ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 717

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 717

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โคลได้ยินเสียงเตือนดังขึ้นจากระบบติดตามในโทรศัพท์ของแองเจลีน

ถึงอย่างนั้น เมื่อเขาพบว่าโทรศัพท์ที่ถูกทิ้งไว้ในสวนสาธารณะ เขาจึงมองหาแองเจลีนไม่เจออีกเลย

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับว่าแองเจลีนหนีรอดจากเขาไปได้สำเร็จ

รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา “ยอดเยี่ยมจริง ๆ แองเจลีน เซเวียร์ คุณดึงดูดความสนใจของผมได้สำเร็จ แต่อย่าคิดจะหนีผมไปได้ตลอดชีวิต”

แองเจลีนรู้สึกเบิกบานอย่างมีความสุขหลังจากที่เธอหนีรอดจากโคล ยอร์ก ได้สำเร็จ

“ฉันสามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของ เจย์ อาเรส มาได้ อะไรที่คุณจะมาเปรียบเทียบกับเขาได้?”

แองเจลีนเรียกแท็กซี่และกลับไปที่บ้านของครอบครัวเซเวียร์ในเมืองนางแอ่นในทันที

เมื่อคนขับแท็กซี่มาจอดที่ประตูบ้าน แองเจลีนก็พูดว่า “รอฉันสักครู่นะ ฉันจะไปเอาเงินมาให้”

จากนั้น เธอก็หันหลังวิ่งไปที่ลานกว้าง ๆ ในบ้านเซเวียร์

“คุณปู่ คุณแม่ หนูกลับมาบ้านแล้ว”

แองเจลีนหยุดเดินกะทันหัน เธอตกตะลึงเมื่อเห็นชายผู้สง่างามนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

โคล ยอร์ก นั่งอยู่บนโซฟา กาน้ำชาวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเขา กลิ่นมันหอมบ่งบอกเธอว่ามันเป็นชาสะสมของปู่ที่ได้นำออกมาชง

โคลมองเธอด้วยรอยยิ้ม ดวงตาที่สดใสและเปล่งประกายของเขาจ้องมองไปที่เธออย่างเสน่หา

แองเจลีนสะดุด เกือบล้มลงกับพื้น

“ทำไมคุณถึงไปทุกที่ที่ฉันไปเสมอ”

โคลยกเท้าขึ้น เขาทำท่าทีสบาย ๆ เหมือนอยู่ในบ้านของเขาเอง

“ผมบอกคุณแล้วไงว่า คุณไม่สามารถหนีรอดจากฝ่ามือของผมไปได้หรอก”

แองเจลีนตระหนักได้ว่าเธอกำลังประสบปัญหาอย่างหนัก เธอมองอย่างกังวลใจไปที่ท่านปู่เซเวียร์

ตามที่คาดไว้ ท่านปู่เซเวียร์มีสีหน้ามืดมนบนใบหน้าของเขา เขาพูดอย่างโกรธเคือง “มานี่สิ แล้วคุกเข่าลง”

ใบหน้าสวยงามของแองเจลีนมีสีหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที “คุณปู่ มีคนนอกอยู่ด้วยที่นี่ ช่วยเห็นแก่หน้าฉันหน่อยนะ”

เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ปู่ของเธอยังคงปฏิบัติต่อเธอเหมือนเด็ก

โคลทำตัวเหมือนอยู่ที่บ้าน “แต่ผมไม่ใช่คนนอก”

แองเจลีนจ้องมองเขา “ดูอารมณ์ของคนในห้องนี้หน่อยไม่ได้เหรอ? หุบปากเถอะน่า”

การแสดงออกบนใบหน้าของท่านปู่เซเวียร์ก็ยิ่งเย็นชาลง แองเจลีนสามารถบอกได้เลยว่าวันนี้เธอไม่มีทางหนีพ้นการลงโทษไปได้แน่ ๆ

เธอตัวสั่นขณะที่เธอคุกเข่า ท่าทีท่านปู่เซเวียร์ก็ดูเสียอารมณ์ “บอกฉันหน่อย เธอไปอยู่ที่ไหนมา 10 วันแล้ว? เธอรู้ไหมว่าเราเป็นห่วงเธอแค่ไหน? เธอรู้ไหมเจย์”

แองเจลีนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงเธอตาเป็นประกายด้วยความหวัง

ถึงอย่างนั้น ท่านปู่เซเวียร์ได้เปลี่ยนประโยคของเขาทันทีและพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “ครอบครัวเซเวียร์กำลังตกอยู่ในช่วงความมั่งคั่งเป็นเพราะพ่อและพี่ชายของเธอไม่มีพรสวรรค์ในการทำธุรกิจ แต่สำหรับเธอ เธอเป็นอัจฉริยะในเรื่องนี้ แต่เธอกลับไปหมกมุ่นอยู่กับชีวิตรักของเธอเอง พวกเธอกำลังกำหนดให้ฉันไม่สามารถตายได้อย่างสงบสุขใช่ไหม?”

น้ำตาของแองเจลีนไหลออกมาขณะที่เธอร้องไห้ด้วยความอับอาย

“คุณปู่คะ ฉันขอโทษ”

แองเจลีนรู้ว่าท่านปู่เซเวียร์ทุ่มเทให้กับเธอมากแค่ไหน

ยิ่งเขามีความหวังกับเธอมากเท่าไหร่ ความผิดหวังที่เขารู้สึกในตัวเธอก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ แองเจลีนใช้เวลาทั้งหมดของเธอไปกับเจย์และไม่ได้คิดเรื่องอะไรเกี่ยวกับธุรกิจเลย ถึงกระนั้น ตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บจากเจย์ไปหมดแล้ว ความทรงจำอันล้ำค่าทั้งหมดของเธอดูไร้เดียงสาเมื่อเธอนึกถึงมัน

แองเจลีนยืดหลังขึ้นและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณปู่ ไม่ต้องกังวล ฉันจะชุบชีวิตครอบครัวเซเวียร์ขึ้นมาเอง”