ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 93

ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 93

โจเซฟินถอนหายใจอย่างแรงด้วยความโล่งอกเมื่อโรสยินยอม โจเซฟินรู้ว่าการตัดสินใจของโรสนั้นยากขนาดไหน ซึ่งคงทำให้เธอเศร้าโศกมากเช่นกัน

เธอเดินไปตรงหน้าของเจย์แล้วกล่าว “พี่ชาย นายอาจปฏิเสธคำขอของพี่สะใภ้ที่ต้องการจ่ายค่าไถ่ นายเหยียดหยามและล้อเลียนเธอที่ต้องการยืมเงินสองร้อยล้านจากนาย แต่ถ้านายได้เจอร็อบบี้น้อย นายจะไม่ใช่แค่ให้ยืมเงินสองร้อยล้านกับเธอ แต่นายจะกระทั่งมอบเงินให้เธอสองพันล้านด้วยถ้าโจรลักพาตัวร้องขอ”

ใบหน้าของเจย์มีการล้อเลียนอยู่ในนั้น “โจเซฟิน อาเรส อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันจะยอมจ่ายสองพันล้านให้ผู้หญิงคนนี้? เธอรู้ไหมฉันเกลียดเธอขนาดไหน?” ท่าทางของเจย์เริ่มดูชั่วร้าย

โจเซฟินเปิดปากของเธอเล็กน้อยในขณะที่จ้องเจย์ บางทีเธออาจจะเบื่อการทะเลาะแล้ว เสียงของเธอจึงได้ดูเย็นชา “นายจะไม่จ่ายสองพันล้านให้ลูกชายนาย?”

“แต่เขาไม่ใช่ลูกชายฉัน…” เจย์โมโหมาก

“เด็กที่อยู่ในมือของโจรลักพาตัวคือลูกนาย” โจเซฟินคำรามอย่างหมดความอดทน

“เธอพูดบ้าบออะไรของเธอ? ลูกชายฉันอยู่ตรงหน้านี่ไง”

“ร็อบบี้น้อยกับเจนสันเป็นฝาแผดกัน” โจเซฟินกล่าว

เจย์เริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง ใบหน้าบิดเบี้ยวของเขาค่อย ๆ เริ่มผ่อนคลายลง สายตาดุร้ายของเขาก็กลายเป็นนุ่มนวล แต่ที่ยังคงอยู่คือควมาสับสนไร้ที่สิ้นสุด

“เธอพูดว่ายังไงนะ?”

“ฉันบอกว่า ร็อบบี้น้อยเป็นลูกนาย ลูกที่นายให้กำเนิด ตัวจริง” โจเซฟินกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำและรอบคอบ

ร่างโปร่งของเจย์สั่นสะท้านเล็กน้อย แววตากระหายเลือดของเขาน่ากลัวมาก เขาหันไปมองโรส ท่าทางอึดอัดและหมดหนทางของโรสนั้นเหมือนโรคติดต่อที่ติดเขาด้วย

โจเซฟินกล่าวต่อ “พี่ชาย ถ้านายรักเจนส์ นายต้องขยายความรักนั้นให้ร็อบบี้ด้วย”

ก่อนที่เธอจะกล่าวจบ เจย์หยิบมือถือออกมาแล้วโอนเงินให้โจรลักพาตัวด้วยมือที่สั่นเทา

โจเซฟินถอนหายใจอย่างโล่งอก

เจย์ส่งกุญแจรถให้โจเซฟิน “ส่งพวกเขากลับบ้านเดี๋ยวนี้!” เขากล่าว

“นายจะไปไหน?”

“ไปช่วย” เจย์กระชากเนคไทที่ถ่วงเขาทิ้ง เขาถอดเสื้อโค้ทแล้วโยนให้โจเซฟิน ก่อนจะพุ่งออกไปเหมือนเขากำลังวิ่งแข่ง

โรสรีบตามหลังเขาไป “กลับไปแล้วรอข่าวจากฉัน” เจย์กล่าว เสียงของเขาเป็นมิตรกว่าเดิมมาก

“นายก็ต้องระวังตัวเหมือนกัน” โรสติดอ่าง

“พวกมันก็แค่โจรลักพาตัวไม่กี่คน ไม่มีอะไรต้องกลัว” เจย์กล่าวในขณะที่ท่าทางของเขามืดมนลง

โรสก้มสายตาลง เธอไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกเขา แต่การสู้กับโจรลักพาตัวก็เป็นความเสี่ยง เธอหวังว่าทั้งพ่อและลูกจะกลับมาอย่างปลอดภัย

หลังจากเจย์จากไป โจเซฟินก็ดึงโรสผู้มืดมนขึ้นรถ

“ฉันขอโทษจริง ๆ โรส ฉันบอกความจริงพี่ชาย ได้โปรดอย่าโกรธฉันเลย” โจเซฟินกล่าวอย่างรู้สึกผิด

ผมของโรสนั้นกระเซอะกระเซิง ดวงตาของเธอก็แดงก่ำจากการร้องไห้ “ฉันไม่โทษคุณหรอก โจเซฟิน” เธอกล่าวเบา ๆ “ถึงคุณจะไม่พูดมัน ฉันก็ต้องบอกเขาอยู่ดี ตราบใดที่ร็อบบี้ปลอดภัย ฉันก็ยอมจากเขาได้”