ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 763

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 763

มันเป็นบรรยากาศที่หนาวเย็นระหว่างแองเจลีนและเจย์

เจย์กลัวว่าเขาจะเผลอทำให้เธอรู้ความรู้สึกของเขาถ้าเขาพูดมากเกินไป

แองเจลีนไม่กล้าพูด เพราะกลัวว่าจะทำให้นายท่านคนนี้ไม่พอใจ

ในท้ายที่สุด แองเจลีนก็ทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา เธอพูดด้วยความเศร้า “ฉันขอโทษนะ เมื่อสองปีที่ฉันจากไป นายต้องผ่านอะไรมามากมาย แต่ฉันกลับไม่สามารถอยู่เคียงข้างนายได้ในฐานะภรรยาของนาย”

เจย์จ้องมองลึกลงไปบนใบหน้าที่เสียใจของแองเจลีน จริง ๆ แล้วเขาควรจะเป็นคนที่พูดคำขอโทษ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขาที่ทำให้เธอไม่พอใจ ตระกูลอาเรสจะเผยแพร่เและบิดเบือนรื่องอื้อฉาวสกปรก ๆ ของเธอได้อย่างไร?

เธอควรจะเป็นนายหญิงของตระกูลเซเวียร์ผู้ซึ่งอยู่บนแท่นอย่างภาคภูมิใจ

เธอไม่ควรจะเป็นเด็กสาวผู้น่าสงสารที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ผู้ที่ถูกทำให้เสียโฉม ถูกบังคับให้กระโดดตึกและยังต้องมาถูกสามีทอดทิ้งอีก

เสียงจากลำคอที่เซ็กซี่ของเขาดังก้อง คำว่า ‘แองเจลีน’ ติดอยู่ในลำคอของเขา มันเป็นชื่อที่เขาร้องออกมานับครั้งไม่ถ้วนในความฝัน แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าพูดต่อหน้าเธอ

“เธอไม่ได้ทำผิดอะไรกับฉันเลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เสียงที่ออกทางจมูกของเขาเกือบจะปลดปล่อยความรู้สึกที่แท้จริงของเขาออกไป

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงมีกลิ่นอายความโหดร้ายและป่าเถื่อนอยู่เสมอ ในอดีต นายฆ่าอย่างไร้ความปราณีเพราะนายต้องการกำจัดพวกที่น่ารังเกียจเหล่านั้น แต่คืนนี้ นายได้พรากชีวิตที่ไร้เดียงสาออกไปแล้ว” เธอพูดอย่างรอบคอบกับคำพูด

น่าแปลกใจ เจย์ไม่โกรธเธอ เขาแค่มองเธอด้วยดวงตาคู่นั้นของเขา มันเหมือนกับแสงของประภาคารกลางมหาสมุทรที่มืดมิด

เธอคงไม่รู้ไปตลอดกาลว่าความป่าเถื่อนและความโหดเหี้ยมที่เขามีทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเธอ

หากเกิดภัยพิบัติขึ้นกับเธอ เขาจะสลักบ

เส้นทางแห่งความเจริญรุ่งเรืองให้กับเธออย่างแน่นอนก่อนที่ภัยพิบัตินั้นจะมาถึง

เขาต้องการให้เธอปราศจากความกังวลตลอดไป

เป้าหมายสูงสุดของเขาคือการทำให้เธออยู่บนจุดสูงสุดของโลก เพื่อที่เธอได้รับความเคารพและยกย่องจากทุกคน

ถึงอย่างนั้น เธอไม่ชอบให้เขาเย็นชาและไร้ความปรานี

จู่ ๆ เจย์รู้สึกเศร้า…

แองเจลีนเปลี่ยนเรื่องพูด “ไม่ว่าเราจะเป็นอะไรกัน ฉันหวังว่านายจะพบแต่ความสุข แต่ตอนนี้นายมีความสุขหรือเปล่า?”

แองเจลีนสำลักเสียงของตัวเองในขณะนั้น

เจย์รู้ว่าเธอเป็นห่วงเขา

“ฉันไม่จำเป็นต้องให้เธอมาเป็นห่วงฉัน” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอและน้ำเสียงของเขาก็โหดเหี้ยม

แองเจลีนหัวเราะเยาะตัวเอง “รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เจย์ไม่ได้พูดอะไร

เขาปล่อยให้เธอเข้าใจผิด ด้วยความตั้งใจแต่ที่แท้จริงของเขานั้นอยากจะอ่อนโยนต่อเธอ

แองเจลีนแสดงท่าทางจริงจังและอ่อนโยนต่อเขา แต่เธอเห็นว่าเขาเย็นชากับเธอและกำลังทำตัวเหินห่างจากเธอ เมื่อเธอนึกถึงช่วงเวลาอันแสนหวานที่พวกเขาเคยมีร่วมกัน เธออดไม่ได้ที่จะปล่อยน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสอง

เธอมองไปที่หน้าต่างรถและหวังว่าเขาจะไม่เห็นเธอร้องไห้

เจย์เอื้อมมือออกไปและต้องการโอบกอดคนที่ดูสิ้นหวังตรงนั้นไว้ในอ้อมแขนของเขา อยากให้ความอบอุ่นแก่เธอ

แองเจลีนตั้งสติใหม่และหันกลับมา เจย์ไม่ทันตั้งตัวและรีบดึงมือของเขากลับมาทันที

แองเจลีนตกใจมาก เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเจย์ต้องการจะเอื้อมมือมาแตะตัวเธออย่างนั้น?

เจย์ไม่ต้องการทำให้เธอเสียใจอีกต่อไป เขาจึงส่งข้อความหาฟินน์

ไม่นานนัก ฟินน์ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ลานจอดรถ

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันจะไปแล้ว นายดูแลตัวเองด้วยนะ” น้ำเสียงของเธอเป็นเสียงที่บีบคั้นหัวใจ

เจย์พยักหน้า

คำพูดที่เขาอยากบอกอำลากับเธอคำทั้งหมดติดอยู่ในลำคอของเขา

แองเจลีนผลักประตูรถออก…