ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 754
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 754
เขาอาเจียนออกมาอย่างเจ็บปวดจนแทบจะอาเจียนออกมาเป็นน้ำดีในตอนท้าย
แองเจลีนรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เห็นเขาทรมานอย่างเจ็บปวด
“ขอโทษ ฉันคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลสำหรับคุณ”
โคลมองเธอโดยไม่พูดอะไร “คุณคิดว่าสถานที่ประเภทนี้มีไว้สำหรับการค้าขายสิ่งสกปรก ๆ จะมีผลการรักษาต่อผู้ป่วยที่มีปัญหาเรื่องความสะอาดได้หรือไง?”
แองเจลีนกล่าวว่า “กลยุทธ์นี้คือการต่อสู้ด้วยการใช้หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง”
โคลพูดไม่ออก
ในที่สุดแองเจลีนต้องพาโคลกลับบ้านไปอีกครั้ง เธอเข้าไปชงชาขิงให้เขาและนวดกดจุดเพื่อหยุดอาการอาเจียนให้เขา
โคลถูกทรมานจนรู้สึกร่างกายอ่อนแอ เขาพิงโซฟาและมองไปที่แองเจลีน “ดูเหมือนคุณจะมีประสบการณ์มากในการบรรเทาอาการอาเจียนนะ”
แองเจลีนอึ้งไปครู่หนึ่ง ทั้งหมดเป็นเพราะเจย์เคยอาเจียนบ่อย ๆ และนี่ทำให้เธอได้รับประสบการณ์ในการจัดการกับอาการอาเจียนแบบนี้
จากนั้น ปากของโคลก็เริ่มพูดเรื่องไร้สาระอีกครั้ง “คุณเหมาะที่จะเป็นภรรยาของผมจริง ๆ นะ”
แองเจลีนจ้องมองเขาอย่างดุเดือด “เชื่อไหมว่า ตอนนี้ฉันอยากจะโยนคุณกลับไปที่คลับนั้นอีก”
โคลเงียบไป
ในตอนบ่าย ขณะที่แองเจลีนกำลังจะไปรับเด็ก ๆ ที่โรงเรียน โคลก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วพูดว่า “ผมจะไปกับคุณด้วยนะ”
แองเจลีนรู้สึกถูกบีบบังคับ ‘แล้วฉันจะกำจัดสิ่งรบกวนนี้ได้ยังไงบ้าง? อ้าาาา!’
ณ ที่ทางเข้าโรงเรียนประถมศึกษา เด็ก ๆ สามคนกำลังถือกระเป๋านักเรียนรอแม่อยู่ เมื่อพวกเขาเห็นชายที่อยู่ข้างหลังแม่ ลูก ๆ ทั้งสามก็ตกตะลึง
“คุณแม่อยากแต่งงานกับคุณลุงคนนี้จริง ๆ เหรอ?” เซ็ตตี้น้อยรู้สึกสับสนเล็กน้อย
ร็อบบี้น้อยกล่าวว่า “บอกตามตรง ถ้าเราดูดี ๆ คุณลุงคนนี้ก็หล่อมากเหมือนกันนะ ถ้าเขาปฏิบัติกับคุณแม่ดี ผมก็จะไม่คัดค้านนะ”
เจนสันกลอกตาไปที่ร็อบบี้น้อยอย่างดุเดือด “คนทรยศ”
เซ็ตตี้น้อยดูไม่มีความสุขและพึมพำ “ถึงคุณลุงคนนี้จะหล่อแค่ไหน เขาก็ไม่หล่อเท่าคุณพ่อหรอก”
ร็อบบี้น้อยเป็นคนตรงไปตรงมาและยุติธรรมมากเมื่อเขาพูดว่า “แต่คุณลุงคนนี้มีอำนาจมาก ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พ่อยังเป็นคนพิการอีกด้วย เสน่ห์ของพ่อในความเห็นของแม่อาจจะลดลง”
เจนสันพูดอย่างเย็นชาว่า “ถึงพ่อจะเป็นคนพิการ แต่เขาก็ยังแข็งแกร่งกว่าเขาคนนี้ 100 เท่า”
เซ็ตตี้น้อยพยักหน้า “ใช่ ๆ”
ร็อบบี้น้อยเป็นฝ่ายโดดเดี่ยว ปากเล็ก ๆ ของเขาบึ้งตึง แล้วยังรู้สึกผิด เขาพูดว่า “ฉันก็แค่พูดความจริง แต่ฉันก็รักพ่อด้วย แต่พ่อก็ทำให้แม่เสียใจอยู่เสมอ”
แองเจลีนเดินเข้ามาทักทายเด็ก ๆ พร้อมรอยยิ้ม “ลูก ๆ พวกหนูเข้าใจสิ่งที่ครูสอนในโรงเรียนไหม?”
สิ่งที่ทำให้เธอกังวลมากที่สุดคือเด็ก ๆ ไม่เคยได้รับการศึกษาแบบเป็นทางการมาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าพวกเขาจะล้าหลังหรือไม่ เนื่องพวกเขาได้ถูกจัดให้เข้าชั้นเรียนวัฒนธรรมประถมศึกษาปีที่ 3 อย่างกะทันหัน
เด็กทั้งสามถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง “อื้มม”
แองเจลีนปลอบเด็ก ๆ อย่างประหม่าและพูดว่า “ไม่เป็นไร ๆ ถ้าพวกหนูไม่เข้าใจ ค่อย ๆ ผ่านมันไปให้ได้นะ”
ใครจะรู้ว่าเซ็ตตี้น้อยจะบ่นว่า “คุณแม่คะ มันง่ายเกินไปด้วยซ้ำ”
แองเจลีน “…”
จู่ ๆ แองเจลีนก็รู้สึกว่าความกังวลของเธอไม่จำเป็นอีกแล้ว นักวิชาการอย่างเจย์จะเลี้ยงดูนักเรียนที่มีปัญหาทางจิตได้อย่างไร?
โคลทักทายเด็ก ๆ ด้วยรอยยิ้มว่า “สวัสดี ลูกรัก พ่อมารับลูกแล้ว ดีใจไหม?”
