ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 739

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 739

ความรู้สึกมันกลายเป็นทำเพื่อเด็ก ๆ

หัวใจของแองเจลีนที่ได้รับความอบอุ่นจากแสงแดดที่แผดเผากลับจมลงไปในทะเลสาบน้ำแข็งอีกครั้ง

“เอาล่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าท่านอาเรสไม่มีอะไรจะพูดอีก ฉันจะพาพวกเขาไปเลยก็แล้วกัน” แองเจลีนแสดงออกอย่างเย็นชาอีกครั้ง

“อย่าให้เด็ก ๆ รู้เกี่ยวกับเธอและโคล ยอร์ก” น้ำเสียงของเจย์มีร่องรอยของการครอบงำที่ไม่อาจต้านทานได้

แองเจลีนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “มันเป็นเรื่องของฉันและท่านอาเรสไม่ต้องพูดถึงมัน”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธออาจจะสงสัยว่าผู้ชายคนนี้กำลังหึงแน่ ๆ แต่สำหรับตอนนี้ เธอรู้ดีด้วยตัวิธอเองแล้ว

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์เผยให้เห็นถึงความเกลียดชังในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ ว่า “ถ้าเธอกับโคลสร้างบาดแผลให้กับเด็ก ๆ ฉันจะไม่เอาเธอไว้แน่”

แองเจลีนหัวเราะอย่างมีความสุข คนที่เขาห่วงใยมากที่สุดคือเด็ก ๆ เสมอ

เธอหันเดินจากไป

ใบหน้าที่หล่อเหลาของเจย์ที่แสร้งทำเป็นคนไม่แยแสแตกสลายเล็กน้อยอยู่ข้างหลังของเธอ

แองเจลีนลงมาชั้นล่าง เธออยากจะหนีไ,จากที่ที่หายใจไม่ออกแห่งนี้ “เราไปกันเถอะ”

เธอเดินไปที่รถของเธอเอง

เด็ก ๆ ดูไม่เต็มใจที่จะพรากจากพ่อของพวกเขาไป พวกเขาจ้องเขม็งไปที่พ่อที่ออกมาจากลิฟต์บนชั้นสอง

“ไปสิ” เจย์พูด

“คุณพ่อ คุณพ่อต้องมาเจอพวกเราด้วยนะ” เซ็ตตี้น้อยพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

“ได้สิ”

เจนสันจ้องมองไปที่ร่างที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดบนชั้นสอง เพื่อไม่ให้แม่สงสัย พ่อจึงให้ลุงบอร์ดี้การ์ดแอบซ่อนตัวอยู่

“ไปกันเถอะ” เจนสันไม่อยากยุ่งกับเรื่องของพ่อจึงเดินออกไปก่อน

เจย์ออกไปส่งร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยที่เกาะเหนึบเป็นการส่วนตัว

เซย์นนั่งอยู่ที่เบาะคนขับ แองเจลีนนั่งข้างคนขับและแม้แต่เจนสันก็ยังนั่งเบาะหลังอย่างเชื่อฟัง

กระนั้น ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยยังคงจับแขนของพ่ออยู่และไม่ยอมปล่อย

หลังจากรอเป็นเวลานาน แองเจลีนก็เตะประตูรถให้เปิดและดึงเซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยออกจากเจย์ทันที จากนั้นเธอก็จับพวกเขาเข้าไปที่เบาะหลัง

หลังจากทั้งหมดนี้ เธอกลับไปนั่งที่ข้างคนขับ เซย์นกล่าวว่า “ปิดประตู”

เจย์มองใบหน้าเด็ดขาดของแองเจลีน และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

เซย์นทนไม่ไหวจึงพูดกับแองเจลีนว่า “ยังมีคนที่โดดเดี่ยวอยู่ข้างนอก เธอจะไม่บอกลาเขาหน่อยเหรอ?”

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันไม่รู้จักเขา”

เซย์นสตาร์ทรถและขับรถผ่านหวือออกไปทันที

“คุณพ่อ คุณต้องมาเจอพวกเราด้วยนะ” เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยเกาะหน้าต่าง ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

แองเจลีนหันหน้ามองผ่านกระจกมองหลังขณะที่เจย์ซึ่งอยู่ข้างหลังรถ

ในขณะนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าเธอโดดเดี่ยวและอ้างว้างอย่างมาก

เธอยังรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยและแอบบ่นเกี่ยวกับเขาว่า ‘ทำไมนายถึงเปลี่ยนเหล่าวันที่ดี ๆ ให้กลายเป็นแบบนี้ไปได้?’

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

แองเจลีนและเด็ก ๆ ก็ปรากฏตัวในที่บริเวณบ้านของครอบครัวเซเวียร์

ท่านปู่เซเวียร์ออกมาต้อนรับพวกเขาอย่างกระตือรือร้น

“โอ้ หลานรักของฉัน”