายเหมือนมดด้วยซ้ำ คุณจะกลัวไหม?”
แองเจลีนยื่นมือที่ไม่เป็นอันตรายของเธอออกไป ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงมาอยู่เหนือเขา?
ในท้ายที่สุดแล้ว เขายังช่วยให้เธอยืนขึ้นมาได้อีก
แองเจลีนเงยหน้าขึ้นมองเขา คิ้วของเธอแสดงถึงความเศร้าและดวงตาของเธอก็ดูงดงาม พวกมันดูเหมือนบทกวีที่เข้าใจยาก โดยมีความหมายที่ลึกซึ้งและซ่อนเร้นความน่าดึงดูดใจกับผู้คนอยู่มากนัก
“หากคุณมีอำนาจมากขนาดนั้น ได้โปรด ช่วยบดขยี้ฉันให้ตายเดี๋ยวนี้เลย” เธออ้อนวอน ความโศกเศร้าปรากฏได้ชัดในน้ำเสียงของเธอ
รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นหยุดนิ่ง ทันใดนั้น เขาจำได้ว่าเธอได้วิ่งกระโจนตัวเองเข้าหารถของเขาโดยไม่เกรงกลัวเมื่อแปดวันก่อน
“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมลืมมันไปได้ ทั้ง ๆ ที่คุณเองนั่นแหละที่กำลังมองหาความตายอยู่แล้ว”
แองเจลีนล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่สนใจเขา
ผู้ชายมักดูถูกผู้หญิงที่ไม่ชื่นชมชีวิตของพวกเธอเอง ถึงอย่างนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาไม่สามารถดูถูกแองเจลีน เซเวียร์ได้เลย
เขาคิดว่ามันแปลก ในตัวผู้หญิงคนนี้มีอะไรเป็นพิเศษกันนะที่ทำให้รักษาเขาจากโรคกลัวแบคทีเรียหรือสิ่งสปกรกต่าง ๆ และโรคกลัวเลือดนี้ได้? ไม่เพียงเท่านั้น เขาไม่รู้สึกรังเกียจเมื่อเธอสัมผัสตัวเขาด้วย
“บอกมาสิ คุณชื่ออะไร?” เขาถาม
“แองเจลีน เซเวียร์” เธอตอบ
“ดีล่ะ งั้นผมจะไปเยี่ยมพ่อแม่ของคุณสักวันหนึ่ง คุณเตรียมรอที่จะเป็นเจ้าสาวของผมด้วยล่ะ” ชายคนนั้นแขวนถุงน้ำเกลือนั้นไว้บนชั้นวางใกล้ ๆ แล้วหันหลังกลับเพื่อเดินจากไป
แองเจลีนมองเขาอย่างหดหู่ “คุณโกรธเหรอ?”
ชายคนนั้นหันกลับมา “คุณไม่ดีใจเหรอที่ผมอยากจะแต่งงานกับคุณ?”
แองเจลีนถามว่า “ทำไมฉันต้องแต่งงานกับคุณด้วยล่ะ?”
ชายคนนั้นเดินกลับมาหาเธอและอธิบายเหตุผลของเขา “ผมช่วยชีวิตคุณไว้ไงและคุณมอบชีวิตของคุณเป็นการตอบแทนให้ผมแล้ว นอกจากนี้ เรื่องราวมันเกิดขึ้นมากจนผมไม่รู้สึกขุ่นเคืองใจอะไรกับคุณเลย”
แองเจลีนเริ่มไออย่างรุนแรง “นั่นไม่ใช่ความรัก รักแท้คือฉันต้องชอบคุณและยอมรับในสิ่งที่คุณเป็น แล้วฉันอยู่บนโลกนี้ได้เพราะคุณ ฉันทำงานหนักเพราะคุณ ฉันจะมีความสุขก็ต่อเมื่อคุณมีความสุข อย่างนั้นต่างหาก”
ชายคนนั้นทำราวกับว่าเขาเพิ่งได้ยินเรื่องเทพนิยาย “มันช่างไร้สาระ ที่ต้องใช้ชีวิตเพื่อคนอื่น”
แองเจลีนกล่าวว่า “คุณคิดว่ามันไร้สาระเพียงเพราะคุณยังไม่เจอผู้หญิงที่คุณคลั่งไคล้ต่างหาก”
ชายคนนั้นขมวดคิ้วเข้าหากัน “ครอบครัวของผมมีโรคทางพันธุกรรมมากมาย เราทุกคนล้วนเคร่งเครียดและกลัวเลือดมาก ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว ผมรู้สึกต่อต้านผู้หญิงแปลกหน้า แต่ว่าคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่เคยรู้สึกรังเกียจ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผมที่จะพบกับผู้หญิงที่ผมไม่รู้สึกรังเกียจ ดังนั้นอย่าพูดถึงผมว่าให้ไปพบกับผู้หญิงที่ผมยอมสละชีวิตทั้งชีวิต”
แองเจลีนพูดอย่างเงียบ ๆ “ถ้างั้น คนที่วินิจฉัยว่าเป็นโรคกลัวแบคทีเรียหรือสิ่งสปกรกต่าง ๆ ที่ครอบงำจิตใจจึงมีชีวิตที่น่าสังเวชอย่างนั้นสินะ?”
ถ้าครอบครัวของเธอถ่ายทอดผู้คนจำนวนมากด้วยโรคกลัวแบคทีเรียหรือสิ่งสปกรกต่าง ๆ สิ่งที่สามารถทำได้คืออะไร?
“เช่นนั้น ผมจึงเลือกจะแต่งงานกับคุณไง” ชายคนนั้นสรุป
แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันแต่งงานมาก่อนแล้ว”
ชายคนนั้นตกใจ ขณะที่เขาจ้องมองใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของแองเจลีน ความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
เขาจัดงานแต่งงานสายเกินไปเหรอและรอเป็นคิวรอบถัดไปเหรอเนี่ย?
“ผมไม่คิดอะไรมากหรอก”
“แต่ฉันมีลูกแล้วสามคนด้วย” แองเจลีนกล่าวต่อ
ชายคนนั้นทำหน้าบูดบึ้ง ในที่สุด เขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจ แต่ดูเหมือนว่าคุณสมบัติของเธอจะไม่ดีขนาดนั้น
“ผมก็ไม่คิดอะไรมากหรอก”
คราวนี้ถึงคราวของแองเจลีนที่ต้องสะดุ้ง
ไม่ใช่ว่าชายคนนั้นไม่มีทางเลือก ในทางกลับกัน เธอสามารถบอกได้ว่าเขารวยมากถ้ามองจากการแต่งตัวของเขา แล้วยังเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและมีเสน่ห์ แม้ว่าเขาจะพูดเบา แต่ก็เต็มไปด้วยความมั่นใจที่มาพร้อมกับออร่าของความรวยและมีอำนาจ
ผู้ชายแบบนี้ย่อมมีอัตลักษณ์ที่สูงส่งอย่างแน่นอน เขาสามารถหาผู้หญิงคนใดก็ได้ที่เขาต้องการ ดังนั้น ทำไมเขาถึงต้องเลือกแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาอุ้มขึ้นมาจากท้องถนนเพื่อมาเป็นภรรยาของเขาด้วย?
นั่นก็ดูธรรมดาเกินไป จริงไหม?
“แต่ฉันคิด” แองเจลีนกล่าว แววตาของเธอจางลง เหมือนกับว่าทางช้างเผือกจะดูเหมือนถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ
“ฉันไม่ต้องการผู้ชายอีกแล้ว” เธอพูดเบา ๆ
