ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 85
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 85
เซ็ตตี้รีบพุ่งออกมาแล้วชี้หน้าเจย์ “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้นำพี่ชายหนูไป”
เจย์หรี่ตาลงเล็กน้อย เขามักจะปวดหัวมากเสมอเมื่อพบเด็กหญิงคนนี้ เธอดูมีความแค้นโดยธรรมชาติต่อเขา และเธอก็มักจะหยาบคายและกระด้างกับเขาด้วย โชคไม่ดีนัก เขารังแกเธอไม่ได้ เพราะขนาดของเธอและอายุ
‘เธอเป็นลูกของโรสกับชายอื่น’ เจย์ไม่พบความชื่นชอบต่อตัวเซ็ตตี้ในตัวเขาเลยเมื่อคิดแบบนั้น
“ฉันจะพาเขากลับ เธอก็ไปหาแม่เธอ” เจย์บอกปัดเซ็ตตี้อย่างเย็นชา
เขาอุ้มเจนสันและไม่สังเกตถึงน้ำตาที่ก่อตัวในดวงตาของเซ็ตตี้เลย ด้วยอายุที่ยังน้อย พ่อของเธอเหยียบย่ำหัวใจดวงน้อยของเธอ ‘หนูว่าแล้ว พ่อรักลูกชาย แต่ไม่ชอบลูกสาว’
“ฮึ่ม หนูเกลียดคุณ!” เซ็ตตี้คำรามอย่างโมโหก่อนจะวิ่งออกไป
เจย์ขมวดคิ้ว ‘ฉันจำไม่เห็นได้ว่าไปทำะไรให้เธอ ทำไมเด็กหญิงน้อยนั่นถึงได้ดูแค้นฉันนัก?’
เจย์ไม่มีเวลามาสนใจกับเด็กที่ไม่ใช่ลูกเขา เขาอุ้มเจนสันแล้วจากไป
สายตาของเจนสันมองตามเซ็ตตี้ในขณะที่เธอวิ่งห่างออกไป เจย์เห็นลูกชายของเขาดูจะสนิทกับเซ็ตตี้มาก เขาถาม “ลูกชอบเธอ?”
เจนสันพยักหน้า “ใช่”
คำตอบที่สั้นและเรียบง่ายโดยไม่ต้องมีคำเพิ่มเติม นี่เป็นสไตล์ที่เป็นเจนสันมาก
ท่าทางของเจย์มืดลง ‘ฉันว่าแล้วเชียว ทุกครั้งที่เจนสันพบโรส อารมณ์ของเขาจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ’
เมื่อโจเซฟินเห็นว่าพี่ชายของเธออุ้มเจนสันเข้ามาในรถ เธอก็รีบส่งข้อความให้โรส “พี่ชายได้ตัวเจนสันไปแล้ว พี่ต้องรีบหาทางนำตัวร็อบบี้น้อยกลับมาโดยเร็ว”
โรสคร่ำครวญอย่างพ่ายแพ้ เธอรีบโทรหาร็อบบี้น้อย เพื่อบอกเขาให้มาหาเธอที่เมืองงอกงามพร้อมส่งสถานที่ไปด้วย
บรรยากาศในรถนั้นน่าอึดอัดมาก เจนสันเงียบ โจเซฟินเองก็สั่นด้วยความกลัว ในขณะที่เจย์ก็เต็มไปด้วยความโกรธ อารมณ์ที่แตกต่างกันอบอวลอยู่ในรถ เกรย์สันรู้สึกว่าอากาศในรถนี้สามารถปะทุเป็นไฟลุกขึ้นได้ทุกวินาที เขาพยายามอย่างที่สุดเพื่อปิดปากของตัวเองไม่ให้พูดอะไรออกไป
เวลาผ่านไปพักใหญ่ ก่อนที่เจย์จะสอบปากคำโจเซฟิน “โจเซฟิน เธอจะไม่อธิบายหน่อยรึไงว่าทำไมเจนสันมาอยู่ที่เมืองงอกงาม?”
โจเซฟินรู้สึกงุนงง เธอถูกกล่าวหาผิดตัว เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการที่เจนสันอยู่ที่เมืองงอกงามเลย
“พี่ชาย แต่ฉันรู้สึกว่าพี่สะใภ้นั้นน่าสงสารมาก เธอคิดถึงลูกของเธอมากและอยากพบเจนสัน ฉันใจอ่อนไปช่วงหนึ่ง จึงพาเจนสันมาที่เมืองงอกงาม” โจเซฟินยอมถูกโทษเพื่อปกป้องความลับของโรส
“ฉันคงใจดีมากเกินไปสินะ” เจย์ดุ
เขาจ้องไปที่เจนสันผู้ซึ่งนั่งเงียบอยู่ เจย์พยายามเก็บความโกรธที่กำลังปะทุข้างในเขา แล้วพยายามกล่าวด้วยเสียงเบา “ดูเจนส์สิ ทำไมเธอไม่คิดถึงเขาบ้าง?”
โจเซฟินมองไปที่เจนสันเพื่อดูความพึงพอใจในดวงตาของเจนสันต่อความโชคร้ายของเธอ เธอแทบระเบิด
‘เจนสัน ไอ้เด็กนี่! ฉันไปหวังให้เขาช่วยได้ยังไงในสถานการณ์แบบนี้? นายกล้าดียังไงนั่งนิ่งตอนที่ฉันกำลังซวย?’
“เจนส์ บอกคุณพ่อไปสิ ว่าเธอเป็นคนร้องไห้ขอร้องน้าโจเซฟินให้พาไปหาคุณแม่”
เจนสันส่ายหัว “ผมไม่ได้ขอคุณ”
โจเซฟินดึงหูเขาแล้วกระซิบบอก “ยังอยากจะเห็นแม่อยู่รึเปล่า? ถ้านายอยาก นายต้องช่วยฉัน”
