ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 807

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 807

เมื่อเจ้าตัวน้อยทั้งสามคนกลับจากโรงเรียน สิ่งแรกที่พวกเขาทำคือไปที่ห้องของแม่เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าพวกเขากลับมาบ้านแล้ว ทว่า เมื่อพวกเขามาถึงห้องของแม่ พวกเขาไม่เห็นแม่ แต่กลับเห็นเซร่ากำลังเปิดสัมภาระของเธอออกมาจัดแจงในห้องนอน

ใบหน้าของเจนสันเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งทันที “ทำไมคุณมาอยู่ในห้องแม่ของผมล่ะ?” เจนสันถามอย่างเย็นชา

เซร่าเหลือบมองเด็ก ๆ สามคนที่ยืนอยู่หน้าประตูและพูดว่า “ห้องนี้จะเป็นของฉันต่อจากนี้ไป ห้องของแม่เธอจะอยู่ชั้นบนสุดนะ”

“ใครให้สิทธิ์คุณทำแบบนั้น?” ร็อบบี้น้อยถามอย่างไม่พอใจ

เซร่าเดินไปที่ประตู เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเจนส์และร็อบบี้น้อยที่มีความคล้ายคลึงกับเจย์อย่างมาก อารมณ์ของเธอก็มืดมนไปชั่วขณะ เธอกล่าวว่า “เพราะฉันคือนายหญิงที่แท้จริงของตระกูลเซเวียร์ไงล่ะ แม่ของพวกเธอไม่สมควรที่จะอยู่ในห้องนี้”

เซร่าคิดอยู่เสมอว่าเด็กแปดขวบจะไม่ก้าวร้าวแม้แต่น้อย และเธอก็จะไม่เดือดร้อนอะไรแม้ว่าเธอจะบอกความจริงกับพวกเขา

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือนอกจากช่องว่างระหว่างขนาดใหญ่ระหว่างผู้คน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลูกสามคนของครอบครัวเจย์ มันยากอยู่แล้วที่จะจัดการกับหนึ่งในนั้น นับประสาอะไรกับทั้งสามคน

เซ็ตตี้น้อยทำเลียนแบบเธอและพูดอย่างขมขื่นว่า “แล้วนายหญิงของครอบครัวเซเวียร์ไปตั้งครรภ์ลูกกับคุณปู่ของหนูงั้นเหรอ น่าอับอาย น่าอับอาย น่าอับอาย”

เซร่าโกรธจัดและยกมือขึ้นเพื่อจะตีเซ็ตตี้น้อย ถึงอย่างนั้น ร็อบบี้น้อยรีบเข้าไปเตะเธอ ทำให้เธอเดินโซเซและล้มลงไป

เซร่าปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเธอไม่คู่ควรกับเด็ก ๆ ทั้งสามคน เธอจึงลุกขึ้นยืนและคว้าราวตากผ้าที่อยู่ข้าง ๆ เธอ จากนั้นเธอก็เหวี่ยงมันไปทางเซ็ตตี้น้อยทันที

เซ็ตตี้น้อยแสดงความหวาดกลัวจึงรีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังร็อบบี้น้อยอย่างรวดเร็ว “ช่วยฉันด้วย ร็อบบี้”

เพื่อป้องกันไม่ให้ราวตากผ้ากระแทกหลังเซ็ตตี้น้อย ร็อบบี้น้อยจึงกระโดดลอยขึ้นไปบนอากาศและเตะท้องของเซร่าทันที เมื่อบาดแผลการคลอดบุตรโดยผ่าท้องของเซร่าถูก ร็อบบี้น้อยเตะเข้าไป เลือดก็เริ่มไหลออกมา

ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยไม่ได้รับรู้อะไรมากมายในโลกนี้ และตกใจมากจนพวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร

เจนสันจ้องไปที่เซร่าด้วยดวงตาที่เย็นชาและพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “คุณสมควรได้รับมันแล้วล่ะ”

เซร่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงดึงดูดความสนใจของแอนและจอร์จทันที

“เกิดบ้าอะไรขึ้น?” จอร์จถามด้วยความกังวลใจเมื่อสังเกตเห็นว่าชายเสื้อของเซร่าที่มุมชายเสื้อเปื้อนเลือดสีแดง

เซร่าชี้ไปที่ร็อบบี้น้อย “พวกเขาทำแบบนี้กับฉัน!” ใบหน้าของเธอซีดเมื่อนิ้วของเธอสั่น ๆ เธอดูหมดหนทางและอ่อนแออย่างมาก

ในทางกลับกัน เจนสันซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยด้วยสีหน้าเยือกเย็น

จอร์จไม่กล้าพอที่จะทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากกับลูก ๆ ของตระกูลอาเรส และทำได้เพียงตะคอกใส่แอนเท่านั้น “รีบไปพาแองเจลีนมาสั่งสอนลูก ๆ ของเธอซะ”

ทว่า แอนรู้สึกโกรธจัดและตบหน้าเจนสันอย่างโหดร้าย ร็อบบี้น้อยไม่เห็นการตบนั้นพุ่งมาและไม่ทันได้ตอบสนองเธอ

“กล้าดียังไงมาตบผม?” เจนสันจ้องไปที่แอนด้วยดวงตาที่เหมือนเหยี่ยว สายตาของเขาเฉียบแหลมราวกับนกอินทรี

แอนก้าวถอยหลังด้วยความกลัวเมื่อเธอพบดวงตาที่ดุร้ายและเย็นชาของเจนส์ เธอแปลกใจมากเพราะไม่คิดว่าเจนส์จะมีสายตาที่น่าสะพรึงกลัวตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้

“ใช่ ฉันตบนายแล้ว ก็นายเป็นเด็กไร้การศึกษาหนิ”

เพียะ!

ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อแองเจลีนปรากฏตัวที่ประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเธอได้ยินแอนดูหมิ่นลูกชายของเธอ เธอจึงยกมือขึ้นและตบเธออย่างแรง

แอนจับใบหน้าที่ร้อนผ่าว ๆ ของเธอ “แกกล้าดียังไงมาตบฉัน แองเจลีน เซเวียร์?”

นัยน์ตาของแองเจลีนที่มืดสนิทราวกับทะเลเป็นประกายแวววาวด้วยแสงเย็นยะเยือก “คุณด่าฉันได้นะ น้าแอน แต่อย่ามาดูถูกลูก ๆ ของฉัน อย่าว่าแต่ทุบตีพวกเขาเลย โดยเฉพาะกับเจนส์”

นั่นเป็นเพราะเจนส์เป็นเด็กออทิสติกและแองเจลีนก็ระมัดระวังเป็นพิเศษในการดูแลเขา

แอนได้กระทำข้ามเส้นไปแล้ว

แอนรู้สึกอับอายไม่มากก็น้อยหลังจากโดนแอนเจลีนตบ เธอจึงหันหน้าและทิ้งตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของจอร์จ พลางขยี้ตาตัวเธอเอง