ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 851
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 851
เจย์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเมื่อเห็นสายตาของเธอจ้องเขม็งมาที่เขา แล้วเธอก็นั่งลงอย่างรู้สึกผิด
เจย์ประกาศอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันตัดสินใจแล้ว”
แล้วเขาก็เข็นรถเข็นออกไป
แองเจลีนร้องออกมาอย่างโมโห “อ๊า!”
เมื่อเวลาเธอได้ระบายความโมโหออกมาเช่นนี้ เธอตะเบ็งเสียงออกมาอย่างสุดเสียงและมันก็ทำให้เธอเจ็บคอ จากนั้นเธอก็รู้สึกคลื่นไส้อีกครั้ง
เจย์เห็นเธอนำมือขึ้นมาปิดปาก แล้วรีบวิ่งผ่านเขาไปยังห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเธออาเจียนออกมาอย่างไม่หยุด
เธออยู่ในนั้นนานพอสมควร
เขาค่อย ๆ นั่งลงบนรถเข็น และเกิดความรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
การมองเห็นเธอทรมานเช่นนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดที่ขอให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา
เมื่อเวลาใกล้เที่ยง แองเจลีนก็สามารถพยุงร่างกายที่เหนื่อยล้าและผอมแห้งออกมาจากห้องน้ำได้สำเร็จ เธอปีนขึ้นไปยังบนเตียงอย่างอ่อนแรงและไร้ซึ่งความแข็งแรง
เจย์ส่งแก้วน้ำมะนาวให้กับเธอ “เอานี่ไหม?”
แองเจลีนล้มนอนลงบนเตียงและใบหน้าของเธอฟุบลงที่หมอน เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอยกหัวขึ้นมาจากหมอนพร้อมกับส่ายมือ “เอาออกไป ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”
“เธอต้องดื่มมัน” เสียงเขาฟังดูนุ่มนวล แต่ก็ดุดัน
แองเจลีนหันหน้ากลับไปหาเขา “อย่างน้อยนายช่วยสงสารฉันบ้างจะได้ไหม?”
เจย์ “…”
ถ้าเขาไม่เป็นห่วงเธอ แล้วจะมีใครกันที่อยากรอผู้หญิงที่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์เช่นนี้?
“ฉันต้องรับผิดชอบลูกชายของฉัน” เขาพูดพร้อมสีหน้าอันเฉยชา
แองเจลีนรู้สึกว่าเธอไม่สามารถเอาชนะเขาได้ เธอจึงลุกขึ้นและกระดกน้ำมะนาว
เธอยื่นแก้วน้ำส่งให้เขาแล้วพูดอย่างอับอาย “ท่านอาเรส ฉันสามารถพักอยู่ที่นี่ได้สักพัก นายช่วยจ้างคนมาดูแลฉันจะได้ไหม? ฉันรู้ว่าไม่ดีถ้าจะให้คนพิการอย่างคุณมาดูแลฉัน”
เจย์ชะงักในทันที และเขาก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาอย่างฉับพลันเช่นกัน
เขายกขาขึ้น และผลักหัวของแองเจลีนลงบนหมอน แองเจลีนแน่นิ่งไม่สามารถขยับตัวได้ ดวงตาเธอเบิกโพล่ง “ขาของคุณ…หายแล้วเหรอ?”
เจย์พูดอย่างโมโห “อย่าได้ดูถูกคนพิการเชียวล่ะ”
แล้วเขาก็รับแก้วมาจากเธอ และเดินจากไปอย่างฉุนเฉียว
แองเจลีนลุกขึ้นนั่งไขว้ห้าง เธอมองไปยังแผ่นหลังของเขาอย่างงุนงง เธอด่าทออย่างเงียบ ๆ ‘ขาของเขาหายดีแล้วงั้นเหรอ?’
ถ้าเขาหายแล้ว ทำไมเขาถึงยังใช้รถเข็นอยู่?
ถ้าเขายังไม่หาย ทำไมเขาถึงได้ยกขาได้สูงขนาดนั้น นั่นเป็นท่าทางการเคลื่อนไหวที่ไม่ได้ง่ายเลย
ผ่านไปครู่หนึ่ง แม่บ้านก็ได้เข็นรถเข็นเข้ามา แองเจลีนมองไปที่อาหารสีสันสดใสบนรถเข็นและเธอก็รู้สึกหมดหวัง
“ฉันไม่ต้องการอาหารพวกนี้ เอาออกไป เอาออกไปเดี๋ยวนี้”
เธอกลัวที่จะกินอาหารในตอนนี้
บางทีเธอคงสร้างความวุ่นวายมากเกินไป และมันได้ดึงดูดความสนใจของเจย์เข้า
เจย์มองดูเธอเอามือปิดปาก แววตาของเธอแสดงออกได้อย่างชัดเจนถึงการปฏิเสธ
เขาหยิบจานที่มีเชอร์รี่มาจากรถเข็น และบอกให้แม่บ้านเข็นรถเข็นออกไป
“ชิมนี่สิ”
แองเจลีนส่ายหน้า และขอร้องพร้อมสะอื้น “ขอร้องล่ะ อย่าบังคับฉันให้กินอีกเลย ฉันแทบอาเจียนน้ำดีของฉันออกมาจนหมดแล้วนะ”
เจย์รู้สึกสงสารเธอ เขาจึงวางจานลงบนโต๊ะข้าง ๆ เธอ
เขาจ้องมองใบหน้าเธอที่เรียวบางแต่ยังคงงดงามและดวงตากลมโตของเธอ
ใจของเขาสั่นไหวพร้อมพูดว่า “งั้นก็ไม่ต้องเก็บเด็กไว้ ไปทำแท้งซะ”
แองเจลีนเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยสายตาที่หวาดกลัว “ไม่!” เธอตะโกนเสียงดัง
เจย์หลับตาลงเพื่อที่ซ่อนความสิ้นหวังและความเจ็บปวดเอาไว้
“งั้นก็เป็นเด็กดีและกินซะสิ”
