ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 792

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 792

หมอตอบว่า “ลักษณะทางกรรมพันธุ์มีส่วนเพิ่มแนวโน้มที่จะเป็นโรคนี้ได้”

เจย์เริ่มกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับอาการของแองเจลีน “ผมจะป้องกันโรคนี้ได้ยังไงบ้าง?”

“คุณต้องแน่ใจว่าเธออยู่ห่างจากอารมณ์เชิงลบและป้องกันไม่ให้เธอใช้ดวงตาของเธอมากเกินไป เพราะนั่นอาจทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก กล่าวอีกนัยหนึ่งคือป้องกันไม่ให้เพิ่มอารมณ์ปะทุมากที่สุด”

เจย์พยักหน้า “เข้าใจแล้ว”

สาวใช้นำโจ๊กหนึ่งชามมาให้แองเจลีน แต่เธอปัดชามออกไปโดยไม่มีแตะต้องเลย

ความหิวของเธอ ทำให้เจย์รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น

วันนั้นเขาตัดสินใจทำอาหารให้เธอเอง เขาทำซุปไก่หนึ่งชามไปให้เธอ

เมื่อเขาเข้าไปในห้องพร้อมกับชามซุปไก่ แองเจลีนก็หันมามองเขาด้วยความตกใจ

“พวกคนใช้บอกว่าเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ตื่นมา เธอกำลังพยายามจะทำอะไร?” ในขณะที่น้ำเสียงของเจย์เจือปนไปด้วยคำตำหนิเล็กน้อย แต่กลับถูกขับเคลื่อนไปด้วยความโมโหฉุนเฉียวมากกว่าความโกรธ

“นายจะไปส่งฉันกลับบ้านเมื่อไหร่?” เธอถามอย่างตรงไปตรงมา

ความจริงคือเธอไม่อยากทนอยู่กับเขาอีกแล้ว นั่นทำให้เจย์รู้สึกร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาได้เลย

เขาขับไล่ไสส่งเธอออกไปได้สำเร็จแล้ว

แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงรู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ?

“ฉันจะไปส่งเธอกลับ เมื่อเธอสามารถยืนด้วยสองเท้าของตัวเองได้ และเดินได้อย่างอิสระ ฉันจะส่งเธอกลับไปทันทีเมื่อเธอสามารถดูแลตัวเองได้อีกครั้ง”

แองเจลีนตำหนิเขาอย่างน่าสมเพช “ถ้านายไม่มีความรู้สึกต่อฉันแล้ว ได้โปรดอย่าปฏิบัติกับฉันดีขนาดนี้เลย นายก็รู้ว่าฉันไม่สามารถปฏิเสธนายได้”

ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเจย์หรี่ลง

เขาดูเป็นคนที่มีหลักการเสมอมา มันไม่เหมือนเขาคนที่คอยต่อต้านพวกเขาเลย

แต่กับเธอ เขาพบว่ามันยาก เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าบังคับตัวเองให้ปล่อยเธอไป ลดความเจ็บปวดของเธอและราวกับฉีกผ้าพันแผลออกไปในครั้งเดียว เพื่อที่เธอจะได้เติบโตและงอกงามด้วยตัวเธอเอง

ทว่า เขาพบว่าตัวเองสั่นไหวทุกครั้งที่อ่านความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ เขาพบว่าตัวเองยอมเธอ… เขาปล่อยให้เธอมีความหวัง

ครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บปวดที่เขาก่อให้เกิดขึ้นมา มันบาดลึกเกินกว่าที่ควรจะเป็น

แองเจลีนกล่าวว่า “ฉันจะไม่คิดถึงนายอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวลนะ”

เจย์รู้สึกคำพูดบาดใจเขา!

เธอสามารถโวยวายและระบายอารมณ์ได้ทุกครั้งที่เธอได้รับบาดเจ็บ แต่เขาต้องยืนหยัดอย่างเข้มแข็งเมื่อเขาได้รับบาดเจ็บ เขาต้องแข็งแกร่งเหมือนแหล่งทองคำและกำแพงที่ไม่มีวันแตกสลาย

ท้ายที่สุด เขาคือโลกของเธอ

“เราจะเซ็นใบหย่ากันเมื่อไหร่?” เธอถาม

มือของเขาที่ถือชามเริ่มสั่น ทำให้ซุปข้างในกระเซ็นใส่มือของเจย์อย่างไม่น่าสงสัย เกิดผิวพุพองขึ้นทันที

ถึงกระนั้น การแสดงออกของเขายังคงไม่สะทกสะท้านและน้ำเสียงของเขาก็สงบ “ฉันจะให้ทนายไปจัดการภายในสองสามวันนี้”

แองเจลีนหลับตาลงและถอนหายใจอย่างหนัก ไหล่ของเธอยกขึ้น “นายเอามันออกไปเถอะ ฉันไม่รู้สึกอยากกิน”

เจย์หันหลังกลับไปและออกจากประตู

ในขณะนั้นเอง เขาเข้าใจถึงความขมขื่นของการถูกคนที่เขารักทิ้งไว้เบื้องหลัง

มันเหมือนการถลกหนังเขาทั้งเป็น!

เขาพบว่าตัวเองเข้าใจความเจ็บปวดที่แองเจลีนต้องรู้สึกในตอนนั้นแล้ว

ดวงตาของเขาเอ่อไปด้วยน้ำตา…

ราวกับจะพิสูจน์ว่าเธอหายเป็นปกติแล้ว และสามารถออกไปได้ แองเจลีนจึงลงไปรับทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารโดยไม่ได้ถูกเชิญ

“ในที่สุด คุณก็ลุกขึ้นมาแล้ว คุณเซเวียร์” แม่บ้านแสดงท่าทีร่าเริง

แองเจลีนพยักหน้าตอบอย่างสุภาพ “ใช่แล้ว ขอบคุณที่ดูแลฉันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้นะ”

แม่บ้านก็พูดปัดเธอออกไปว่า “เราไม่ได้ทำอะไรมากเลย แต่เป็นเพราะนายน้อย”

เจย์มองสาวใช้ด้วยสายตาดุดันที่ทำให้ใจของเธอเต้นแรงด้วยความตกใจ เธอจึงรีบเดินหนีออกจากเหตุการณ์ตอนนั้นทันที