ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 896
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 896
แองเจลีนโวยวายด้วยเสียงแตก พูดว่า “เพราะนายไม่รักฉันอีกแล้ว มันไม่ได้หมายความว่านายต้องลิดรอนชีวิตลูกของเรา!”
เธออยากจะลุกออกจากเตียง แต่ร่างกายของเธอก็อ่อนแอเกินไป เธอไถลและล้มลงบนพื้น เธอคลานเข้าไปหาเจย์อย่างยากลำบาก กล่าวโทษกับความโหดเหี้ยมของเขา
“โอ้ เจย์ อาเรส ทำไมฉันต้องตกหลุมรักนายด้วยนะ?”
เจย์เริ่มน้ำตาคลอเบ้า
เสียงในหัวใจของเขาดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ‘ฉันขอโทษนะ แองเจลีน ฉันไม่ควรตอแยเธอและทำให้เธอใช้ชีวิตด้วยความเจ็บปวดและทรมาณแบบนี้’
น้ำตาของแองเจลีนทำให้ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเปียกปอน แต่ทันในนั้น เธอก็เริ่มหัวเราะอย่างอ่อนแอ “ถึงฉันจะรู้ว่าจุดจบของการได้รักนายคือการถูกทิ้ง ทำไมฉันยังอยากจะเข้าหานายซ้ำแล้วซ้ำอีกกันนะ?”
“ทำไมฉันไม่ยอมให้พระเจ้าเอาชีวิตของฉันไปในอุบัติรถยนต์นั่นซะ? กลับกัน ฉันอยากจะกลับมาสานต่อในสิ่งที่ฉันเคยทำไว้กับนาย”
“ทำไมฉันถึงกัดฟันและทิ้งนายอย่างโหดร้ายไม่ได้ในตอนที่จิตวิญญาณของฉันผูกติดกับโรส ลอยล์หลังจากที่ถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเฉยชาของนาย? ฉันไม่ยอมแพ้และยังคงอยากที่จะกลับมาพร้อมกับร็อบบี้และเซ็ตตี้น้อย”
“ทำไมเมื่อฉันมีโอกาสเป็นมนุษย์อีกครั้งหลังจากที่โรส ลอยล์ตายไป ฉันยังต้องโง่และเลือกที่จะเป็นแองเจลีน เซเวียร์อีก?”
“ฉันมีโอกาสนับไม่ถ้วนที่จะทิ้งนาย แต่ก็ยังคงอยากที่จะกลับมาและตามหานาย มันเป็นเพราะฉันไม่ให้เกียรติตัวเองและนั่นจึงเป็นเหตุผลที่นายดูถูกฉันใช่ไหม?”
…
เจย์เงยหน้าขึ้นและหลับตา กลั้นน้ำตาไว้ด้วยแรงทั้งหมดของเขา
เขาไม่สมควรที่จะหนีไปอย่างขี้ขลาดในตอนที่แองเจลีนยังอ่อนแอ
จู่ ๆ แองเจลีนก็เริ่มหัวเราะอย่างประชดประชันให้กับตัวเอง ยิ้มอย่างข่มขื่นมาก
“แองเจลีน เซเวียร์ ก็สมควรแล้วล่ะ”
เธอคลานผ่านเขาไปและน้ำตาของเจย์ก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาเห็นดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ สวยและเย้ายวน
ทันใดนั้น เสียงของแองเจลีนกำลังไถลลงจากบันใดก็ดังมาจากด้านหลัง เจย์ลุกขึ้นจากรถเข็นแทบจะทันที จากนั้นเขากอดเธอด้วยความเร็วสูงสุด ทั้งคู่กลิ้งลงบนใบพร้อมกัน…
ขาของเขายังไม่หายดีเต็มที่ ดังนั้นเขาจึงเคลื่อนไหวไม่ได้อย่างอิสระ
เขาปกป้องเธอสุดใจ แต่หัวใจของแองเจลีนกำลังเปียกโชกด้วยความเจ็บปวดของการสูญเสียลูก
ถ้าเธอเงยหน้าขึ้นได้และมองไปที่หน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตาเหมือน ๆ กัน จากนั้นเธอคงจะรู้ว่าชายคนนี้รู้สึกผิดมากแค่ไหน
แองเจีลนพยายามที่จะยืนขึ้น แต่ทุก ๆ ครั้งที่เธอยืนขึ้นและวิ่งไปไม่กี่ก้าว เธอจะล้มลงอีกครั้ง
เจย์กอดเธอจากด้านหลัง แทบจะอ้อนวอน “แองเจลีน เลิกวุ่นวายได้แล้ว โอเคไหม?”
“ปล่อยฉันนะ เจย์ อาเรส ไอ้คนโสมม”
เธอได้ใช้คำที่รุนแรงที่สุดในโลกเพื่อทำร้ายเขาเพราะเธอโกรธเขา
“เจย์ อาเรส นายกับฉันทำผิดตั้งแต่เริ่ม นายอายุ 18 ยั่วยวนเด็กสาววัยสิบขวบ นายดูแลเธอเป็นอย่างดีในแบบของนายและทำให้เธอแยกจากนายไม่ได้ ในที่สุด นายก็ทิ้งเธออย่างเลือดเย็น เจย์ อาเรส นายมันคนเจ้าเล่ห์ที่สุด!”
“ฉันก็โง่จริง ๆ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันถูกนายหลอกมาตั้งนาน แต่ในที่สุด ฉันก็เข้าใจนายอย่างแจ่มแจ้งแล้ว”
“ความปรารถนาทั้งหมดของฉันที่มีต่อนายได้หายไปกับลมเพราะความตายของเด็กคนนี้ เจย์ อาเรส ฉันขอโทษที่สร้างปัญหาให้กับนายมาหลายปี มันเป็นฉันเองที่คิดว่าความรักของฉันคงจะถูกตอบแทน!”
“ตอนนี้ ได้โปรดปล่อยฉันไป ให้ฉันจากไปพร้อมศักดิ์ศรี ได้ไหม?”
เจย์น้ำตาแตก “แองเจลีน อย่าทรมานตัวเองอีกเลย ได้ไหม? หลังจากที่เธอพักฟื้น เราจะคุยถึงเรื่องนี้อีกครั้ง ฉันสัญญาว่าจะให้คำตอบที่น่าพอใจให้กับเธอ”
“ฮ่าฮ่า เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก เจย์ อาเรส ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของนายอีกแล้ว ฉันไม่อยากเจอนายอีกเพราะนายมันอันตราย”
เจย์ถูกทารุณด้วยคำพูดที่เย็นชาของเธอ “ฉันปล่อยไปไม่ได้ ตอนนี้เธอไม่สงบ ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้”
“ถ้านายไม่ปล่อย งั้นฉันจะตายต่อหน้านาย” ทันใดนั้น แองเจลีนก็หยิบมีดปอกผลไม้ข้าง ๆ เธอและชี้ไปที่หัวใจของเธอ
เจย์จับมือของเธอแน่นก่อนที่จะค่อย ๆ คลายการจับของเขาที่ละนิด
“อย่าทำเรื่องโง่ ๆ นะ แองเจลีน ฉันจะปล่อยเธอไป”
“ฉันจะปล่อยเธอไป” เขาเป็นเหมือนแม่ทัพผู้อยู่ยงคงกระพันที่ได้รับชัยชนะเสมอและพ่ายแพ้ในการต่อสู้เป็นครั้งแรกและทำอะไรไม่ถูก
