ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 908
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 908
โจเซฟินงุนงง
เธอตกตะลึงในขณะที่สมองของเธอว่างเปล่า เธอตกใจมากเกินกว่าจะตอบสนองอยู่พักใหญ่
เซย์นโบกมือต่อหน้าเธอ แต่โจเซฟินดูไม่ตอบสนองด้วยเช่นกัน
เซย์เอื้อมมือเพื่อที่จะหยิกติ่งหูของเธออย่างแรง ความเจ็บปวดนี้ทำให้สติของโจเซฟินกลับมาสู่ปัจจุบัน
เธอจ้องเซย์นอย่างเหม่อลอย “แล้วพี่ชายของฉันล่ะ?”
เจย์ อาเรสมักจะเป็นเสาหลักแห่งความหวังสำหรับตระกูลอาเรส ในการเผชิญหน้ากับเคราะห์ร้ายเช่นนี้ มันคงจะสมเหตุสมผลที่เขาเป็นคนแรกที่โจเซฟีนคิดถึง
เซย์นตอบกลับว่า “เขากลับไปที่อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนในตอนนี้เพื่อเขาจะได้มั่นใจว่าแองเจลีนและลูก ๆ ทั้งสามของเขาจะได้รับการดูแล เขาลาออกเพื่อร่วมชะตากรรมของตระกูลอาเรสพร้อมกับท่านอาวุโสและคนอื่น ๆ”
โจเซฟินหน้าซีด เจย์ต้องหมดทางเลือกจริง ๆ ที่จะสร้างหนทางให้พี่แองเจลีนและลูก ๆ ทั้งสามหนีไป
“งั้น… มหันภัยนี้จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่?” โจเซฟินภาวนาและหวังว่าวันนั้นจะมาในภายหลัง
เซย์นหัวเสีย “สัญลักษณ์แห่งความตาย D13 ปรากฏขึ้นบนหอคอยหนึ่งของสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนแล้ว 13 หมายถึงเส้นตาย และมันคือ 4 วันจากตอนนี้”
โจเซฟินตาค้าง…
เสียงกรีดร้องของหัวใจที่บีบคั้นก็ดังขึ้นในห้อง “ไม่นะ!”
มันตามมาด้วยการดิ้นรนอย่างรุนแรกต่อเชือกที่พันรอบแขนของเธอ เธอเริ่มตะโกน “ปล่อยฉันไปนะ เซย์น ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้าน”
เซย์นที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับความรู้สึกที่ปะทุออกมาอย่างกะทันหันของโจเซฟิน เซย์นเริ่มปลอบโจเซฟินอย่างสุดความสามารถ “มันจะไม่เป็นไรนะ โจเซฟิน หยุดเถอะ ขอร้องล่ะ”
ไม่มีทางที่โจเซฟินจะเงียบได้ ไม่ใช่ตอนที่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกสัตว์ร้ายในยุคก่อนประวัติศาตร์เข้าสิง เธอกำลังดิ้นรนและตะโกนด้วยทุกอย่างภายในตัวเธอ
“ฉันต้องขอโทษพ่อของฉันนะ เซย์น ฉันเข้าใจเขาผิด ได้โปรดเถอะ อย่างน้อยก็ยอมให้ฉันได้เจอเขาเป็นครั้งสุดท้ายนะ ให้ฉันได้ขอโทษ”
“ไม่ได้ เธอจะติดต่อกับใคร ๆ ในตระกูลอาเรสไม่ได้ โจเซฟิน ไม่งั้นองค์กรที่ชั่วร้ายนี่จะใส่ชื่อเธอลงในบัญชีดำด้วยเหมือนกัน”
“ถ้าฉันตายก็แล้วไงล่ะ? อย่างน้อยฉันจะตายไปพร้อมกับตระกูลอาเรส ได้โปรดนะ เซย์น ฉันขอร้องนายล่ะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
“ไม่ โจเซฟิน ฉันจะไม่ยอมให้เธอไปฆ่าตัวตายแบบนี้”
โจเซฟินตะคอกและตะโกน “นายเป็นใครที่จะหยุดฉันไม่ให้ฆ่าตัวตาย เซย์น? นายเป็นคนที่เอาความเต็มใจที่จะมีชีวิตอยู่ของฉันไป นายรู้บ้างไหมว่าฉันยืนอยู่ที่ขอบตึกกี่ครั้งพร้อมกับความคิดที่จะกระโดดลงไปเพื่อจบความทุกข์ทรมาณและความเจ็บปวดนี้? ทำไมนายถึงหยุดฉันในตอนนี้ที่ในที่สุดฉันก็สามารถจบชีวิตของฉันไปพร้อมกับตระกูลได้?”
