ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 71

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 71

ร็อบบี้น้อยนั้นพูดไม่ออก เขาแกล้งโจเซฟิน “น้าโจเซฟิน น้ามีจินตนาการล้ำเลิศมากเลยนะ มันน่าเสียดายที่น้าไม่ได้เขียนหนังสือ”

โจเซฟินอยากจะหยิกหูร็อบบี้น้อยขึ้นมาทีเดียว แต่ละครั้งที่เธอทะเลาะกับเจนสัน เธอจะดึงหูเขาเป็นนิสัย เจนสันจะลบมือของเธอแล้วใช้สายตาพิฆาตจ้องเธออย่างต่อต้าน อย่างไรก็ตาม คนที่นั่งอยู่นั่นคือร็อบบี้น้อยผู้ซึ่งเรียนเทควันโด การตอบสนองต่อความรุนแรงของเขาไม่ใช่การหลีกเลี่ยง แต่เป็นการตอบโต้ด้วยสิ่งที่เขาเรียนรู้มา

เขาป้องกันการจับจากแจนของโจเซฟินโดยการหวดมือกลับไปแล้วจับแขนเธอไว้ เขาบิดข้อต่อของเธอ จนโจเซฟินต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อ้า… นี่มันเจ็บมากเลยนะ! เจนสัน ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

ร็อบบี้น้อยปล่อยโจเซฟิน เธอสะบัดแขนด้วยความเจ็บปวดแล้วจ้องเจนสันอย่างเอาเรื่อง “พี่ นายเห็นแล้วกับตานี่ ใช่ไหม? นายไม่เชื่อตอนที่ฉันบอกว่าเจ้าบรรพบุรุษน้อยนี่ใช้เทควันโด้ได้ ตอนนี้เชื่อฉันรึยัง?”

เจย์มองร็อบบี้น้อยด้วยความไม่เชื่อสายตา ความเร็วของ ‘เจนสัน’ นั้นไม่เหมือนกับตัวเขาคนเดิม การเคลื่อนไหวของเขาฉับไวและแม่นยำ แม้แต่บอดี้การ์ดของพวกเขาก็อาจจะยากที่จะต่อกรกับร็อบบี้น้อยในเรื่องของความเร็ว

ร็อบบี้น้อยยืนขึเนอย่างรู้สึกผิดจากโซฟา เขาต้องการจะวิ่งที่ชั้นบน

“เจนส์ ลูกไปเรียนเทควันโดมาจากไหน?” เสียงของเจย์กังวาล

ร็อบบี้น้อยหยุดเดิน หันหลัง แล้วยิ้มอย่างใสซื่อกับเจย์ “คุณพ่อ ผมไม่รู้เรื่องเทควันโด้! ผมแค่ไม่ชอบที่น้าโจเซฟินดึงหูผมมากเกินไป ผมเลยเผลอใช่แรงมากไปหน่อย มันก็แค่ปฏิกิริยาตอบสนอง จริง ๆ นะ…”

เจย์เห็นว่าคำอธิบายมีเหตุผล เขาจึงไม่ได้เซ้าซี้มากไปกว่านั้น อย่างไรก็ตาม ในดวงตาของเจย์มีประกายจาง ๆ เปล่งออกมาขณะที่มองไปที่ร็อบบี้น้อยอย่างมีนัยยะ เขากล่าวอย่างกะทันหัน “ไปเตรียมตัวได้แล้ว คุณพ่อจะพาลูกไปเคเอฟซี”

ร็อบบี้น้อยร่าเริง

ในอีกด้าน โจเซฟินรู้สึกเหมือนตัวเองถูกช๊อตด้วยสายฟ้า เธองุนงง “พี่ นายไม่ห่วงเหรอคนอื่นจะคิดว่าแกรนด์เอเซียกำลังจะล้มละลายน่ะ?”

ใบหน้าหล่อเหลาของเจย์เผยรอยยิ้มที่มั่นใจเหนือธรรมดา “เธอคิดว่าคู่ค้าทางธุรกิจของฉันจะไม่มีสมองแบบเธอรึไง?”

โจเซฟินกล่าว “นายไม่กลัวว่าจะขึ้นอันดับยอดนิยมของคำค้นหาในเว็บรึไง?”

“พวกสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวที่ไหนจะโง่ถึงขนาดเอาชื่อแฮ็คเกอร์อัจฉริยะไปใส่ในอับดับค้นหายอดนิยม?” เจย์ตอบอย่างเย็นชา

โจเซฟินอึ้ง พูดไม่ออก

เจย์อาจจะเป็นพี่ชายเธอ แต่มันมีหลายครั้งที่เธอเกลียดความยะโส ท่าทางสูงส่งและเลิศเลอของเขา

ไม่นานนัก ร็อบบี้น้อยก็นำกระเป๋านักเรียนลงมา มือเขาถือขวดน้ำลายตัวละครการ์ตูนในขณะที่เขาพุ่งลงบันไดมา

“คุณพ่อ ผมพร้อมแล้ว ไปกันเถอะครับ” เสียงนุ่ม ๆ และน่ารักของร็อบบี้น้อยดังขึ้นเหมือนทำนองดนตรี

เจย์ยืนขึ้นแล้วจับแขนของร็อบบี้น้อยก่อนจะออกไป

โจเซฟินไปด้วย แต่เจย์ถามเธอ “เธอแน่ใจเหรอว่าจะไปเคเอฟซีกับเรา?”

โจเซฟินกัดริมฝีปากก่อนจะแสดงท่าทางดั่งนักรบ “ใช่ ฉันจะไปทุกที่ที่เจนสันไป ฉันไม่ขอเป็นโจเซฟิน อาเรส ถ้าฉันขุดความลับของเจนสันไม่ได้”

ร็อบบี้น้อยแลบลิ้นออกมา “น้าโจเซฟิน ผมไม่คิดว่าน้าควรชื่อว่า โจเซฟิน อาเรส น้าควรชื่อหลานเสียงมากกว่า”

“หลานเสียง? อะไรคือหลานเสียงน่ะ?” โจเซฟินคุ้นชื่อนี้ แต่เธอนึกไม่ออกในตอนที่ร็อบบี้น้อยพูดมันออกมา

“เราจะไปหาใครที่มีทักษะการขุดที่ดีได้ที่ไหนอีก? นอกจาก วิทยาลัยอาชีวศึกษาหลานเสียง!”

เจย์พยายามกลั้นหัวเราะ

โจเซฟินโกรธจนกระทืบเท้าของเธอ “เจ้าหนูน้อย นายล้อฉันด้วยการเทียบฉันเป็นเครื่องขุดดินเหรอ?”