ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 87

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 87

“ถ้ามันไม่ใช่เพราะเธอ เจนสันจะไปที่เมืองงอกงามเหรอ?” เจย์ตะโกน

โจเซฟินรู้สึกผิดมาก

เจนสันกล่าวเสียงเบา “อย่าว่าเธอ ผมไปเมืองงอกงามด้วยตัวผมเอง”

หัวใจอันยุติธรรมของเจนสันไม่ยินยอมให้พ่อของเขากล่าวหาคนผิด ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นแล้วยอมรับผิดของตัวเอง

เจย์ที่เหมือนลูกโป่งที่พองเกินไป ระเบิดทันทีจากเจนสัน แล้วยุบลงในไม่กี่วินาที

โจเซฟินสังเกตพ่อลูกทั้งสอง แม้ว่าเจย์จะโกรธจนเดือดปุด ๆ แต่ความโกรธในสายตาของเขาจะดิ่งลงทันทีที่เขามองเจนสัน โจเซฟินจึงรู้สึกตัวว่าเธอต้องปกป้องตัวเองก่อน

“พี่ชาย นี่มันดึกแล้ว ฉันจะกลับบ้านก่อน” โจเซฟินต้องการที่จะหนีไป แต่ก็ถูกขัดโดนเสียงเย็น ๆ ของเจย์ “ทำไมเธอถึงยังไม่จากไป?”

ใบหน้าของโจเซฟินยับยู่ยี่เหมือนมะระขม เธอหันหลังแล้วกล่าวอย่างเขินอาย “พี่ชาย เธอทำใจจากเจนสันไปไม่ได้”

ไหล่ของเจนสันสั่นไหวเล็กน้อย

เจย์จ้องโจเซฟินอย่างน่ากลัว ‘หล่อนต้องเป็นสปายที่โรสส่งมาแน่ คำตอบสั่ว ๆ ของเธอกลายเป็นตัวช่วยที่ดีของโรส

“เธอไปได้” เจย์ยอมแพ้

โจเซฟินรีบวิ่งเอาชีวิตรอดทันที

หลังจากโจเซฟินจากไป ห้องนั่งเล่นอันใหญ่โตก็เหลือเพียงชายหนุ่มและเด็กชายตัวน้อยที่กำลังมองอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ทั้งคู่

เจนสันพลันเดินไปหาพ่อแล้วกอดเขาอย่างอ่อนโยน “คุณพ่อ ผมรักพ่อ”

หัวใจองเจย์เริ่มเต็มไปด้วยความรู้สึกและสั่นไหว เจนสันยังคงพูดน้อยและเย็นชาอย่างหล่อเหลาในวันนี้

แต่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเขาเล็กน้อยวันนี้ เขารู้จักที่จะยืนขึ้นต่อต้านอำนาจ แต่เขาก็รู้จักที่จะแสดงความรักด้วย

เจย์พลันกอดเจนสันแน่นในอ้อมแขน “บางทีคุณพ่ออาจจะผิด” เขากล่าวอย่างไม่ตั้งใจ

เมื่อโจเซฟินออกจาก คฤหาสน์ โฮไรซอน คอลเลอร์ เธอรีบโทรหาโรสเพื่อบอกให้รู้ว่าเธอยังปลอดภัยดี เมื่อสายถูกต่อติด เธอก็ได้ยินเสียงอันสิ้นหวังดังลั่นของโรสทันที “โจเซฟิน ร็อบบี้น้อยของฉันหายไป!”

โจเซฟินตะลึงจนมือถือหลุดลงจากมือ ก่อนจะตั้งสติได้อีกครั้ง เธอรีบหยิบมือถือขึ้นมาอย่างกระวนกระวายจากบนพื้น “โรส อย่าแตกตื่น เล่าให้ฉันฟังทีเกิดอะไรขึ้น!” เธอตะโกนข้ามสาย

เสียงของโรสขาดช่วงจากการร้องไห้ “ก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันอยู่ในสายกับร็อบบี้น้อย ตอนแรกเขายังเล่นมุกตลกและคุยอย่างมีความสุข แต่จู่ ๆ เขาก็พูดคำว่า ‘ช่วยผมด้วย’ วินาทีต่อมา สายก็ถูกตัด ฉันลองโทรหาเขาแล้ว แต่มือถือถูกปิดเครื่อง”

โจเซฟินกลัวจนร่างกายอ่อนปวกเปียก เธอทรุดลงบนพื้นอย่างหมดแรง เธอพึมพำ “มันเป็นความผิดของฉัน ถ้าพี่ชายไม่ห่วงฉัน เขาคงไม่ไปที่เมืองงอกงาม ถ้าเขาไม่พาตัวเจนสันมา เขาคงไปที่โรงเรียนอนุบาลเพื่อนับร็อบบี้น้อย…”

โรสร้องไห้อย่างสิ้นหวัง โจเซฟินได้ยินเสียงเซ็ตตี้ร้องไห้เบา ๆ เป็นฉากหลัง “คุณแม่ อย่าร้อง อย่าร้องไห้นะ พี่ชายจะต้องไม่เป็นไร…”

โจเซฟินยืนขึ้นแล้ววิ่งสุดชีวิตมุ่งหน้าไปทางเมืองงอกงาม

เมื่อเธอมาถึงอพาร์ทเมนท์ เธอก็เห็นโรสกำลังถือโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทา

“มีอะไรเพิ่มเติมไหม?” โจเซฟินเดินเข้ามาถามด้วยความเดือดร้อนใจ

โรสกล่าว “โจรลักพาตัวต้องรู้ว่าเด็กที่โรงเรียนอนุบาลมอนเตสซอรีต้องมีผู้ปกครองร่ำรวย พวกเขาต้องลักพาตัวร็อบบี้น้อยเพื่อเงิน โจเซฟิน ฉันจะรอพวกเขาโทรมา ฉันอาจต้องรายงานเรื่องนี้กับตำรวจถ้ามันไม่มีความคืบหน้าภายในครึ่งชั่วโมง”

โจเซฟินหมดปัญญาเช่นกัน ในช่วงเวลาสิ้นหวัง คนเดียวที่สามารถช่วยได้ที่เธอคิดออกมีเพียงเจย์ “โรส ทำไมเราไม่บอกพี่ชายฉันล่ะ?”