ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 791

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 791

เลือดอกเต็มปากไหลงสู่ฝ่ามือของเธอ

แองเจลีนจ้องไปที่เลือดในมือของเธอด้วยสายตาที่สงสัย

เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?

เจย์ได้ยินเสียงไออย่างหนักของเธอ ทุก ๆ ครั้งที่ไอทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก

เขาหันกลับมาและหมุนตัวไปทางเธอ

สายตาที่มองเลือดสีแดงสดบนมือซีด ๆ ของเธอ ทำให้ดวงตาของเขาหดเกร็ง “กลับไปนอนเถอะ แองเจลีน เซเวียร์” เขาสั่ง

ดวงตาของแองเจลีนพร่ามัว และเธอมองเจย์ลาง ๆ เหมือนร่างเขาแยกออกเป็นแบบจำลองหลาย ๆ คนยืนอยู่ต่อหน้าเธอ เธอรู้ว่าดวงตาของเธอแปลก ๆ ไป

เธอเดินโซเซไปข้างหน้า เธอพยายามหลีกเลี่ยงเขา แต่สุดท้าย เธอก็เอามือที่ยื่นออกไปแตะใบหน้าเขาซึ่งทำได้เพียงคว้าแตะอากาศตรงหน้าเธอเท่านั้น

เธอรีบดึงมือกลับมา “ขอโทษนะ”

ดวงตาดำของเขาหดตัวเมื่อเขามองเห็นพฤติกรรมของเธอ เจย์ยกแขนขึ้นช้า ๆ และโบกมือไปมาตรงหน้าเธอ

ราวกับเธอจดจ่ออยู่กับบางอย่าง แต่ดวงตาของแองเจลีนไม่ได้จดจ่อกับสิ่งใดเลย

เจย์นั่งอ่อนแรงอยู่บนรถเข็น “ทุกคน พานายหญิงเซเวียร์กลับไปที่เตียงเดี๋ยวนี้”

“ไม่ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน” แองเจลีนพูดโต้แย้ง

มีสาวใช้สองสามคนมาจับแองเจลีนไว้ในอ้อมแขน ขณะที่ช่วยร่างที่อ่อนแอของเธอเดินกลับไปที่ห้อง

ทว่า แองเจลีนพยายามเอาตัวเองหลุดออกจากการถูกจับไว้ เหมือนคนบ้าและวิ่งไปที่ประตู

เจย์กางแขนออกเพื่อหยุดเธอ เมื่อเธอหมดแรง เธอก็ทิ้งตัวลงไปในอ้อมแขนของเขา

เขากอดเธอไว้แน่นขณะที่เธอหันมามองเขา แองเจลีนขยี้ตาอีกครั้ง เธอกลับมองเห็นทุกอย่าง ๆ เป็นภาพหลายมิติ

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา เธอสงสัยว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตาหรือว่าใบหน้าเขาดูตอบลงไปจริง ๆ ใบหน้าที่โค้งมนของเจย์ดูเหมือนจะผอมลงไปมาก ทำให้รูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดและสง่างามของเขามีประกายแห่งความดุร้ายเป็นพิเศษ

มันเป็นการแสดงออกที่ป้องกันความใกล้ชิดสนิทสนม

“ฉันจะส่งเธอกลับบ้านหลังจากที่เธอรู้สึกดีขึ้นแล้ว” น้ำเสียงของเขาอ่อนลง

ดวงตาของแองเจลีนเป็นประกายด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่อยากรบกวนท่านอาเรสด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ ฉันให้ใครไปส่งฉันที่บ้านก็ได้ และฉันก็ยังรู้สึกอยากขอบคุณเป็นอย่างมากเลยนะ” เธอหันหน้าหนีจากเขา

ความเจ็บปวดจมอยู่ในดวงตาของเจย์

เขาอุ้มเธอกลับไปที่เตียง เมื่อหมอมาถึงในเวลาไม่นานและสอดเข็มเข้าไปในมือของเธออีกครั้ง

เจย์จุดธูปหอมข้าง ๆ เธอ เป็นการบำบัดด้วยกลิ่นหอมกล่อมประสาทอันหนักอึ้งของแองเจลีนให้หลับสนิท

หลังจากที่แองเจลีนหลับไป เจย์ก็ออกจากห้องพยาบาลไปชั่วขณะ เขาได้พบกับสายตาของ ‘แฟนใหม่’ ของเขาที่กำลังเดินส่ายสะโพกของเธอในขณะที่เธอเดินเข้ามา

“เจย์!”

