ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 915

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 915

แองเจลีนถามอย่างนุ่มนวล “อีกนานแค่ไหนกว่าร็อบบี้น้อยจะกลับมาเหรอคะ?”

เจย์กล้ำกลืน ใช้เวลาสักพักก่อนจะตอบ “นั่นก็ขึ้นอยู่กับเขา เขาจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ถ้าเขาตั้งใจเรียนและฝึกฝนศิลปะการต่อสู้”

แองเจลีนไม่สามารถอดทนให้ตัวเองยอมรับการพลัดพรากที่โหดร้ายเช่นนี้ได้ ไม่ว่าเจย์จะพยายามทำให้มันฟังดูสบาย ๆ แค่ไหนก็ตาม

เธอเริ่มโวยวาย “เขาเป็นแค่เด็ก เจย์ อาเรส นายส่งเขาไปในสถานที่ที่แสนไกลแบบนี้ได้ยังไง? ฉันต้องการให้เขากลับมา”

เธอร้องไห้ “นายมันสารเลว”

หางตาของเจย์ร้อนผ่าว เขาเองก็ต้องการตามหาและนำตัวร็อบบี้น้อยมากลับมาเช่นกัน แต่มันได้อยู่เหนือความสามารถของเขาแล้ว

การระเบิดอารมณ์อย่างกะทันหันทำให้เส้นประสาทตาของแองเจลีนทำงานผิดปกติและเธอก็สูญเสียการมองเห็นในดวงตาของเธอทันที

มันได้เกิดขึ้นในขณะที่แองเจลีนกำลังเดินอยู่บนทางเท้าที่พลุกพล่าน การสูญเสียการมองเห็นอย่างกะทันหันทำให้เธอเดินโซเซมาบนพื้นยางมะตอยก่อนที่เธอจะรู้ตัว

เสียงหวีดแหลมของเครื่องยนต์ดังก้องไปในสาย ตามด้วยเสียงห้าวที่ตะโกนว่า “เฮ้ นี่เธอกำลังพยายามจะฆ่าตัวตายเหรอ?”

“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษค่ะ…”

แองเจลีนมองไม่เห็นอะไรนอกจากความดำมืด ราวกับว่าเธอถูกม่านทึบแสงคลุมโดยมองไม่เห็นทางออก

“ตาของฉัน…” เธอพึมพำกับตัวเอง

เมื่อได้ยินเสียงอื่น ๆ มากมายที่เล็ดลอดผ่านในสาย เจย์ก็เริ่มกรองความจริงออกจากข้อมูลที่ปะปนกันมากมาย

ความไม่สบายใจได้ครอบงำอยู่ในอกของเขา ดวงตาของแองเจลีนไม่ทำงานงั้นเหรอ?

ความคิดดังกล่าวจะไม่มีวันเกิดขึ้นในหัวของเขาหากไม่ใช่เพราะว่าแองเจลีนเคยสูญเสียการมองเห็นในช่วงเวลาสั้น ๆ มาก่อน

ในขณะนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงตะโกนจากอีกด้านของปลายสาย “อย่าออกมาสร้างปัญหานักเลยถ้าคุณตาบอด”

“ขอโทษ ขอโทษค่ะ” แองเจลีนขอโทษอย่างช้า ๆ

เจย์ลุกจากเก้าอี้แล้วพุ่งไปที่ประตู แต่แล้วดูเหมือนกับว่าเขาจะลืมอะไรบางอย่าง เขาหันหลังกลับมาและหยิบน้ำหอมลาเวนเดอร์บนชั้นวางของอันเก่า เขาทำให้ตัวเองชุ่มไปด้วยกลิ่นน้ำหอม

เมื่อติดตามตำแหน่งจากโทรศัพท์ของเธอ เจย์ก็พบแองเจลีนในเวลาเพียงไม่นาน เธอนั่งอย่างทำอะไรไม่ได้บนถนนด้วยมือของเธอที่กอดเข่าไว้และหัวก็มุดอยู่ระหว่างเข่า

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

ผู้คนมารวมตัวกันรอบ ๆ เธอและเริ่มชี้นิ้ว

“ช่างเป็นผู้หญิงตาบอดที่ไร้ยางอายจริง ๆ ที่วิ่งไปกลางถนนเพื่อหลอกให้คนขับรถขับมาชนเธอ”

“ไม่ใช่ว่าคนตาบอดอย่างพวกเธอมีทางเดินเท้าของเธอเองหรอกเหรอ? มันคงเป็นโชคร้ายของฉันเองสินะที่ได้พบกับคนตาบอดที่ไร้ศีลธรรมแบบเธอ”

…

เจย์เดินเข้ามา สายตาของเขาคมกล้าพอที่จะฆ่าล้างได้ หลังจากจ้องมองทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอแล้ว พวกเขาก็เริ่มกระพือปีกหนีไปเหมือนนก

ไม่ใช่ความผิดของแองเจลีนที่จู่ ๆ เธอก็สูญเสียการมองเห็น ดังนั้นแน่นอนว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการเดินบนทางเดินเท้าที่ทำไว้พวกนั้น

เมื่อนึกถึงพวกคนที่จะทำให้เธอขายหน้าอย่างโจ่งแจ้งพวกนั้น ช่างน่าขยะแขยงเสียจริง

เจย์ยกแขนทั้งสองข้างของแองเจลีนขึ้นและวางไว้รอบคอของเขา แล้วเจย์ก็อุ้มเธอออกไปอย่างชำนาญ

แองเจลีนตัวสั่นขณะที่เธอร้องไห้ที่หลังของเขา

เจย์ไม่กล้าพูดในขณะที่น้ำตาของเขาเองก็ไหลออกมา

บนแผ่นหลังของเจย์ แองเจลีนขอบคุณเขาทั้งน้ำตา “ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้”

เจย์ไม่กล้าตอบ

แต่ทว่า เขาได้นำมือของเธอมาไว้ที่มุมริมฝีปากของเขาแทน แองเจลีนตกตะลึง “คุณพูดไม่ได้เหรอคะ?”

น้ำตาของแองเจลีนหยุดลงอย่างช้า ๆ ทำไมคนใบ้คนนี้เธอถึงรู้สึกคุ้นเคยนัก?

หลังของเขากว้างและอบอุ่นเหมือนของเจย์

อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้ดูเหมือนจะถูกคลุมด้วยกลิ่นที่เจย์เกลียดที่สุด

ลาเวนเดอร์ ในภาษาดอกไม้ของมันก็คือการกำลังรอคอยความรัก

เธอเคยให้น้ำหอมแบบนี้แก่เขามาก่อน เพียงแต่ได้รับกลับมาเป็นใบหน้าบูดบึ้งที่บ่งบอกถึงความไม่ชอบของเขา “ลาเวนเดอร์หมายถึงการรอคอยความรัก แองเจลีน เจย์บี้ของเธอไม่ชอบสิ่งนั้น ความรักของเขาเป็นมากกว่าความรักแบบ ‘รวบรวมดอกกุหลาบซะในขณะที่คุณทำไก้’ แทนที่จะรอจนกว่าจะสายเกินไป เจย์บี้ของเธอรักช่วงเวลาที่ไม่มีความเสียใจ”