ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 894

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 894

“ร็อบบี้น้อย!”

ณ สวนบันทึกรัก เมืองอิมพีเรียลแคปิตอล

แองเจลีนตื่นขึ้นมาอย่างช้า ๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ร่างกายของเธอจึงรู้สึกเบา เบามากราวกับกำลังลอยและเดินอยู่บนก้อนเมฆที่อ่อนนุ่ม เธอรู้สึกไร้น้ำหนักอย่างสิ้นเชิง

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันงั้นเหรอ?” แองเจลีนลืมตาพร่ามัวของเธอขึ้น สายตาของเธอมองห้องนอนที่ว่างเปล่าไปรอบ ๆ

จมูกของเธอดูเหมือนจะได้กลิ่นของยาฆ่าเชื้อลาง ๆ

เจย์กำลังถือชามโจ๊กอยู่ หลังจากเป่ามันอย่างระมัดระวัง เขาก็ป้อนมันเข้าปากเธอ

“กินข้าวต้มหน่อย” เสียงของเขาแหบแห้ง ราวกับว่าคำพูดของเขามาจากเสียงของคนที่ร้องไห้จนเสียงหายไป มันก็เหมือนกับเสียงที่มาจากคนที่ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่และค่อนข้างบิดเพี้ยน

“เกิดอะไรขึ้นกับฉันงั้นเหรอ?” เธอถาม

เพียงแค่หลังจากที่เธอพูดออกมา เธอก็ได้รู้ว่าเสียงของเธอนั้นช่างอ่อนแรง มันเกือบจะไม่ได้ยิน

เจย์เดินเข้าไปหาเธอและจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงบนหน้าผากของเธอ เขาพูดเบา ๆ ว่า “กินอะไรก่อน แล้วเธอถึงจะมีแรงที่จะพูด”

เธออ้าปากของเธออย่างเชื่อฟัง

เขาป้อนเธอทีละน้อย อ่อนโยนและเห็นอกเห็นใจ เหมือนกับที่เขาเคยดูแลเธอตอนที่เธอยังเด็ก

ดวงตาของเธอเปียก เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้และไม่ให้ไหลออกมา

“ถ้าเธออยากจะร้องไห้ ก็แค่ร้องออกมาเถอะ” เจย์พูด

แองเจลีนกระซิบเบา ๆ “ทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วย?” น้ำเสียงของเธอยังคงยืนกราน

หลังจากที่เจย์ป้อนข้าวต้มให้เธอเสร็จ เธอก็อ่อนเพลียและมีเหงื่อไหลออกมากอย่างพรั่งพรู

เธออ่อนแอเกินไป

เธอเพิ่งผ่านการผ่าตัดชักนำการคลอด

เธอต้องการการพักฟื้นสักสองสามวัน

เขาคิดที่จะอยู่กับเธออีกสองสามวันต่อจากนี้ เพราะไม่จำเป็นที่จะต้องจงใจเมินเฉยกับเธออีกแล้ว เมื่อเธอรู้ว่าเขาได้พรากลูกของเธอไป เธอจะต้องเกลียดเขาเป็นแน่

พรหมลิขิตของพวกเขาในชาตินี้จะจบลง

แล้วจู่ ๆ แองเจลีนก็บิดตัวและหันกลับมามองเจย์ด้วยท่าทางเคอะเขิน

ธรรมชาติเรียกร้องเสียแล้ว

เธออยากจะลุกขึ้นแต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย

เธอต้องการขอความช่วยเหลือจากเจย์แต่ก็อายที่จะพูดออกมา

“เธออยากเข้าห้องน้ำไหม?” เจย์ถามเธอ

แองเจลีนกำลังร้องขอ “ท่านอาเรส นายช่วยให้พี่เลี้ยงมาช่วยฉันได้ไหม?”

เจย์อยากจะหัวเราะออกมา จากนั้นเขาก็พูดด้วยท่าทางสงบนิ่งว่า “ในบ้านนี้มีแค่พวกเราเท่านั้น”

แองเจลีน “…”

หลังจากที่เธอตัดจบการสนทนากับเจย์ ดวงตาของเธอจ้องไปที่เพดานอย่างงง ๆ

“เธอต้องการให้ฉันช่วยเธอไหม?” เจย์เสนอตัวที่จะช่วย

แองเจลีนมองเขาอย่างน่าเวทนา “นายดึงฉันขึ้นได้ไหม?”

เจย์ยื่นมือออกมาขณะที่แองเจลีนยกมือของเธอขึ้นอย่างยากลำบาก ในขณะที่เธอต้องการจะลุกขึ้น เธอก็ได้รู้สึกว่ามีมืออีกข้างหนึ่งเคลื่อนผ่านใต้แผ่นหลังของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ อุ้มเธอขึ้นอย่างแผ่วเบา

จากนั้นพวกเขาก็ไปที่ห้องน้ำ

เธอรู้สึกโล่งใจขึ้นจากการช่วยเหลือของเขา

แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็อับอายมากจนหน้าของเธอแดงเหมือนก้นลิงบาบูน

เจย์รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการหน้าแดงขึ้นบนใบหน้าของเธอ “หน้าเธอแดงนะ”

แองเจลีนพูดอย่างเขินอาย “ขอบคุณ”

เจย์กล่าวว่า “เมื่อวานเธอดูแลฉันอย่างดี ฉันก็ยินดีที่จะดูแลเธอเช่นกัน”

แองเจลีน “…”

“คนพาล”

เจย์ “…”