เจย์มองเธออย่างเย็นชา “ออกไปเดี๋ยวนี้”

แฟนใหม่ทำหน้าบึ้งตึง “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณกำลังบอกให้ฉันออกไปหลังจากที่คุณใช้ฉันแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันได้รับจากการช่วยเหลือคุณจากความดีในหัวใจของฉันหรอกเหรอ”

เจย์พูดอีกครั้งว่า “เธออย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าแองเจลีนโดยไม่ได้รับคำสั่งจากฉันอีกนะ”

แฟนใหม่รู้สึกผิด “นังนั่นมันมีอะไรดีนักหนา? ทำไมหล่อนถึงมีความสำคัญกับคุณมากนัก?”

ฟินน์เดินไปแล้วทำท่าทาง ‘ขอล่ะ’ “ได้โปรดออกไปด้วยครับ”

หญิงสาวที่มีเสน่ห์กลอกตาไปที่ฟินน์และทิ้งความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้

กลัวว่าแองเจลีนจะตื่นขึ้นแล้วอารมณ์ฉุนเฉียว หมอจึงตัดสินใจเพิ่มยากล่อมประสาทสำหรับไม่กี่วันข้างหน้า เมื่อเป็นเช่นนั้น แองเจลีนจึงหลับไปทั้งสัปดาห์ ทุกคืนร่างกายของเธอจะไออย่างรุนแรง

เจย์กอดเธอไว้ทุกคืน ปล่อยให้เธอเอนศีรษะพิงไหล่ของเขา ขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ในความมืด เมื่อเสียงไอของเธอลดลงเมื่อเปลี่ยนท่านอนใหม่ การนอนหลับของเธอก็ดีขึ้น

ในที่สุด อาการของแองเจลีนก็อยู่ภายใต้การควบคุมได้แล้ว และเจย์สั่งห้ามไม่ให้ยาระงับประสาทกับเธออีก

บางทีเธออาจนอนหลับมากเกินไปในสัปดาห์ที่ผ่านมา เพราะแองเจลีนพบว่าตัวเองไม่สามารถหลับได้ใน 24 ชั่วโมงข้างหน้าหลังจากที่เธอตื่น

เธอรู้สึกมีสติและตื่นตัว แองเจลีนดูไม่ได้โกรธเคือง แต่เธอไม่พูดด้วย โดยเลือกที่จะใช้เวลาทุกวันจ้องมองที่เพดานอย่างว่างเปล่า

หมอหันไปบอกเจย์ว่า “ในตอนนี้สภาพจิตใจของคุณเซเวียร์กลับกลายเป็นปัญหาเร่งด่วนมากกว่าสภาพร่างกายของเธอ เธอต้องระมัดระวังมากขึ้นหากคนในครอบครัวของเธอมีกรณีของความผิดปกติเกี่ยวกับเส้นประสาทส่วนปลาย หรือผมเกรงว่าจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับเธอที่จะฟื้นตัวจากการสูญเสียการมองเห็นเป็นช่วง ๆ ในอนาคต”

เมื่อรู้ว่าท่านปู่เซเวียร์เคยป่วยด้วยความผิดปกติของเส้นประสาทส่วนปลายเช่นนี้ เจย์ถามอย่างบ้าคลั่ง “ความผิดปกตินั้นจะเกิดจากพันธุกรรมได้หรือเปล่า?”