ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 903
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 903
เซย์นยืนขึ้น อาการปวดในกระดูกของเขาทำให้เขาประหลาดใจ
เมื่อพับแขนเสื้อ เขาก็พบว่าหน้าแขนของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยข่วนยาว ซึ่งน่าจะมาจากเล็บของใครบางคน
เซย์นจ้องที่โจเซฟินอย่างสงสัย “เธอถอดมันออกจากฉันในตอนที่ฉันเมาใช่ไหม?”
เจเซฟินรู้สึกผิดเล็กน้อย “อย่ามาโทษฉันในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำสิ นายเป็นคนที่ไปในบาร์และถูกหัวหน้าใหญ่ซ้อมเพราะไม่จ่ายเงิน ฉันเป็นคนดีที่พานายกลับนะ”
“งั้น แล้วรอยข่วนนี้ล่ะ?” สายตาของเซย์นจ้องไปที่เล็บยาว ๆ ของโจเซฟิน
โจเซฟินแอบมองไปที่รอยข่วนยาว เธอไม่รู้ว่าบาดแผลที่น่าตกใจนั่นถูกทิ้งไว้ในตอนที่เธอทำร้ายเขาเมื่อคืน หรือตอนที่เขากลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างแรง
“ฉันอาจจะเผลอข่วนนายตอนที่ฉันลากนายกลับแหละ” โจเซฟีนกล่าว
เซย์นเกาหัวตัวเอง “เธอลากฉันกลับมางั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลย?”
“ก็นายหมดสติ”
เมื่อนึกถึงเหตุผลว่าทำไมเขาไปที่บาร์เพื่อดื่มกับตัวเองอย่างโง่ ๆ ตั้งแต่แรก สีหน้าของเซย์นก็เริ่มเคร่งขรึม
“โจเซฟิน ฉันทำร็อบบี้หาย”
ไม่จำเป็นต้องซ่อนความรู้สึกต่อหน้าเธอ
เขาใช้มือจับไปที่ผมของเธอขณะที่น้ำตาที่ใจสลายไหลลงมาจากหัวตาของเขา
โจเซฟินตอบกลับว่า “ฉันรู้น่า นายขอโทษพี่แองเจลีน 100 ครั้ง จากนั้นก็ 200 กับเจย์ ตามมาด้วยอีก 300 ครั้งให้กับร็อบบี้น้อยในตอนที่นายเมา”
เซย์นจ้องเธออย่างตกตะลึง “เธอก็พูดเกินจริงไปนะ”
โจเซฟินตอบกลับว่า “นายใช้เวลาทั้งคืนเพื่อขอโทษ ฉันก็หัวเสียเหมือนกัน แต่ฉันรู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจและมันคืออุบัติเหตุ แทนที่จะโทษตัวเองอยู่ที่นี่ จะไม่ฉลาดกว่าเหรอที่จะใช้เวลาและพลังงานของนายเพื่อตามหาร็อบบี้?”
เมื่อรู้สึกกระปรี้กระเปร่า เซย์นก็หลุดพ้นจากความสับสนของการโทษตัวเอง
“เธอพูดถูก ฉันต้องตั้งสติเข้าไว้ ฉันต้องตามหาร็อบบี้น้อย”
ตาของโจเซฟินเป็นประกาย ร็อบบี้ยังคงเด็กมาก เธอไม่กล้าที่จะนึกสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าเขาถูกลักพาตัวไป
นอกจากร็อบบี้แล้ว โจเซฟินก็รู้ว่าตัวเธอเองก็ห่วงเซย์นด้วยเช่นกัน
“พี่ชายของฉันรู้เรื่องนี้ไหม?” โจเซฟินรู้สึกได้ถึงเจย์ อาเรสรักลูก ๆ ของเขามากแค่ไหน เขาคงจะฉีกเซย์นออกเป็นชิ้น ๆ กับการที่ทำให้ร็อบบี้หายไป
เซย์นพยักหน้า
ความประหลาดใจเกิดขึ้นบนใบหน้าอันยั่วยวนของโจเซฟิน “พี่ชายของฉันไม่ทำอะไรนายเลยเหรอ?”
มันเหมือนเจย์ที่จะปล่อยเซย์นไปพร้อมกับแขนขาที่ยังอยู่ครบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่เจย์ในตอนนี้ที่มีความเหี้ยมโหดเหนือกว่าคนที่เขาเคยเป็นมาก่อน
เซย์นคิดไปมั่วประกอบกับขาดความระมัดระวังต่อโจเซฟิน คำพูดก็หลุดออกมาจากปากเขาก่อนที่จะได้ไตร่ตรอง “ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าพี่ชายของเธอมีปัญหาเกินกว่าจะสนใจฉันในตอนนี้”
รูม่านตาของโจเซฟินหดเกร็ง
คำพูดของเซย์นมีหลายสิ่งเกินไปที่จะแกะรอย
ให้คิดว่าเจย์ อาเรส ชายที่จัดการกับเรื่องยาก ๆ ได้อย่างง่ายดาย อดทนถึงจุดที่เขาไม่สามารถช่วยลูกชายที่หายไปของเขาได้งั้นเหรอ?
“พี่ชายของฉันทุกข์ใจบ้างไหม?” โจเซฟินถามอย่างสั่นเครือ
ความไม่สบายใจเติมเต็มความคิดของเธอ แน่นอนว่า เจย์ไม่ใช่คนที่จะโหดเหี้ยมโดยไม่มีเหตุผล
คำถามของโจเซฟินทำให้เซย์นเสียศูนย์ยืนอยู่กับที่ ความคลั่งไคล้เป็นประกายในแววตาของเขา
“ไม่เลย”
เพื่อที่จะกลบเกลื่อนความประหม่าของเขา เซย์นเน้นคำอย่างเกินจริง “เขาเป็นคนประเภทที่หนีปัญหา ตรงกันข้ามเลย เขาจะทุกข์เรื่องอะไรล่ะ?”
ยิ่งเขาอธิบาย ก็ยิ่งดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ
ท่าทีของโจเซฟินได้เปลี่ยนเป็นความกังขาแล้ว
เซย์นลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนก “ฉันควรไปแล้ว”
