ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 752

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 752

แองเจลีนถอนหายใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เซย์นไม่ยอมเสียเธอไป

แองเจลีนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ฉันเข้าใจแล้ว”

สำหรับมื้อกลางวัน โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมายโดยที่แองเจลีนเป็นคนทำและเชอร์ลี่ย์เป็นผู้ช่วย

หลังจากที่แองเจลีนเชิญคุณปู่ คุณแม่ และโคลให้มานั่ง เธอกับเชอร์ลี่ย์ก็นั่งลงทานอาหารด้วย

โคลหยิบตะเกียบขึ้นมาและถามอย่างเอาใจว่า “แองเจลีน คุณทำอาหารจานไหนเหรอ?”

แองเจลีนแกล้งเขาและให้เนื้อหมูตุ๋นมันเยิ้มชิ้นหนึ่งแก่เขา “อันนี้ กินสิ”

ตอนแรกเธอคิดว่าผู้ชายที่มีสัดส่วนร่างกายเทียบได้กับนายแบบคนนี้ให้ความสำคัญกับการจัดการรูปร่างเป็นอย่างมาก ดังนั้นโคลต้องต่อต้านการกินของจำพวกที่มีไขมันที่มันเยิ้มแน่นอน

ใครจะรู้ว่าโคลจะเริ่มกินมันโดยไม่ใส่ใจ “มันละลายในปากและทำให้ปากเต็มไปด้วยความนุ่มละมุน แองเจลีน ผมไม่คิดว่าทักษะการทำอาหารของคุณจะดีขนาดนี้ แม่ของผมชอบผู้หญิงที่มีทักษะการทำอาหารที่ดีมาเป็นลูกสะใภ้นะ เธอจะต้องชอบคุณอย่างแน่นอน”

แองเจลีนรู้สึกปวดหัวทันทีและเธอใช้มือข้างหนึ่งพยุงหน้าผากของเธอ

เธอยังคงตักอาหารให้เขามากมายโดยหวังว่าจะยัดปากของเขาด้วยอาหารอร่อย

โคลกินอย่างเอร็ดอร่อยและไม่ลืมที่จะยิ้มให้แองเจลีนอย่างซาบซึ้ง

ความรักและความพึงพอใจที่เขามีต่อแองเจลีนเปี่ยมล้นออกมาจากท่าทางของเขา

เมื่อมองดูเขาเติมข้าวอีกชาม แองเจลีนก็กังวลว่าเธอจะทำอาหารมาไม่พอ เธอแค่เตือนเขาว่า “คุณกินเยอะขนาดนี้ ไม่กลัวอ้วนเหรอ?”

โคลหัวเราะและพูดว่า “ผู้ชายในครอบครัวของผมมีรูปร่างผอมโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”

สิ่งนี้ทำให้แองเจลีนนึกถึงเจย์ เจย์ยังเป็นผู้ชายที่ไม่ต้องบริหารร่างกายแต่ยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบเช่นกัน

ดังนั้น ทุกครั้งที่เธอทานอาหารไม่หมด อาหารที่เหลือก็ลงเอยตกถึงท้องของเจย์เสมอ

ดวงตาของแองเจลีนทำให้นึกถึงเจย์

หลังอาหารกลางวัน คุณนายเซเวียร์ผลักแองเจลีนออกไปจากห้องครัว “แม่จะล้างจานเอง เธอไปอยู่กับแขกเถอะ”

แองเจลีนเดินเข้ามาหาโคลอย่างไม่สบายใจ จิตใจของเธอกำลังเดือดพล่าน กำลังคิดหาวิธีให้เขาออกไป

“ฉันจะพาคุณออกไปเดินเล่นนะ” เธอเริ่มพูดข้อเสนอ

ใบหน้าของโคลมีสีหน้าประหลาดใจ “ได้สิ”

ทั้งสองเดินไปบนทางเท้าที่ทอดยาวและคับแคบด้านนอกของบริเวณบ้านเซเวียร์ ทั้งสองต่างมีความคิดเป็นของตัวเองและไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“แองเจลีน!” โคลเป็นคนเริ่มทำลายความเงียบอย่างกะทันหัน

แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า โคลเดินเข้ามาหาเธอและทั้งสองก็ยืนเผชิญหน้ากัน

โคลเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ เธอเกินไปและทำให้เธอรู้สึกเครียดมาก เธออดไม่ได้ที่จะเดินถอยออก

ถึงอย่างนั้น ขณะที่เธอก้าวถอยหลัง เขาก็ก้าวมาข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว ในที่สุดเธอก็ถูกบังคับให้ถอยยืนอยู่สุดลำต้นของต้นไทรใหญ่ โคลวางมือข้างหนึ่งไว้ที่ด้านข้างของศีรษะของเธอ สายตาของเขาดูจริงจังกว่าที่เคย

แองเจลีนเริ่มกังวลอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณต้องการจะพูดอะไร?”

โคลกล่าวว่า “สองสามวันนี้ ทันทีที่ผมหลับตา ในหัวของผมก็เต็มไปด้วยเรื่องของคุณ ผมเกลียดความรู้สึกที่โดนคุณบงการจริง ๆ บอกผมทีว่านี่คือ ความรักใช่ไหม?”

แองเจลีนตกตะลึง

ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วเขาไม่รู้ความรู้สึกของเขาเองได้ยังไง?

“คุณไม่เคยมีความรักเหรอ?” เธอถาม

เขาหงุดหงิดเล็กน้อย “คุณรู้ไหมว่าครอบครัวของผมมีโรคทางพันธุกรรมที่ร้ายแรงมาก ผมมักจะรู้สึกรังเกียจเมื่ออยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่น”