ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 888
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 888
เซร่าร้องไห้คร่ำครวญ “ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นลูกสาวของเขา เขาจะไม่ปฏิเสธฉันจริง ๆ หรอกใช่ไหม? คุณผู้หญิง คุณได้โปรดอย่าพูดอีกเลย คุณเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของฉันด้วยการอยากให้ฉันอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? คุณมันเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าคะ?”
คุณผู้หญิงรู้สึกหมดหนทาง เธอหลับตาลงขณะที่น้ำตาสองสายไหลอาบลงมา
“เซร่า ถ้าเธออยากไป ฉันจะไม่ห้ามเธอเลย แต่เธอต้องคิดให้รอบคอบ ตระกูลอาเรสไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาก็มา จะไปก็ไปได้ตามใจชอบ แล้วก็เรื่องของอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน คุณท่านปู่อาเรสได้ออกคำสั่งและขอให้เราเก็บเงียบเรื่องนี้เอาไว้ ดังนั้นเธอไม่สามารถเปิดเผยอะไรได้แม้แต่เรื่องเดียวหลังจากที่เธอไป ไม่อย่างนั้น จากสิ่งที่ฉันรู้มาเกี่ยวกับคุณท่านปู่อาเรส เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอย่างง่ายดายแน่ถ้าเธอได้สร้างหายนะไว้”
เซร่าเพียงต้องการหนีจากสถานที่อันเลวร้ายนี้เท่านั้น “ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้นค่ะคุณผู้หญิง ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ ฉันจะไม่พูดอะไรสักคำ”
“งั้นก็สาบานต่อหน้าแท่นบูชาสิ” จู่ ๆ ดีแลนก็เดินเข้ามา
เซร่ายกมือขึ้นทันทีและสาบาน “ฉันสาบานว่า ฉัน เซร่า เซเวียร์ จะยอมรับความตายถ้าหากฉันหลุดพูดไปแม้แต่เดียวเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน”
ดีแลนพูดต่อ “ในเมื่อใจของเธอไม่อยู่ที่นี่แล้ว เธอก็ไปได้”
เขาเหลือบมองมาที่คุณผู้หญิง “ในเมื่อเธอต้องการไปอย่างตามอำเภอใจ ไม่ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว คุณก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธออีกต่อไปในวันข้างหน้านะ”
คุณผู้หญิงหน้าแดงและพูดอย่างกระซิบ “ค่ะ คุณท่าน”
ดีแลนส่งคนให้มาพาเซร่ากลับไปที่บ้านของเซเวียร์
ในขณะที่เซย์นนั้นอยู่ที่บ้าน แองเจลีนได้ย้ายออกจากห้องนอนของเชอร์ลี่ย์และย้ายเข้าไปอยู่ในห้องนอนที่เซร่าเคยพักอยู่ก่อนหน้านี้
เมื่อเซร่ากลับมาอย่างกะทันหัน เธอจึงไม่มีที่ให้อยู่
เซร่านั่งบนโซฟาตรงชั้นหนึ่งและร้องไห้อย่างช้ำใจ
“ฉันเพิ่งไปได้ไม่นาน แล้วตอนนี้ก็ไม่มีห้องให้ฉันอยู่ในบ้านหลังนี้ซะแล้ว นี่พวกคุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง?”
แอนเดินออกมาและเห็นว่าสีหน้าของเซร่าคือโกรธและไม่เต็มใจด้วย
“เซร่า ฉันเลี้ยงแกมามากกว่า 20 ปี แกเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะไปและทิ้งฉันไว้อย่างโหดร้าย แล้วทำไมถึงกลับมาตอนนี้ล่ะ?”
เซร่าเงยหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาขึ้นและมองไปที่แอน “คุณแม่ ถ้าคุณแม่ไม่ลำเอียงไปที่เซธ ทำไมหนูต้องถึงเลือกที่จะหนีด้วยล่ะคะ?”
แอนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ฉันยอมรับว่ามันผิดที่ฉันเข้าข้างพี่ชายของแก แต่แกก็ไม่ควรทำให้เขาขายหน้าในงานแต่งงานของเขา แกตั้งใจให้ห่อซองสีแดงขนาดใหญ่กับตระกูลไททัส แต่ไม่ให้เงินพี่ชายของแกเลยแม้แต่เซ็นต์เดียว แกตั้งใจอยากแยกออกไปจากพวกเราไม่ใช่เหรอ? แล้วถ้าอย่างนั้น แกกลับมาทำไมล่ะ?”
ความรู้สึกของความละอายใจปรากฏบนใบหน้าของเซร่า
จอร์จ, เซย์น และแองเจลีนได้ยินการโต้เถียงทะเลาะกันที่ชั้นล่าง
เมื่อเซร่าเห็นจอร์จ ก็รีบทำตัวเหมือนเด็กน้อยใส่เขา “คุณพ่อคะ คุณแม่กำลังลำเอียงไปทางเซธ”
จอร์จมองเซร่าด้วยท่าทางเย็นชา “มันก็ผิดที่เธอลำเอียง แต่ความลำเอียงของเธอก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่ทำให้แกต้องเสียศักดิ์ศรี ไม่ใช่ว่าแกกำลังใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนหรอกเหรอ? แกกลับมาทำไม?”
เซร่าโพล่งออกมาว่า “มีผู้คนเสียชีวิตที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน แล้วหนูก็กลัว!”
เซย์นตกตะลึง สติของเขาได้หลุดปลิวไปแล้วในตอนนั้น
เซร่ารู้ตัวว่าเธอหลุดพูดไป เธอจึงรีบกอบกู้สถานการณ์ “คนใช้ที่รับใช้คุณผู้หญิงล้มป่วยและตายไป หนูกลัว หนูเลยกลับมาอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง”
แองเจลีนไม่ได้เกิดความสงสัยอย่างแน่แท้
เพราะในความเห็นของเธอ การเกิด แก่ เจ็บและตาย ล้วนเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ
เซย์นหน้าถอดสี เขาเดินโซเซขึ้นไปชั้นบนและขังตัวเองไว้
ความกังวลของเจย์นั้นถูกต้อง มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนจริง ๆ
เซย์นกังวลใจมากจนเขาเริ่มเหงื่อออก “ไม่ ไม่ ฉันต้องพาร็อบบี้น้อยออกไปจากที่นี่”
