ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 782

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 782

ผู้หญิงคนนั้นเดินมุ่งตรงเข้าไปในอ้อมแขนของเจย์พร้อมกับพูดโจ้งแจ้งอย่างร่าเริงว่า “ฉันคิดถึงนายนะ เจย์”

เจย์หอมแก้มเธอและตอบด้วยความรักด้วยแววตาที่เบิกบานว่า “ทำไมเธอถึงใช้เวลานานนัก?”

แองเจลีนรู้สึกทรมานจากความอ่อนโยนของเขาที่มีต่อหล่อน ความอ่อนโยนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอมาก่อนและมีเพียงเธอเท่านั้น

ทันใดนั้น เขาก็มอบความอ่อนโยนนั่นให้กับผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเธอแทน

ดวงตาของแองเจลีนพร่ามัวในขณะที่เธอยืนนิ่งอยู่กับที่

หลังจากการกอดกับเจย์อย่างเร่าร้อนแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ตอบรับแองเจลีนในที่สุด

หญิงร่างสูงเดินไปหาแองเจลีน ร่างที่มีเสน่ห์ของเธอประกอบกับจิตวิญญาณที่มีพลังในดวงตาของเธอได้บดขยี้การปรากฏตัวของแองเจลีนที่มีรูปร่างเล็ก

“สาวน้อยตัวเล็กคนนี้ที่เป็นแฟนเก่าของนายใช่หรือเปล่า เจย์?”

เจย์พยักหน้า “ใช่แล้ว”

“นอกจากใบหน้าของเธอแล้ว ฉันยังมองไม่เห็นว่าเธอจะดูน่าสนใจอะไรเลย”

อารมณ์ของแองเจลีนพุ่งขึ้นระหว่างความโกรธและถูกลดเกียรติ

มันเพียงแต่ว่าเสื้อผ้าทรงเรียบตรงที่เธอสวมนั้นซ่อนรูปร่างของเธอไว้

“รสนิยมที่นายสนใจเป็นแบบไหนกันเนี่ย” ผู้หญิงคนนั้นพูดและถอนหายใจ

เจย์ตอบว่า “ฉันก็แค่ยังเด็กอยู่ในตอนนั้น เธอไม่สามารถคาดหวังว่ารสนิยมในตอนนั้นของฉันจะดีเท่าตอนนี้หรอกนะ”

เมื่อเห็นแองเจลีนมีน้ำตา เจย์จึงเปลี่ยนเรื่อง “ยังไงเธอก็กลับมาแล้วหนิ เราจะต้องมีการฉลองการกลับมาของเธอกัน”

เจย์และหญิงสาวผู้มีเสน่ห์ยังคงพูดหยอกล้อกันอย่างใกล้ชิดกันไปมา โดยปฏิบัติต่อหน้าแองเจลีนราวกับเธอเป็นอากาศบริสุทธิ์

แองเจลีนคิดไม่ออกว่าเธอจะเดินออกจากห้องของเจย์ไปได้ยังไงดี เธอรู้สึกว่าข้างในอกอึดอัดราวกับสิ่งนั้นมันทำให้ทำใจลำบากมากในขณะที่เธอพยายามหายใจ

แองเจลีนเดินออกไปเรื่อย ๆ ในเมืองอิมพีเรียลอย่างไม่ใส่ใจ เธอพบว่าตัวเองยืนอยู่ที่ทางเข้า ฮันเก สตูดิโอถ่ายทำ

แองเจลีนยิ้มอย่างขมขื่น ในขณะที่เธอจ้องมองเงาที่คุ้นเคยในสถานที่ถ่ายทำ

เธอสีหน้าบูดบึ้งและต้องการระบายออกมาให้โจซี่รับรู้

ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนว่าโจซี่ก็ไม่มีอะไรต่างไปกว่าเธอ

โจซี่แต่งตัวในชุดตัวละคร เธอกำลังเข้าฉากที่เธอโดนนางเอกตบอย่างรุนแรงอยู่

ฉากจบลงด้วยการถ่ายมากกว่าสิบครั้ง เป็นเพราะนักแสดงนำหญิงต้องจบลงด้วยการหัวเราะทุกครั้งหลังถ่าย

โจซี่ยืนจ้องไปที่นางเอกกับดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตาความโกรธที่ไม่ให้ไหลออกมา ไม่มีใครรู้ว่าอารมณ์ที่เธอแสดงนั้นเป็นอารมณ์ของเธอเองหรือเป็นในตัวละครที่เธอเล่น แต่มันก็สมบูรณ์แบบ

แองเจลีนเชื่ออย่างแท้จริงว่าทักษะการแสดงของโจซี่เหนือกว่านักแสดงนำหญิงอย่างมาก

แก้มของโจซี่แดงและช้ำเมื่อช่วงเวลาผ่านไป จากนั้น นักแสดงนำหญิงก็หันหลังและเดินจากไป

โจเซฟินยืนนิ่ง และจ้องเขม็งไปที่แองเจลีนที่เฝ้ามองอยู่ไกล ๆ

ดวงตาทั้งสองคู่จ้องเข้าหากันขณะที่ทั้งคู่อ่านความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบอกเป็นคำพูดจากดวงตาของอีกฝ่ายได้

เมื่อแองเจลีนเข้ามาใกล้ ๆ โจซี่ก็กลับมามีบุคลิกที่ดูเจี๊ยวจ๊าวและยิ้มอย่างสดใส “เธอมาที่นี่ทำไม พี่แองเจลีน?”

แองเจลีนตอบว่า “เธอทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม? ไปเปลี่ยนชุดเถอะ ฉันจะพาเธอไปกินข้าว” น้ำเสียงของเธอเข้มและเคร่งขรึม

โจซี่พาแองเจลีนไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าไปในห้องของเธอเพื่อเปลี่ยนชุด จากห้องเล็ก ๆ ข้าง ๆ เธอ เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของเด็กผู้หญิงอีกสองสามคน

“โจซี่น้อย คนนั้นคิดว่าเธอเป็นใครกัน? แล้วไงล่ะถ้าเธอแสดงได้? นั่นยังไม่ได้ให้สิทธิ์แก่เธอหรอกนะสำหรับที่จะทำให้เปล่งประกายต่อพี่เอลซ่า อย่างน้อยก็ควรคำนึงว่าใครควรเป็นคนอยู่ข้างหลังของพี่แอลซ่ากันแน่”

“แน่นอนอยู่แล้ว เธอเป็นเพียงมือใหม่ยังไม่มีที่ไหนรู้จักเลย แล้วไงถ้าเธอสวยและแสดงเก่ง? สายธุรกิจนี้โหดร้าย เธอจะไม่มีวันทำได้หากไม่มีตำแหน่งสูงคอยหนุนหลังอยู่ ไม่ใช่ความผิดของใครเลยที่เธอไม่ฉลาด พี่แอลซ่าได้เมตตาเธอไปแล้วนะเนี่ยด้วยฉากที่ตบมากกว่า 12 ครั้ง ฮึ่ม”

“มีฉากที่พระเอกจะเตะเธอพรุ่งนี้ ฉันจะแจ้งพี่มิเชลให้เตะเธอแรง ๆ จนเธอลุกไม่ขึ้นไปเลย จากนั้น เราจะให้ผู้กำกับหาคนมาแทนเธอ”