ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 864

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 864

ดวงตาคล้ายกวางคู่นั้นกระพริบปริบ ๆ มันใสราวกับฤดูใบไม้ผลิที่ไร้ฝุ่น

“นี่เธอยั่วยวนฉันเหรอ?”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

แต่กระนั้นเอง แองเจลีนก็เหยียดแขนไปคล้องคอของเขาและลูบใบหน้าที่เย็นกว่าประติมากรรมน้ำแข็งของเขาอย่างไม่เกรงกลัว “ท่านอาเรส มองฉันสิ”

เธอหันใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาของเขามาที่เธอ สายตาของเจย์ตกไปที่ต้นคอของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และลูกกระเดือกที่เย้ายวนของเขาก็กระเพื่อม

นี่มันก็เป็นแค่การกวนประสาท!

“ออกไป” เขาสั่ง

แองเจลีนอึ้งไปเล็กน้อย ความผิดหวังฉายออกมาผ่านดวงตาของเธอ แต่มันก็หายวับไป แล้วเธอก็กลับมาแสดงท่าทีเย่อหยิ่งของเธอ “ท่านอาเรส นายไม่ได้อยากให้ฉันเป็นคนรักของนายหรอกเหรอ? ห้าพันล้านสำหรับเงินเดือนหนึ่งเดือน… นายคงไม่อยากจะแพ้นักหรอกใช่ไหม?”

เจย์เงียบ

จริง ๆ แล้วเขาต้องการเธอแทบบ้าอย่างไม่ต้องสนใจสิ่งใด แต่เขากลัวว่าเธอจะสัมผัสอะไรบางอย่างได้

ในท้ายที่สุดแล้ว เขาก็คงไม่ได้ฉลาดนักเมื่อเขาถูกกระตุ้นและพร้อมที่จะเปิดเผยความรักของเขาออกมา

“ไม่จำเป็น” เขาระงับความต้องการของร่างกายของเขาอย่างหมดท่า

“ท่าอาเรส พวกเราตระกูลเซเวียร์เป็นนักธุรกิจที่ซื่อตรง และจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกค้าของเราต้องทุกข์ทรมานกับการขาดทุนหรอกนะ” หลังจากพูดจบ มือของเธอก็ไม่อยู่กับที่

“แองเจลีน เซเวียร์” เขาจับมือของเธออย่างขุ่นเคือง

อย่างไรก็ตาม แองเจลีนเริ่มได้ใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

เธอกลั่นแกล้งเขาอย่างเมามัน

มีแค่เพียงความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของเธอ ถ้าหากเขามีคนอื่นอยู่ในใจ เขาจะไม่โต้ตอบกับเธอกลับ

เธอเพียงแค่อยากจะทดสอบเขา

“นี่จะเป็นการไม่ดีสำหรับลูกนะ” เขาได้พบเหตุผลที่แสนกระจอกงอกง่อย

“ก็แค่ต้องอ่อนโยน ไม่เป็นไรหรอก” เธอกล่าว

เธอนอนอยู่ตรงหน้าเขาและได้หยุดการทดสอบของเธอลงทันที

เธอรู้สึกหดหู่มากขึ้นมาภายใน ทำไมเขาถึงไม่โต้ตอบเธอเลยทั้ง ๆ ที่เธอพยายามอย่างมาก?

เจย์หงุดหงิดมาก ผู้หญิงคนนี้กำลังพัดไฟให้ไปทุกหนทุกแห่ง แต่เธอกลับไม่มีความรับผิดชอบในการดับไฟเลย

แต่เมื่อเธอกำลังจะเลิกผ้าห่มและออกไป จู่ ๆ ก็มีแขนยาวยื่นออกมาและปิดโคมไฟที่ผนังลง

จากนั้น ร่างของเธอก็ถูกแขนยาวนี้เกี่ยวไว้ แล้วเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น

ห้องนั้นมืดสนิทและเธอก็ไม่สามารถมองเห็นดวงตาที่ทรมานแต่เต็มไปด้วยความรักของเขา

แต่กระนั้น เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่อ่อนโยนและถนุถนอมของเขาที่มีต่อเธอ

เหมือนเมื่อก่อนเลย ไม่สิ มากกว่ายิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก

“คุณยังรักฉันอยู่ไหม?” ริมฝีปากบางของแองเจลีนค่อย ๆ ขยับในความมืด

ร่างกายของเจย์ทั้งตัวอ่อนปวกเปียกกับว่ามันถูกกระแสน้ำเย็นพุ่งชน

เขาพยายามพูดให้คลุมเครือ “ถ้าเธอคิดว่าการที่ฉันอ่อนโยนกับเธอคือการแสดงออกถึงความรักล่ะก็ เธอคงเข้าข้างตัวเองมากเกินไป ฉันสนใจแค่ลูกเท่านั้น”

ความขมขื่นเอ่อเต็มหัวใจของแองเจลีน แต่เธอก็แสร้งทำเป็นยิ้ม “ถ้าท่านอาเรสไม่รักฉัน คุณก็คงจะไม่มีความสัมพันธ์แบบนี้กับฉันหรอก”

เจย์ “…”

ก้าวที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียวนำมาซึ่งความเศร้าโศกชั่วนิรันดร์

“ด้วยความยับยั้งชั่งใจที่ไม่ธรรมดาของท่านอาเรส นายจะต้องการการเติมเต็มของฉันได้ยังไงถ้านายไม่ได้รักฉัน” แองเจลีนแตะคางของเขาและเยาะเย้ย

เจย์รู้สึกหงุดหงิด

ตอนนี้เขาทำได้เพียงแค่เลือกที่จะเงียบ

แองเจลีนปีนขึ้นและเปิดโคมไฟผนัง เธอพูดอย่างจริงจังว่า “นายและฉันได้กำลังระบายความในใจของกันและกันออกมา ดังนั้นฉันจะบอกนายทุกอย่างที่ฉันได้เก็บมันไว้ในใจ ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้นในชีวิตนี้ ดังนั้นนายต้องตั้งใจฟังให้ดี”

เจย์มองท่าทีที่จริงจังอย่างกะทันหันของแองเจลีนและเริ่มขึงขัง

“เจย์ที่รัก ถ้านายยังรักฉันอยู่ ฉันหวังว่านายจะปฏิบัติกับฉันในฐานะคู่ชีวิตของนาย ไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่นายคอยปกป้องมาโดยตลอด”