ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 891

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 891

เซย์นและร็อบบี้น้อยได้ขึ้นเครื่องบินที่สนามบินเมืองนางแอ่น

ในเวลาเดียวกัน แองเจลีนรีบขับรถไปที่สวนบันทึกรักที่เมืองอิมพีเรียล

เจย์นั่งอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง มองออกไปตามทาง เมื่อเขาเห็นรถของแองเจลีนขับเข้ามาในวิสัยทัศน์ของเขา เขาก็ดันรถเข็นของเขาและลงไปชั้นล่าง

รถของแองเจลีนเพิ่งมาถึงสวนบันทึกรัก และก่อนที่เธอจะได้บีบแตร ประตูก็เปิดให้เธอแล้ว

หลังจากที่เธอจอดรถไว้ตรงที่จอดรถ เธอก็ลากร่างที่อ่อนล้าแล้วเดินไปที่ประตูของคฤหาสน์

เจย์นั่งรอเธออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเขาเห็นเธอ สายตาของเขาหยุดชั่วครู่ที่ใบหน้าซีดและผอมบางของเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดข้างในใจ

ช่วงเวลาของเด็กผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะแย่มาก

“เข้ามาสิ”

เขาหันรถเข็นแล้วเข้าไปข้างในโดยมีแองเจลีนอยู่ด้านหลังเขา

เธอถอดเสื้อผ้าออกขณะเดิน เมื่อเจย์หันกลับมาและเห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ประกายไฟของการขาดความอดทนก็เต็มล้นอยู่ในดวงตาของนกอินทรีย์ของเขา

“นี่เธอกำลังทำอะไร?” เจย์ถามเสียงเข้ม

ใบหน้าของแองเจลีนหยุดนิ่งขณะที่เธอพูดว่า “ท่านอาเรส ความสัมพันธ์ของเราไม่มีอะไรมากไปกว่าการเป็นคู่รักตามสัญญาจ้าง ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากสิ่งนี้เมื่อตอนที่นายเรียกให้ฉันมาหา”

เธอเดินไปหาเขาหลังจากที่พูดจบ

“ใส่เสื้อผ้าซะ” เขาโกรธ

แองเจลีนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ท่านอาเรส คิดให้ดีนะคะ ถ้าฉันใส่เสื้อผ้าแล้ว ฉันจะออกไปจาก สวนบันทึกรักทันที” น้ำเสียงของเธอมีความเด็ดขาด

ดวงตาของเธอไม่ทั้งอบอุ่นและเย็นชา สีหน้าของเธอว่างเปล่าเมื่อเธอมองไปที่เจย์

เจย์รู้สึกเพียงราวกับว่าหัวใจของเขาควักออกมาโดยบางสิ่งบางอย่างที่แม้แต่การหายใจของเขาก็เริ่มรู้สึกยากนัก

“แองเจลีน ไปอาบน้ำเถอะ” เขาสั่ง

แองเจลีนหยิบเสื้อผ้าของเธอ เดินขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องน้ำ

เจย์ถอนหายใจอย่างหนัก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหมดหนทาง

เขาเรียกให้เธอมาที่นี่ในวันนี้เพราะเขาต้องการให้หมอตรวจร่างกายของเธอเท่านั้น

เขาเคยคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าบรรยากาศจะเป็นอย่างไรเมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง แต่เขาประเมินความสามารถในการแสดงออกของเธอต่ำไป

ความเฉยเมยในแววตาของเธอที่มีต่อเขาและคำพูดดูหมิ่นของเธอทำให้ร่างของเขาแข็งเป็นน้ำแข็ง

มันช่างเจ็บปวดและยากที่จะหายใจออก

หลังจากเขาปรับอารมณ์ของเขาเป็นเวลานาน เขาก็ค่อย ๆ ขึ้นไปที่ชั้นบน

เขาเข้ามาที่ห้องนอนและรอให้เธอออกมา

ในไม่ช้า ประตูห้องน้ำก็เปิดออก แล้วเจย์ดึงความคิดที่เศร้าโศกกลับมา เธอพิงชิดอยู่ที่แผ่นหลังของเขา “ท่านอาเรส คุณเริ่มได้เลยค่ะ”

เช่นเดียวกับเมื่อต้องทำภารกิจ มีจุดเริ่มต้นและจุดจบ เช่นเดียวกับผู้รับชมที่แยกย้ายกันไปหลังจากละครจบลง

เจย์ยิ้มอย่างขมขื่นและช่วยไม่ได้ “โอเค”

เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที พวกเขาล้มลงบนเตียงขณะที่เขาโอบเธอด้วยมือทั้งสองข้าง “แองเจลีน นี่คือสิ่งที่เธอขอเองนะ”

เขาเหมือนสัตว์ป่าร้ายที่ถูกปล่อยออกมาหลังจากถูกขังอยู่ 1,000 ปีหรือไม่ก็เหมือนปีศาจที่ถูกผนึกไว้มา 1,000 ปี เมื่อถูกปลดปล่อยออกมา เขาก็เริ่มบ้าคลั่งจนเขาทำให้แองเจลีนรู้สึกกลัวขึ้นมา

เธอลืมตาและจ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า

เธอนึกถึงคำพูดของเขา ‘ผู้ชายสามารถแยกความรักและความต้องการทางเพศออกจากกันได้’

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเธอช่างไร้ค่าที่เสนอตัวเองให้เขาและโดนเขาด้อยค่าแบบนี้…

เธอทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงมา

ร่างกายที่ตั้งครรภ์ของเธอนั้นอ่อนแอมาก เธอเริ่มอ่อนแรงและง่วงหลังจากได้ผ่านไปสองสามรอบ

จนในที่สุดเธอก็หลับไปในอ้อมแขนของเขา

เจย์โอบกอดเธออย่างแน่น

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ลุกขึ้นและหายาเม็ดสีขาว เขาเทน้ำแก้วหนึ่งไว้สำหรับเธอแล้ววางไว้ข้างเตียง

เมื่อแองเจลีนครึ่งหลับครึ่งตื่น เขาก็ยื่นน้ำให้กับเธอ เธอไม่สงสัยสิ่งใดและดื่มน้ำในแก้วจนหมด

เธอกระหายน้ำมาก

แล้วเธอก็ผล็อยหลับลึกไปอีกครั้ง