หัวตาของเซย์นเริ่มแดง ย้อมไปด้วยเส้นเลือดสีแดงก่ำข้างใน
“ฉันขอโทษ โจเซฟิน ฉันขอโทษจริง ๆ…”
“จะมีอะไรที่นายขอโทษอยู่ตอนนี้? นายทำเหมือนกับว่านายไม่ได้พูดมันตลอดเวลา นายได้ทำลายทุก ๆ ความคิดของฉันที่มีต่อนายในตอนไปอย่างหมดสิ้นที่ตอนนี้นายก็มีภรรยารออยู่ที่บ้าน ฉันไม่อยากอยู่อีกแล้ว ฉันต้องการพ่อแม่ของฉันและฉันต้องการพี่ชายของฉัน ฉันต้องการคนที่รักฉันจริง ๆ” โจเซฟินคร่ำครวญ เสียงสะอื้นของเธอมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
เซย์นกอดเธอแน่นชิดกับตัวเขา กลัวว่าโจเซฟินจะทำให้ตัวเองหลุดจากเชือกที่มัดอยู่
คำพูดของโจเซฟินบาดลึกลงในหัวใจของเขา ทิ่มแทงอย่างไร้ปราณีเหมือนกับมีด
“เธอคือคนสุดท้ายที่ฉันอยากจะทำร้ายจากคนทุกคน แต่ฉันก็ลงเอยด้วยการทำร้ายเธออยู่ดีและฉันก็เกลียดตัวเพราะมัน ฉันขอโทษ โจเซฟิน”
ด้วยความเหนื่อยล้า โจเซฟินล้มลงบนเตียงและจ้องไปที่เพดานสีขาวด้านบนอย่างเหม่อลอย
เซย์นก็ค่อย ๆ คลายมือของเขาเช่นกัน ทั้งกระดูกและกล้ามเนื้อของพวกเขาเจ็บปวดราวกับว่าพวกเขาถูกผลักเข้าสู่เกมชักเย่อที่ดุเดือด
เซย์นล้มลงข้าง ๆ โจเซฟิน ท่าทีของเขาดูสับสน “ฉันรู้ว่ามันเจ็บนะ โจเซฟีน ฉันรู้ แต่เธอไม่ใช่คนเดียวที่เจ็บปวด ชีวิตแบบนี้ เราถูกพามายังโลกนี้และงานเดียวของเธอคืออยู่เท่านั้น นั่นคือความหมายเดียวของชีวิต ที่จะมีชีวิตอยู่ ชีวิตมันไม่มีอะไรง่ายหรอกนะ”
“มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะนะ โจเซฟิน เธอต้องอยู่” เขาอ้อนวอน
ความโศกเศร้าท่วมท้นในดวงตาของโจเซฟินขณะที่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่เต็มใจ
เธอคิดถึงพ่อแม่ พี่ชาย และปู่ของเธอ เธอคิดถึงทุกคนในตระกูลอาเรส
ถ้าเพียงแค่เธอให้อภัยมากกว่านี้สักหน่อย ถ้าเพียงแค่เธอไม่ดื้อรั้นและออกมาจากพวกเขาอย่างหุนหันพลันแล่น
