ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 890
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 890
รถเข็นของเจย์หยุดอยู่ที่ใต้ตึก เขาหลุดไปอยู่ในห้วงความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับ
ฟินน์พูดด้วยความประหลาดใจ “ท่านประธานอาเรส คุณจะไม่เข้าไปเยี่ยมคุณท่านปู่อาเรสหน่อยเหรอครับ?”
เจย์กล่าว “ไม่ล่ะ หลังจากที่ฉันจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ของฉันเสร็จแล้ว ฉันจะย้ายกลับมาที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีน ”
……
แองเจลีนได้รับข้อความจากเจย์ ‘มาที่สวนบันทึกรัก’
จะอย่างไรก็ตาม ประโยคสั้น ๆ ทำให้แองเจลีนคิดว่ามันไม่จริงใจเอาเสียเลย
เขาต้องการให้เธอแก้ปัญหาความต้องการทางจิตใจของเขางั้นเหรอ?
ในขณะที่แองเจลีนกำลังลังเลว่าจะตอบข้อความอย่างไร จู่ ๆ ร็อบบี้น้อยก็วิ่งเข้ามา เขาเอาหัวชนแขนแม่ของเขาและพูดอย่างกระมิดกระเมี้ยน “คุณแม่ครับ คุณลุงเซย์นจองเที่ยวบินไว้ตอน 13.00 น. ของวันนี้ พวกเรากำลังจะออกจากเมืองนางแอ่นแล้ว คุณแม่ครับ ผมจะคิดถึงคุณแม่นะครับ”
แองเจลีนกอดร็อบบี้น้อยและยิ้มอย่างนุ่มนวล “ลูกรัก แม่ไปกับลูกที่การแข่งขันไม่ได้ แต่แม่เชื่อในตัวลูกนะ ลูกไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลย ลูกเก่งที่สุดแล้ว”
ดวงตาที่มีเสน่ห์ของร็อบบี้น้อยเปล่งประกายด้วยความมั่นใจ “โอเคครับคุณแม่ ผมจะไม่ทำให้คุณแม่ผิดหวัง ผมจะเอาชนะคู่แข่งทั้งหมดให้ได้ ผมจะทำให้พวกเขาทั้งหมดยอมแพ้ให้กับผมให้ได้”
“ถึงแม้ชัยชนะจะสำคัญ แต่ชีวิตของลูกสำคัญกว่า จำคำพูดของแม่ไว้นะ”
“รับทราบครับ” ร็อบบี้น้อยพยักหน้า
เซย์นเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบและพูดว่า “ร็อบบี้น้อย สายแล้ว เร็วเข้า”
แองเจลีนลุกขึ้นและส่งร็อบบี้น้อยลงไปชั้นล่าง
จากนั้นเซย์นก็อุ้มร็อบบี้น้อยและขึ้นรถไป
เขาไม่อาจที่จะวางร็อบบี้น้อยลง
ร็อบบี้น้อยชะโงกไปที่ด้านหลังของเบาะรถ เขาเห็นแม่ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนตอไม้ที่ไม่ขยับเขยื้อน
“คุณแม่” ร็อบบี้น้ำตาไหลลงมาทันที
เซย์นกอดร็อบบี้น้อยแน่นขึ้น
จนเมื่อกระทั่งตระกูลเซเวียร์ได้ถูกทิ้งห่างออกไปไกลแล้ว ร็อบบี้น้อยถึงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
“ลุงเซย์นครับ ผมลืมบอกลาเซ็ตตี้น้อย”
เซย์นรู้สึกมึนงงเล็กน้อย “งั้น เธอ…อยากกลับไปบอกลาเธอไหม?”
ร็อบบี้น้อยส่ายหัว “ช่างมันเถอะครับ คุณแม่ร้องไห้ตอนที่ผมออกมา แล้วผมจะกลับไปทำให้คุณแม่ต้องร้องไห้มากกว่านี้ทำไมล่ะครับ? ยังไงก็ตาม การแข่งขันจะจบลงอย่างรวดเร็ว ผมก็จะได้เจอกับเซ็ตตี้น้อยแล้ว”
“โอเค” เซย์นกัดริมฝีปากและพูดอย่างอึดอัด
ร็อบบี้น้อยได้ยินบางอย่างผิดปกติในน้ำเสียงของเขา เลยหันมามองเขา “ลุงเซย์น คุณลุงร้องไห้เหรอครับ?”
“ลุงไม่ได้ร้อง” เซย์นกล่าว
ร็อบบี้น้อยหันหน้าของเขาไปตรงหน้าของเซย์น ดวงตาลูกสุนัขสองข้างของเขาจ้องมองที่ เซย์นอย่างไม่ละสายตา
“คุณลุงร้องไห้”
เซย์นเช็ดน้ำตาของเขาอย่างลวก ๆ “ก็ได้ ลุงร้องไห้ ลุงเกลียดที่ต้องแยกจากภรรยาของลุงน่ะ”
ร็อบบี้น้อยถอนหายใจ “ทุกครั้งที่คุณพ่อคิดถึงคุณแม่ ใบหน้าของคุณพ่อเหมือนกับโผล่ออกมาจากห้องแช่แข็งใต้ดินเลยครับ มันหนาวมากจนเหมือนมีหิมะตกในเดือนมิถุนายนเลย พวกเราทุกคนกลัวที่จะคุยกับคุณพ่อ แต่คุณลุงกลับร้องไห้เวลาคุณลุงคิดถึงภรรยา”
ร็อบบี้น้อยส่ายหัว “การแต่งงานมันช่างน่ากลัวเกินไป เมื่อผมโตขึ้น ผมไม่อยากที่จะหลงรักผู้หญิงจนหัวปักหัวปำและสูญเสียการเป็นตัวของตัวเองไปครับ”
จู่ ๆ เซย์นก็รู้สึกว่านี่เป็นการเริ่มต้นที่แย่เสียจริง ดังนั้นเขาจึงพยายามเกลี้ยกล่อมร็อบบี้น้อย “การแต่งงานก็เป็นสิ่งที่ดีอยู่ มีคนมาทำให้เตียงอุ่นขึ้นเวลาอากาศหนาวนะ”
“ผ้าห่มไฟฟ้าดีกว่าตั้งเยอะ ผมสามารถจะเปิดและปิดตอนไหนก็ได้ตามที่ผมอยาก” ร็อบบี้กล่าวพร้อมกับทำหน้าบึ้ง
เซย์น “…”
