ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! - บทที่ 930
ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 930
ปีเตอร์หวั่นเล็กน้อย “มันดีนะที่จะมั่นใจ แต่ในสถาบันเยาวชนในตำนาน นายจะลงเอยไม่สวยถ้ามั่นใจจนเกินไป ถ้านายเรียนไม่จบภายในแปดถึงสิบปีได้หลังจากที่ลงทะเบียนชั้นเรียนของวิค นายอาจจำเป็นต้องอยู่ในสถาบันเยาวชนในตำนานจนกระทั่งเธอแก่”
เจนสันจ้องปีเตอร์ด้วยสายตาที่อาฆาต
ปีเตอร์ผงะเล็กน้อย “ทำไมนายถึงไม่สืบทอดความน่ารักและอ่อนโยนของคุณแม่ของนายบ้างเลยล่ะ เจ้าหนู? นายเหมือนกับพ่อมาก ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย”
จากนั้น เขาก็ยิ้มอย่างอิ่มเอมใจและพูดว่า “ฉันเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับพ่อของนาย และความปรารถนาที่ใหญ่ที่สุดของฉันคือแต่งตัวให้ภูเขาน้ำแข็งยักษ์อย่างเขาเป็นผู้หญิง น่าเสียดายที่ฉันไม่ได้เติมเต็มความฝันนั้น ในตอนนี้ ฉันก็ได้ฝึกฝนบนตัวลูกชายของเขาในที่สุด ฮ่าฮ่า”
ดวงตาของเจนสันปรากฏร่องรอยของความเยือกเย็นที่น่าเกรงขาม
เมื่อปีเตอร์เห็นเช่นนี้ เสียงหัวเราะของเขาก็หยุดไปอย่างกะทันหัน
เขาแลบลิ้นและแหย่เจนสันว่า “นายเย็นชายิ่งกว่าพ่อของนายอีกนะ น่าเบื่อจัง”
เมื่อเจนสันเวอร์ชั่นผู้หญิงไปยังสนามกีฬาพร้อมกับคนอื่น ๆ นักฆ่าขององค์กรโลกาวินาศจำเขาไม่ได้เลยและพาตัวเด็กที่ดูเย็นชาอีกคนไปโดยไร้เหตุผล
โชคยังดี เจนสันมีชีวิตรอด
แผนกการแพทย์ของแกรนด์ เอเซีย
แองเจลีนขดตัวขึ้นบนมุมเตียงมุมหนึ่งด้วยสายตาที่หมดอาลัยตายอยาก เธอไม่กินและไม่ดื่มอะไรเลย
เธอได้สูญเสียความมั่นใจทั้งหมดในชีวิตไป
เซย์นและโจเซฟินอยู่กับเธอที่โรงพยาบาล โจเซฟีนก็ยังอยู่ในภวังค์เกือบตลอดเวลาด้วยเช่นกัน
เซย์นปลอบแองเจลีนว่า “ตั้งสติหน่อยแองเจลีน เธอต้องอยู่ต่อไป คิดถึงลูก ๆ ของเธอสิ เจนสันและเซ็ตตี้น้อยก็ยังเด็กมาก พวกเขาต้องการเธอ”
จากนั้นเขาก็ปลอบโจเซฟิน “เธอก็ยังสาว โจเซฟิน เธอมีเวลาอีกทั้งชีวิตอยู่ข้างหน้า อย่าให้ความสำคัญกับมันมากเกินไป”
แม้ว่าหลังจากที่เซย์นปลอบพวกเธอจนลิ้นแห้ง ผู้หญิงทั้งสองคนนั้นก็ไม่ตอบสนองใด ๆ กับเขาเลย
เหตุการณ์นี้ดำเนินไปจนกระทั่งเกรย์สันเข้ามาพร้อมกับสมุดโน๊ตเล่มหนาและพูดว่า “นายหญิงเซเวียร์ นี่คือสิ่งที่เขาขอให้ผมมอบให้กับคุณก่อนที่เขาจะจากไปครับ”
เกรย์สันหยุดก่อนที่จะพูดด้วยท่าทางที่เห็นใจ “ในตอนแรก เขาบอกกับผมว่าถ้าคุณยังคงเกลียดเขาหลังจากที่เขาตายไปแล้ว คุณก็เก็บความเกลียดชังเขาต่อไปตราบใดที่คุณยังคงมีชีวิตรอดในขณะที่เก็บความเกลียดชังนี้ไว้ แต่ถ้าคุณทนไม่ได้ที่จะอยู่ด้วยความเจ็บปวดของการสูญเสียเขาไป เขาก็ขอให้ผมมอบสิ่งนี้ให้กับคุณครับ”
สายตาที่ท้อแท้และหมดอาลัยตายอยากของแองเจลีนขยับ ขณะที่เธอค่อย ๆ เอื้อมไปรับสมุดโน๊ตจากมือของเกรย์สัน
มีแถวตัวอักษรและตัวเลขบนสมุดโน๊ต แองเจลีนสะดุ้งเล็กน้อย
เกรย์สันพูดว่า “เขามั่นใจว่าคุณรู้รหัสผ่าน แต่ถ้าคุณไม่รู้ งั้นผมก็อยากที่จะบอกคุณแบบนี้ จัคคารันด้า”
“จัคคารันด้างั้นเหรอ?”
แองเจลีนนึกถึงเวลาในตอนที่เธอและเจย์ยังเป็นเด็ก พวกเขากอดกันใต้ต้นจัคคารันด้า ซึ่งมีบอกบานสะพรั่งอย่างเต็มที่ เธอบอกกับเจย์ว่า “เจย์บี้ 1L0v3y0u43v3r”
เจย์ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และจากนั้นก็ตอบกลับว่า “1L0v3y0u43v3r!”
แองเจลีนบุ้ยปาก ดูไม่ค่อยพอใจ “นายเลียนแบบฉันทำไม?”
เจย์ลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน “มันไม่เหมือนกัน ของฉันนานกว่าเธอนะ”
แองเจลีนเปล่งเสียงออกมาว่า “นั่นคือฉันรักนายตลอดไป มีอะไรที่นายกว่านั้นอีกรึไง?”
เจย์พูดว่า “มีสิ ฉันจะรักเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทุก ๆ ภพชาติ”
แองเจลีนตกตะลึง
มันกลายเป็นว่าเขาได้ตีความ 1L0v3y0u43v3r ในระดับที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
แองเตลีนชก 1L0v3y0u43v3r ขณะที่น้ำตาไหลนองหน้าของเธอ แน่นอนว่า สมุดโน๊ตได้ถูกปลดล็อค
เหมือนกับเขา แบบอักษรที่เรียบร้อยและดูดีของเขาโดดเด่นกว่าคนอื่น ๆ
แองเจลีนร้องไห้ขณะที่เธอเปิดผ่านสมุดโน๊ต ยิ่งเธออ่านมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจมากเท่านั้น
ทุก ๆ ถ้อยคำที่เขาเขียนแสดงถึงความรักและความเสน่หาของเขาที่มีต่อเธอ
