ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 796

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 796

จู่ ๆ แองเจลีนก็ฉุกคิดขึ้นมา ความรักและความเอาใจใส่ที่ครอบครัวเซเวียร์เคยมอบให้กับเธอเป็นเพียงเพราะเจย์ชอบเธอในตอนนั้น

ตอนนี้พวกเขาเลิกรากันแล้ว เกียรติที่เธอเคยสวมไว้ก็หมดไปด้วย

เธออาจไม่ต้องการยอมรับมัน แต่นั่นคือความจริง

พ่อเคยเคารพเธอเพราะว่าเธอจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลอาเรสเพื่อในอนาคตจากสถานะของเธอจะเป็นประโยชน์ต่อครอบครัวเซเวียร์

แองเจลีนถอนหายใจ “ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”

เธอรู้สึกอารมณ์เสีย “ที่นี่ฉันคิดว่าครอบครัวจะเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับเราเสมอ ฉันคิดผิดไป ชีวิตของเศรษฐีหน้าใหม่มักจะอยู่ในการต่อสู้เสมอ”

ท่านปู่ตอบว่า “มันดีแล้วล่ะที่เธอเข้าใจ”

แองเจลีนรู้สึกเศร้าใจ “และฉันเลือกที่จะขอถอนตัวจากการต่อสู้ครั้งนี้”

แองเจลีนจากไป ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

ท่านปู่จ้องไปที่ร่างเดินถอยกลับไปของเธอ ดวงตาของเขาล้ำลึกด้วยความคิด “มันดูไม่ต่างกับที่เธอวิ่งหนีจากความท้าทายเลย แองเจลีน”

เมื่อกลับมาที่ห้องนอน แองเจลีนก็ฝังใบหน้าของเธอไว้ในหมอนและปล่อยให้น้ำตาของเธอเปียกโชกอย่างอิสระ

เจย์ทิ้งเธอแล้ว และพ่อของเธอยังมองเธออย่างดูถูก

แองเจลีนรู้สึกว่าตัวเองหายใจอึดอัด เมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งสองครั้งกระทบเข้าหน้าอกของเธออย่างหนัก

เธอรู้สึกต่ำต้อยและไม่มั่นใจ

แองเจลีนในอดีตที่ผ่านมานานแล้ว เคยมีเสียงหัวเราะที่ไร้ความกังวลและไร้เดียงสา

เธอพบว่าตัวเองไม่คู่ควรกับความสุขแบบนี้

เด็กสามคนแอบซ่อนตัวอยู่ที่ประตู ขณะที่พวกเขาแอบฟังแม่ที่กำลังหายใจติดขัดทั้งน้ำตา

เมื่อมองดู ร็อบบี้น้อยก็ผลักประตูเปิดออกเล็กน้อย จากช่องว่าง พวกเขาพบว่าไหล่ของแม่สั่นและยกขึ้นขณะที่เธอนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง

“คุณแม่ร้องไห้เหรอ?” การแสดงออกของร็อบบี้เป็นหนึ่งในความกังวล

ด้วยความกระวนกระวายใจ เซ็ตตี้ผลักประตูให้เปิดออกและวิ่งไปหาแม่ “คุณแม่คะ คุณแม่ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

แองเจลีนรีบเช็ดน้ำตาของเธอออกไป แล้วลุกขึ้นนั่ง เธอหันไปหาเซ็ตตี้ด้วยสายตาที่อ่อนโยน “แม่ไม่เป็นอะไร”

เซ็ตตี้จ้องตรงไปที่ดวงตาสีแดงของแม่ “คุณแม่โกหก คุณร้องไห้นะ คุณแม่”

ร็อบบี้เข้ามาในห้องพร้อมกับกำหมัดแน่น “ฮึ่ม คุณตาแกล้งคุณแม่ ผมจะทำให้เขาถูกชดใช้เลย”

ในขณะเดียวกัน เจนสันก็ยืนเงียบ ๆ ที่ประตูด้วยใบหน้าที่มืดมิด

แองเจลีนกลืนน้ำลายก่อนที่จะดึงเซ็ตตี้และร็อบบี้ที่หงุดหงิดเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ “ปู่ไม่ได้รังแกแม่หรอกนะ”

เซ็ตตี้หอมแก้มแม่อย่างอ่อนโยน ลูบไล้แก้มที่โดนตบ “คุณตาทำร้ายคุณตรงนี้ใช่ไหม คุณแม่? เจ็บไหม?”

“ชายชราคนนั้น อายุมากแล้วคงทำให้สมองเลอะเลือน เขาจะเชื่อภรรยารองมากกว่าคุณแม่ได้ยังไงกัน? มันทำให้แม่โกรธสินะ” ร็อบบี้ตะคอกด้วยความโกรธ

ดวงตาของแองเจลีนเบิกกว้าง

เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอลืมไปแล้ว พวกเขากำลังเติบโตจากวัยเด็ก เด็กที่เชี่ยวชาญความสามารถในการสังเกตเหตุการณ์รอบตัวพวกเขา

“มันเป็นความผิดของแม่เองที่ไร้ค่า คุณตาแค่ผิดหวังในตัวแม่” แองเจลีนโทษตัวเอง

เจนสันแอบถ่ายรูปแม่อยู่เงียบ ๆ แล้วส่งไปให้พ่ออย่างลับ ๆ

เจย์รู้สึกใจหายเมื่อเห็นแองเจลีนร้องไห้ ขณะที่เธออุ้มเซ็ตตี้และร็อบบี้ไว้ในอ้อมแขน เขาส่งข้อความกลับมาหาเจนสันในไม่กี่วินาทีต่อมา

‘ใครรังแกเธอ?’

เจนสันตอบว่า ‘คุณตาตบหน้าคุณแม่ครับ’

แววตาที่เย็นชาและอันตรายฉายแววในดวงตาของเจย์กับคำตอบของเจนสัน