ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 746
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 746
แองเจลีนรู้สึกประหลาดใจ
เธอไม่รู้ว่าพรสวรรค์ของบุคคลนี้เป็นยังไงมาก่อน แต่ความเร็วของเขานั้นเร็วราวกับสายฟ้า มันเหมือนกับพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดาเลย
แองเจลีนเหลือบมองร็อบบี้น้อยที่อยู่ด้านข้าง ร็อบบี้น้อยของเธอเกิดมาพร้อมกับความเร็วที่รวดเร็วเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่าเมื่อร็อบบี้น้อยโตขึ้น เขาอาจจะเป็นเหมือนผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ได้? ภายนอกดูอ่อนโยนและไม่เป็นอันตรายแต่ภายในเหมือนเสือดาว
โคลเตะบอดี้การ์ดที่ได้รับบาดเจ็บบนพื้นด้วยเท้าของเขาและเตือนพวกเขาว่า “กลับไปบอกพวกไททัสว่าตระกูลเซเวียร์ของเมืองนางแอ่นอยู่ภายใต้การคุ้มครองของฉัน
ถ้าแกกล้าที่จะดูหมิ่นครอบครัเซเวียร์ในครั้งต่อไปอีกล่ะก็ ระวังว่าตระกูลไททัสจะจบสิ้น อีกอย่าง ถ้าคราวหน้าพวกแกอวดดีกล้ามองผู้หญิงของฉันอีก ฉันจะควักลูกตาของพวกแกออกมา”
หลังจากการกล่าวเตือนแล้ว โคลยิ้มและมองไปยังแองเจลีนที่สับสน “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
แองเจลีนยังไม่หายจากอาการสับสน
ถึงอย่างนั้น ร็อบบี้น้อยก็จ้องมอง โคล ยอร์ก อย่างตื่นเต้น “คุณลุงครับ ท่าทางของคุณที่ทำไปเมื่อกี้น่าทึ่งมาก” ร็อบบี้น้อยพูดขณะทำท่าทางและความชื่นชมของเขาที่มีต่อโคลแสดงความปลื้มปริ่มออกมา
โคลตกใจเล็กน้อย ทักษะการมองเห็นและการเรียนรู้ของร็อบบี้น้อยนั้นยอดเยี่ยมมาก “หนูเป็นใคร?” เขาถามด้วยความสงสัย
ร็อบบี้น้อยแนะนำตัวเองว่า “แองเจลีนคือแม่ของผมครับ”
โคลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็เริ่มหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ๆ ๆ อย่างที่คาดไว้ลูกชายฉัน”
เจนสันจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เย็นชา “พ่อของผมคือ เจย์ อาเรส อย่าเพิ่งมารับเป็นบุตรบุญธรรม”
โคลมองดูดวงตาน้ำแข็งที่อยู่ห่าง ๆ ของเจนสัน เขาเอามือแตะปากของเขา ตบริมฝีปากแล้วพูดว่า “อ่า เย็นชาเหมือนผู้ชายคนนั้นจริง ๆ”
ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “คุณลุง คุณไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของเรา แต่คุณเป็นพ่อทูนหัวของเราได้!”
แองเจลีนและเจนสันดุร็อบบี้น้อยทันทีว่า “ร็อบบี้น้อย อย่าเพิ่งยอมรับคนอื่นเป็นพ่อของลูกสิ”
ร็อบบี้น้อยก้มหน้าลงและพูดว่า “ผมแค่ชื่นชมทักษะของคุณลุงคนนี้ก็เท่านั้น”
“แต่นายพูดยอมรับคนอื่นเป็นพ่อไม่ได้นะ” เจนสันพูดอย่างโกรธเคือง
แองเจลีนผลักเด็ก ๆ ทั้งสามคนไปที่ประตูโรงเรียนและพูดว่า “พวกหนูจะเข้าโรงเรียนสายแล้ว รีบเข้าไปกันเถอะ”
แองเจลีนถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เด็ก ๆ เข้าประตูโรงเรียนไปแล้ว
เจนสันมองและจ้องโคลอย่างลึกซึ้ง ความกังวลฉายแวววับผ่านดวงตาของเขา ดูเหมือนว่าคู่ต่อสู้ด้านความรักของพ่อของพวกเขานั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ
แองเจลีนมองดูบอดี้การ์ดที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งนอนอยู่บนพื้นที่อยู่ไม่เป็นระเบียบและเธอเริ่มรู้สึกปวดหัว “คุณรู้ไหมวันนี้คุณได้รุกรานใครไป?”
โคลกอดอกของเขาและมองไปยังผู้บาดเจ็บสาหัสอย่างสบาย ๆ “พวกเขาก็ดูเหมือนกันไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร”
แองเจลีนรู้สึกพ่ายแพ้ต่อความเย่อหยิ่งและความโง่ของเขา “พวกเขาคือพวกมีอำนาจกดขี่ในพื้นที่ท้องถิ่นของเมืองนางแอ่น คนของตระกูลไททัส ตอนนี้คุณทำให้ครอบครัวไททัสขุ่นเคือง
ฉันแนะนำให้คุณออกจากเมืองนางแอ่นไปทันที ไม่อย่างนั้น อีกไม่นานเกินรอ ภัยพิบัติจะเข้ามาใกล้คุณได้นะ”
ทว่า โคลยิ้มและพูดว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็ไม่สามารถออกไปจากเมืองนางแอ่นได้อีกแล้ว ถ้าผมจากไป พวกเขาจะมีปัญหากับคุณอย่างแน่นอน”
ใบหน้าเล็ก ๆ ของแองเจลีนแสดงให้เห็นทันทีว่า ‘ไม่คำนึงถึงเรื่องของชีวิตและความตายอย่างจริงจังเลยนะ’ เธอกำหมัดแน่นและพึมพำ
“ตระกูลไททัสและตระกูลเซเวียร์เดิมทีสาบานตนเป็นศัตรูกัน พวกเขามุ่งเข้ามาหาฉันและฉันต้องการแก้แค้นกับพวกเขา ฉันอยากเอาชนะคนร้ายที่ทรยศในตระกูลไททัสมานานแล้ว”
เมื่อเหลือบมองไปที่โคล เธอกล่าวต่อว่า “ตอนนี้ครอบครัวไททัสกำลังครอบครองเมืองนี้อยู่ คุณไม่สามารถเอาชนะพวกมีอำนาจกดขี่ในท้องถิ่นได้หรอก
เมื่อถึงเวลา คุณจะต้องตายในต่างแดน มันจะเศร้าขนาดไหนกัน? นอกจากนี้ คุณเป็นคนนอก ไม่จำเป็นต้องมาลุยน้ำลุยโคลนเหล่านี้หรอกนะ”
