ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 914
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 914
คุณท่านปู่พยักหน้าและยิ้ม “ได้สิ”
ในขณะที่ทั้งสองต่างมั่นใจว่าแผนของแต่ละคนนั้นดีเยี่ยมที่สุด ทั้งสองต่างเองก็เชื่อมากขึ้นไปอีกว่าตนเองมีความสามารถที่จะมองหาช่องโหว่ในแผนของอีกฝ่าย
“แกกลับคำพูดไม่ได้นะ เจย์ ฉันจะไม่ซ่อนตัวที่วังใต้ดิน ถ้าหากแกไม่เป็นคนขับรถถัง”
เจย์นั้นเป็นนักโน้มน้าวที่ยอดเยี่ยม “11.59 น. เราต่างจะทำตามแผนของอีกฝ่ายครับ”
คุณท่านปู่รู้สึกไม่พอใจที่เขาไม่มีข้อได้เปรียบจากสถานการณ์ครั้งนี้เลย “แกไม่เคยยอมให้ปู่ของแกชนะสักครั้งเลยนะ แกไม่เคยได้ยินเรื่องการเคารพผู้ที่อาวุโสกว่าหรอกเหรอ?”
เจย์ อาเรส ยังคงยืนกราน “คุณปู่ก็ไม่เคยยอมให้ผมชนะเหมือนกันนะครับ แม้แต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก คุณปู่ไม่เคยได้ยินเรื่องปล่อยให้เด็ก ๆ ได้ชนะบ้างเหรอครับ? ผมจะเคารพผู้อาวุโสของผมได้ยังไง ถ้าคุณปู่ไม่เคยสอนผมว่าการให้เด็ก ๆ ชนะหมายความว่าอะไร ใช่ไหมครับคุณปู่?”
คุณท่านปู่โบกมือให้เขา “ไปให้พ้นเลย การที่แกรู้ทุกอย่างว่าจะต้องทำยังไง มันทำให้ฉันหงุดหงิด”
เจย์ก็หันหลังและเดินจากไป
คุณท่านปู่เคาะโต๊ะกาแฟตรงหน้าเขาอย่างไร้จังหวะ สีหน้าของเขาดูสับสน “ฉันอยากรู้นักว่าแกจะซ่อนพวกเราทุกคนไว้ในวังใต้ดินได้ยังไง”
เมื่อกำลังจะออกจากชาโตว์ เดอ เซลีน เจย์มองขึ้นไปที่บนตึกที่มีตัวเลขนับถอยหลัง
D3!
รอยยิ้มที่มั่นใจปรากฏรูปลักษณ์ที่คมเข้มของเขา
สองวันต่อมา
แองเจลีนใช้เวลาทุกวันในการโทรหาร็อบบี้น้อย เพียงแต่ถูกส่งไปที่ระบบฝากข้อความทุกครั้ง คนปลายสายไม่ได้มีวี่แววใด ๆ ที่จะรับโทรศัพท์เลย นั่นทำให้แองเจลีนเริ่มวิตกกังวล
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เธอจึงโทรหาเพื่อนที่อาศัยอยู่ในประเทศเอส และสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของการแข่งขันเทควันโดที่นั่น
แต่ทว่า นี่คือสิ่งที่เธอได้ยินจากเพื่อนของเธอ “แต่ไม่มีการแข่งขันเทควันโดระดับเยาวชนในประเทศเอสเลยนะ”
แองเจลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอจมดิ่งลง
เมื่อเรียกความกล้าของเธอได้แล้ว เธอก็กดหมายเลขของเจย์เพื่อที่จะถาม
Red Spider Lili เป็นเพลงที่สดใส ร้องโดยแองเจลีนเองตอนที่เธอยังเป็นเด็ก น้ำเสียงของเธอนั้นร่าเริงและชัดถ้อยชัดคำ ในขณะที่ใจของเธอก็ไร้กังวลและไร้ซึ่งสิ่งใดในเชิงลบ ๆ
เจย์ได้ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าและกดเล่นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่เขาพบว่าตนเองคิดถึงแองเจลีน
เจย์ตกตะลึงเมื่อได้ยิน Red Spider Lili ส่งเสียงร้องด้วยตัวมันเองในตอนนี้ สักพักเขาก็เอื้อมมือที่สั่นเทาไปหยิบโทรศัพท์
หน้าจอแสดงชื่อแองเจลีน
อกของเจย์เต็มไปด้วยความประหลาดใจอันแสนอบอุ่น
เขารับสายด้วยความสั่นเทา หลังจากเกิดความเงียบไปนาน เสียงซักถามของแองเจลีนก็ดังขึ้น “ร็อบบี้น้อยอยู่ที่ไหน? นายเอาลูกไว้ที่ไหน?”
น้ำเสียงของเธอดูมีความทุกข์ระทม
เจย์ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้ปลอบเธอ แต่นี่ก็เป็นวันสุดท้ายเช่นกัน เขาปฏิเสธที่จะยั่วยุเธอในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้
“แองเจลีน เซเวียร์!” เขาบังคับเสียงของเขาให้ฟังดูเย็นชาและรวบรวมมันให้ได้มากที่สุด “ฉันได้ส่งร็อบบี้ไปยังสถานที่ลับเพื่อฝึกฝนแล้ว”
เจย์ภาวนาให้การที่ร็อบบี้หายตัวไปเป็นเพียงเหตุการณ์เลวร้ายที่ในไม่ช้าเขาก็จะกลับมาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่แองเจลีนได้รับ
